Het zou mijn eerste kennismaking zijn met Het Front. Het podium is gevestigd in een vroegere middelbare school en het gebouw wekt het nog steeds een beetje die indruk. Nadat ik mijn auto heb geparkeerd op het schoolplein (waarmee Het Front direct het enige podium is dat ik ken met privéparkeergelegenheid), was het tijd om op zoek te gaan naar een ingang. De entree was gemakkelijk te vinden, maar meer vanwege het geluid dat er vandaan kwam dan doordat het zo duidelijk is aangegeven. Twee vriendelijke kassamedewerkers stonden me te woord en in de overgang van de entree naar de zaal, kwam ik langs een paar kapstokken. Vanavond was 't voldoende, maar ik ben benieuwd hoe ze dat in de wintermaanden aan zullen pakken... Ik heb mijn jas opgehangen en daar stond ik dan – achter in een wonderbaarlijk grote en vrijwel lege zaal. Voorprogramma voor vanavond was Dennis Wels. De Brabantse singer-songwriter wordt live ondersteund door twee collega-gitaristen. Helaas werd Dennis behoorlijk tegengewerkt door het geluid: in eerste instantie stond zijn microfoon duidelijk veel te zacht. Het duurde niet lang voor het volume werd bijgesteld, maar ja – dan de geluidskwaliteit nog. Gedurende het grootste deel van de set klonk zijn stemgeluid duidelijk niet zoals het zou moeten klinken. Ondanks de grote afstand tot het kleine publiek dat vooral achter in de zaal bleef staan en het slechte geluid, wisten de jongens echter een prima set neer te zetten. Na de ombouw betrad Jeff Martin stilletjes het podium. Ondanks dat hij zich zonder veel aandacht te trekken rustig installeerde op het podium, trok hij als een magneet de inmiddels 120 man publiek naar zich toe. De sfeer was ontspannen en doordat het publiek zich netjes verdeelde over de totale breedte van de zaal, had iedereen goed zicht zonder op elkaar gestapeld te staan. Hoewel de zaal niet vol was, bestond het publiek grotendeels uit mensen vanuit het hele land, aangevuld met wat publiek uit de regio. Zodra Jeff Martin begon te spelen, hing het publiek aan zijn lippen. Hij begon met een introductie die de indruk wekte dat hij zou aanvangen met een akoestische versie van 'The Bazaar', één van de grootste hits van The Tea Party. Het publiek was enthousiast, maar Jeff liet ze nog even wachten... Soepeltjes vloeide zijn gitaarspel over in 'Hurt' van Johnny Cash, gezongen in de derde persoon enkelvoud. En het was denk ik de mooiste versie van Hurt die ik ooit gehoord heb. Niet alleen omdat Jeff de tekst plotseling niet over zichzelf liet gaan, maar ook vanwege zijn stemgeluid dat verbluffend goed bij het nummer past. Het einde van Hurt en de introductie van The Bazaar werden vervolgens door Jeff weer vloeiend aan elkaar geplakt en na nog véél meer enthousiasme dan tijdens de eerste introductie, leek het concert dan toch echt te zijn begonnen. De eerste twee nummers bleken een voorbode voor de anderhalf uur die daarop zouden volgen. Het concert was een aaneenschakeling van nummers die Jeff, soms aangekondigd, soms ook niet, vloeiend achter elkaar door zou spelen. In de setlist was onder andere ruimte voor 'The Messenger', 'Line in the Sand' en 'Coming Home'. Ook 'Requiem', waarover de rasmuzikant vertelde dat hij onlangs tot de conclusie is gekomen dat hij dat nummer eigenlijk voor zichzelf heeft geschreven en niet voor The Tea Party, kwam aan bod. Jeff's cover van 'Love the One You're With' werd meegezongen door vrijwel het hele publiek. Indrukwekkend was ook 'Black Snake Blues', dat hij redelijk aan het einde van zijn set speelde. Toegift was het prachtige 'Sister Awake'. Kortom, een fijne combi van eigen werk, nummers van The Tea Party en een paar bekende (maar daarom niet minder mooie) covers. Tijdens zijn set was echter niet alleen ruimte voor muziek. Jeff nam ook genoeg tijd om uitgebreid te praten met zijn publiek en de crew. Het geluid in de zaal was tijdens Jeff gelukkig prima, maar hij had nog wel wat te klagen over het geluid uit de monitors. Hij kon zichzelf niet zo goed horen, want tsja, “I'm a rockstar, I'm deaf!”. Uiteindelijk leek hij tevreden, maar hij vroeg zich nog één ding af: “Am I too demanding?” Na The Bazaar maakte hij ons bovendien direct duidelijk dat hij geen zin had om arrogant te gaan doen. Hij kon dan wel een rockstar zijn, maar vanavond waren we “all friends”. Ook vertelde hij dat hij normaal gesproken nog een percussionist bij zich heeft, maar dat deze niet aanwezig kon zijn omdat hij nog een toespraak moest schrijven voor een bruiloft. Daar had 'ie weken de tijd voor gehad, maar helaas, hij had het erbij laten zitten en dat moest nét vanavond gebeuren. Gelukkig kon het publiek de rol van percussionist vervullen, want volgens Jeff hebben 'the Dutch' een zeer goed ritmegevoel... 'More guitar, please!' was wel de meest gehoorde opmerking zondagavond in Het Front. Op een gegeven moment werd de charismatische muzikant daarop wat sarcastisch... 'He's so demanding!', aldus Jeff over zichzelf. Meest vermakelijke opmerking van de avond ging over Richie, de Ier die Jeff mee had genomen om zijn gitaren aan te geven. 'He is actually Corked...' Kortom, zondagavond 3 augustus was niet alleen een imposante opening van het nieuwe seizoen voor Het Front, maar ook een avond om nooit te vergeten voor het publiek.