Al om klokslag half 9 begint Zita Swoon aan de grote muzikale tocht, waarbij ze het publiek naar wonderschone oorden zal gaan brengen. De zaal en diens indeling zijn simpel maar verbluffend. In de theaterzaal staat de band met hun uitgebreide instrumentarium op de houten vloer met daaromheen het publiek op praktisch dezelfde hoogte, zittend op stoelen. De voorste rij zit slechts op enkele meters afstand van de band. Deze staat dicht op elkaar met een paar kleine versterkers en een PA torentje – bestaande uit enkele boxjes - in hun midden. Een paar spotlights boven de band zorgen voor net dat extra beetje sfeer en de juiste focus op de band. De groep onder leiding van de excentrieke en erg sympathieke zanger/gitarist Stef Kamil Carlens neemt gedurende het hele optreden rustig de tijd. De muziek – zo veelzijdig en kenmerkend als deze is – heeft live altijd meer warmte en vibe dan op de plaat. Echter, in deze setting wordt het gewoonweg magisch. De interactie tussen de bandleden onderling is goed waar te nemen vanaf de stoelen en het speelplezier is tastbaar. Het volume is vergeleken met een normale zaal een stuk lager, dit luistert uitermate prettig weg. Zelf het akoestische geluid dat rechtstreeks van de gitaren afkomt is te horen. Men is getuige van iets heel bijzonders. De band speelt veel materiaal van de meest recente studioplaat “Big City”. Het opzwepende “Everything Is Not The Same” knalt op bijna hypnotiserende wijze in op de selecte groep toehoorders. Het soft-funky “Humble” en het sfeervolle “Selfish Girl” (van de in 2004 uitgebrachte plaat “Song About A Girls”) worden foutloos en bloedmooi gebracht. De band bezorgt het publiek het ene kippenvelmoment na het andere en gaat na een hele zwik nummers naar eigen zeggen op de experimentele toer. In authentiek Vlaams kondigt Stef al draaiend aan z’n stemknoppen het nummer “Rat In Mi Kitchen” van UB40 als “een oud Folklore nummertje uit de jaren 80” aan. Vervolgens moet hij nog even z’n partituren erbij pakken, om dan samen met z’n getalenteerde club met muzikanten, een subliem gespeelde versie van deze poppy reggae klassieker ten gehore te brengen. Direct hierna doet de band er nog een schepje bovenop door het nummer “(You Gotta Walk) Don’t Look Back” te spelen. Een liedje van de Temptations, maar uitgevoerd op de wijze zoals Peter Tosh en Mick Jagger dit deden. Na deze eveneens perfecte uitvoering, blijft de band nog even in de experimenten hangen. Er wordt een ouder nummer ingezet die ze lang niet gespeeld hebben. Na een moeizame start, waarbij frontman Stef druk de maat meeklapt om de boel in goede banen te leiden, wordt het nummer prima afgerond. Dit is echter wel één van de mindere momenten. Als het einde van dit bloedstollend mooie optreden in zicht raakt, komen er nog enkele juweeltjes voorbij. Als laatste nummer wordt “Moving Through Life As Pray” aangekondigd, wat dé definitie is van pure schoonheid. Als hier op intense wijze een eind aan komt, bedankt de band het publiek en loopt af. Na een overweldigend applaus komt de band terug om met wat uptempo actie (en een lichtelijk valse Spaanse gitaar) het publiek meer te geven. Daarna als definitieve afsluiter het slaapliedje “Dare To Love”. Hierbij gaan gitarist Tom Pintens en toetsenist Joris Caluwaerts samen knus achter de toetsen zitten en bijna verstrikt in elkaar brengen ze de laatste klanken van dit intens en intieme optreden ten gehore, welke ongetwijfeld bij velen op het jaarlijstje van 2008 zal belanden.