Lang, lang geleden begonnen vier Haagse jongens aan een nieuw avontuur. Dit avontuur was de band Di-rect, gevormd door Dick Westland, de vader van drummer Jamie. Zelf heb ik vele live-concerten meegemaakt van deze band en daarom was het ook een speciale ervaring om deze keer de populaire band te bewonderen in het Muziekcentrum in Enschede op 9 februari 2008. Eerlijk is eerlijk, de band heeft zichzelf overtroffen en deze show is nog maar het begin van een tweede theatertour. De lichten gaan uit, op het podium verschijnen zanger Tim en gitarist Spike. Ze openen de avond door de akoestische versie van Rollercoaster ten gehore te brengen. Het eerste nummer is dan ook meteen goed voor een regelrecht kippenvel moment. Hierna verschijnt ook de rest van de band op het podium en eigenlijk gaat de tijd vanaf dat moment veel te snel voorbij. De band laat zien dat ze zijn gegroeid, dat ze meer kunnen en meer willen. Wel wil Tim zich verontschuldigen voor het feit dat zijn stem niet als normaal klinkt, zoals hij zelf zegt: ‘Ik ben heel bang dat ik Jan Smit achter na ga en dat ik een poliep heb!’. Maar, zoals Tim de nummers zingt, vol en met overtuiging, daar kan menig andere zanger nog wat van leren. Ook is het prachtig hoe verschillende liedjes zijn omgebouwd naar een totaal ander nummer nu het semi-akoestisch wordt gespeeld. Liedjes waarvan aanvankelijk werd gedacht dat ze alleen goed waren om op te springen en om uit je dak te gaan raken ook als semi-akoestisch nummer de juiste plek bij het publiek. Bij de setlist is duidelijk gedacht aan fans die al jarenlang meegaan maar ook aan de mensen die nu pas kennis maken met Di-rect. Spike mag het afsluitende nummer voor de pauze spelen. Het is ‘Dreams’, de bonus-track op de onlangs uitgebrachte cd ‘Di-rect’, de vierde cd van de band. Wederom een kippenvel moment. Na de pauze gaat de band onverstoorbaar verder waar zij zijn gebleven. Het publiek is duidelijk warm gelopen en de fans gaan voorzichtig vooraan staan bij het podium, dichterbij hun idolen. Behalve eigen nummers speelt Di-rect ook een cover van Sting tijdens het tweede deel van de show. Ze spelen ‘Englishman in New York’. Dit nummer is het ultieme bewijs dat we te maken hebben met een volwassen band die ondertussen heel goed weet wat ze kan. Dat is tevens het moment waarop de mensen in het publiek die slechts kwamen uit nieuwsgierigheid ook overtuigd zijn en onder de indruk zijn van de muzikaliteit en het aanwezige talent op het podium. Het is behalve een genot voor het oor ook erg mooi om te zien hoe een band iets dergelijks weet neer te zetten. Maar het einde komt in zicht, en gelukkig; sommige dingen veranderen nooit. Nadat er ‘we want more’ wordt geschreeuwd en de zaal blijft juichen tot Di-rect terugkomt geven ze een toegift bestaande uit de hit ‘Inside my head’ en een cover van de Golden Earring, bij het nummer ‘Radar Love’ houdt niemand het meer vol om te blijven zitten en wordt er enthousiast gedanst in de grote zaal van het Muziekcentrum. Ook de band waardeert dit en Spike sluit de avond af door het publiek te bedanken met de woorden: ‘Ik hou verschrikkelijk veel van Enschede!!!’ en, Enschede houdt ook van Di-rect, dat is een vaststaand feit!