De zaal is nog dunbevolkt als het Duitse drietal Scared to Death de eerste donkere tonen uit hun instrumenten weten te stuwen. De geluidstechnicus was niet bang om het geluid flink open te trekken, waarbij de oordoppenzeker van pas kwamen. Dit bleef de rest van de avond natuurlijk onveranderd.
Op een aandoenlijke manier probeert de zanger zo cool mogelijk de nummers in het Engels aan te kondigen, waarna de hel losbarstte en de kleine zaal werd ondergedompeld in zompige death metal. Geen lange haren voor deze oosterburen, allen waren voorzien van een korte haarlook. Ze pompten lekker zwaar door hun set, waarin veel ruimte was voor hoge gitaarsolo’s. Na een nummer of vijf dansten de eerste lange haren in de lucht en werd het publiek langzamerhand opgewarmd voor de volgende bands.
Besmeurd met een rood goedje betraden de landgenoten van de eerste band het podium. Hoogst waarschijnlijk werd hier bloed geïmpliceerd, gezien de kenmerken van deze duistere muzieksoort. De vierkoppige band, voorzien van een indrukwekkende banner met tevens bloederige taferelen, luistert naar de naam Debauchery, wat vrij vertaald iets als 'losbandigheid' betekent. Losbandig was het zeker. Ze gaven een energieke, dynamische en sinistere show weg. Niet in de laatste plaats vanwege de opmerkelijke zanger. Hij was erg bekwaam in het van hoog naar laag grunten, wat absoluut een kunst op zich is als je dat voor elkaar krijgt zonder een vaste klant van de keelarts te worden. Inleidingen van morbide songtitels, die een gemiddelde EO-kijker waarschijnlijk niet zo kan waarderen, werden voorzien van een manisch lachje wat het donkere sfeertje extra leven inblies. Ook bij deze Duitsers geen lange haren te bekennen. Een nieuwe trend?
Niet als je Destruction heet! Deze levende trashmetal-legendes draaien al mee sinds begin jaren tachtig en zijn hun (lange) wilde haren nog zeker niet verloren. Het podium was verfraaid op z'n Tools, maar dan in een budgetversie: drie imposante banners onderstreepten de grootsheid van deze band. Tevens waren drie kunstzinnig vormgegeven micstands herkenbaar als gekronkelde buizen, een skull (hoe kon het ook anders...) en flames (duh). Vet! Dat kon haast niet fout gaan.
Toen de eerste intro (van de vier intro’s die deze setlist rijk was) werd ingezet, werd het snel duidelijk dat er onheil op komst was. Het was tijd voor Destruction! Een inmiddels lekker gevulde zaal zag een drietal dat vol overtuiging stond te spelen. Veel rook en een sublieme lichtshow hadden ook zeker een behoorlijk aandeel in deze verpletterende show. Dit nieuwe pand biedt technisch zo veel nieuwe mogelijkheden. Het geluid was erg goed en met de nieuwe lampen werden geweldige effecten neergezet. Het was slechts een kwestie van tijd, tijdens de constante salvo’s van brute gitaarriffs en vernietigende drums, dat een pittige moshpit door de zaal zou gaan kolken. Altijd leuk, zo'n blauwe plek als aandenken.
De zanger/bassit maakte graag gebruik van de drie ‘deathmics’ die hij tot zijn beschikking had. Met lang vettig haar voor de ogen zwalkte deze grof gebouwde Duitser van de ene naar de andere awesome microfoon. Het leverde een prachtig podiumbeeld op. Wat zit het technisch toch allemaal strak in elkaar.
Wel lijken de songs wel allemaal erg op elkaar en worden er steeds dezelfde trucjes toegepast. Maar wat heeft het voor zin om daar over te gaan zeuren. Dat gaat voor de meeste genres wel op. Ondergetekende is geen trashmetal-kenner, maar weet wel dat hier een hele sterke band de Saxion-zaal plat stond te spelen.
Helaas kreeg onze fotograaf van de bands geen toestemming om vanavond te fotograferen.