Hard en haperend avondje ‘Mine’

Leuke avond, maar niet oscarwaardig

Tekst en foto's: Mara Harbers en Kelly Pijpers ,

In de bruine kroeg the Livingroom in Zwolle werd het uitgaanspubliek vrijdag 12 december getrakteerd op een optreden van het bandje Mine. De vierkoppige band speelde anderhalf uur, maar wist niet te verrassen. Hard, haperig en eentonig dreunde de muziek uit de versterkers.

Leuke avond, maar niet oscarwaardig

In de bruine kroeg the Livingroom in Zwolle werd het uitgaanspubliek vrijdag 12 december getrakteerd op een optreden van het bandje Mine. De vierkoppige band speelde anderhalf uur, maar wist niet te verrassen. Hard, haperig en eentonig dreunde de muziek uit de versterkers.

De nummers van Mine die de revue passeren zijn een mix van covers en eigen nummers. Een bluesnummer van Alison Krauss (“Rich Woman”), een rock ’n rollend eigen liedje genaamd “Imagination” en vooral veel lome popsongs zijn favoriet bij de bandleden. Op de helft van het concert kondigt leadzanger Marco de Haan hun nieuwe album aan: ‘Modern Day Blues’. Deze komt in het voorjaar van 2009 uit. Vanaf dat moment speelt het bandje voornamelijk nummers van dit album.

De band weet het optreden gesmeerd te brengen. Na jaren ervaring spelen ze alleen nét iets te soepel. Soms lijkt het alsof de mannen op de automatische piloot werken. Zo haalt Marco de Haan keer op keer zijn ‘Di-rect voice’ uit de kast, probeert Ron van Kruistum het geheel een rockerig tintje te geven met de elektrische gitaar en vullen Maurice Otten op de basgitaar en Alexander Vlasveld achter het drumstel het geheel aan.

Pakkende eentonige pop-rock melodietjes van bijvoorbeeld bands als Di-rect, Counting Crows en Bløf rollen het café in. Hoewel de band zijn best doet afwisseling te bieden door de stevige songs met elektrische gitaar af te wisselen met gevoelige nummertjes, blijkt uiteindelijk alles maar weinig vernieuwend. Het geluid is duidelijk niet overtuigend genoeg om de aandacht van het publiek vast te houden.

En dat is te merken. Waar aan het begin de hoofden overtuigend meedeinden, verslapt de aandacht snel. Bezoekers van het langdurige concert vinden hun wijntje en kennissen interessanter dan de vier enthousiaste ‘Miners’. Hun gelach en geschreeuw overstemt de muziek. Een hele prestatie, aangezien het geluid veel te hard afgesteld is.

Hoewel de bandleden nog veel moeite doen het optreden tot een goed einde te brengen, mag dit niet baten. De mensen komen in bruin café blijkbaar voor elkaar, en niet voor de muziek. Leadzanger Marco heeft dit ook in de gaten na bijna een anderhalf uur durend optreden: “Hierna kunnen jullie lekker bier drinken en bijkletsen” zijn Marco’s laatste, haast cynische woorden.