De zaal is goedgevuld wanneer de band onder luid gejuich opkomt. Met als middelpunt de zangeres zelf die nu ook regelmatig achter de piano plaatsneemt. De muziek van de groep rondom de Brabantse zangeres kun je zien als een logisch vervolg op de laatste plaat die ze met The Gathering maakte. Melancholieke popliedjes met nog altijd her en der stevige rocktrekjes. Deze worden enthousiast de zaal in geworpen. Zowel het publiek als de band heeft er veel zin in, en dat blijkt ook uit de interactie die ontstaat. Tussen de nummers door neemt ze ruim de tijd om op kreten uit het publiek in te gaan en verteld ook nog een paar leuke anekdotes ‘Je blijft maar om Gatheringnummers roepen!’ antwoord Anneke lachend op de vraag van een verstokte fan. Die nummers werden niet gespeeld en worden ook niet gemist, maar met slechts één album op zak worden er toch twee nieuwe nummers ten gehore gebracht. In een van die nummers horen we gitarist Joris Dirks het duet aangaan met Anneke. Dit pakt zeker niet verkeerd uit en het zou me niets verbazen als de band op een toekomstig album hiervan gebruik gaat maken. Na ruim een uur speeltijd is de koek op en vertrekt de band na een laatste buiging van het podium. Gezien de enthousiaste reacties vanuit het publiek is iedereen als tevreden mens huiswaarts gekeerd. De band speelde prima, het geluid was goed en Anneke zong uitstekend. Dat deed ze ondanks een keelgriep. Deze viel pas op nadat ze er zelf over begon, anders had waarschijnlijk niemand het geweten. En dat zegt ook iets over kwaliteit. Een uitstekend optreden van Agua De Annique dat van de eerste tot laatste minuut wist te boeien.