Ik was als het ware nog niet thuis na Lowlands, of ik stond alweer bij het volgende optreden. Deze keer echter wel wat dichter bij huis; op 19 augustus 2008 reisde ik met fotograaf af naar het dorp Rijssen. Daar zou die avond de Amerikaanse band Flogging Molly hun Ierse klanken gaan verspreiden. Ik moet toegeven dat ik altijd heb gedacht dat de band van Ierse afkomst was, maar ze zijn, op de zanger (en oprichter) van de band na, toch echt afkomstig uit Los Angeles. Het concert was uitverkocht en rond 8 uur was de zaal dan ook stampvol. Een goed plekje vinden was nog best lastig, maar vanaf de verhoging was het podium zeker goed te zien. Als voorprogramma speelde vanavond de Enschedese powerpop/punkband Clueless. De band opende met heftige gitaren en harde drums, maar ging daarna toch snel over op de “Clueless-sound”; minder hard en meer pop/punk-geluid. De afwisseling van nieuwe en oude nummers was erg goed te doen, maar naar mijn mening was deze band niet echt een opwarmer voor het publiek van Flogging Molly. Daarvoor komt de muziek toch te weinig overeen. Hoewel de band geplaagd werd door wat problemen met de gitaar, zette Clueless een goed optreden neer. Vooraan werd wat gedanst, maar daar bleef het verder bij. Het hele publiek werd letterlijk gek toen het zevenkoppige Flogging Molly (zes mannen, één vrouw) het podium op kwam. De band was gewapend met verschillende instrumenten die varieerden van fluit tot gitaar en van accordeon tot mandoline. De fans gingen direct helemaal los en hadden blijkbaar niet eens een opwarmer nodig. Vanaf het begin was de interactie met de mensen in de zaal ook enorm goed. De (echt Ierse) zanger Dave King koos zo nu en dan iemand uit het publiek aan wie ze het nummer zouden opdragen en ze speelden zelfs een nummer als “tribute to the redheads”, waarbij verschillende roodharigen omhoog sprongen om maar enig contact met de zanger te krijgen. De Amerikaanse band wist het, mede door het gebruik door de verschillende muziekinstrumenten, voor elkaar te krijgen om een typische Ierse sound neer te zetten. Het merendeel van de nummers van Flogging Molly is erg dansbaar. Daardoor was er voor in de zaal vrijwel constant een pit, waarbij ik blij was dat ik op de verhoging achter in de zaal stond. Tijdens het bekende nummer “Devil’s Dance Floor” ging de pit zelfs zo hard dat de geluidstafel, die achter in het midden stond, een heel stuk naar achter geschoven werd. Hoewel de band een goede show neerzette, was de variatie in hun nummers ver te zoeken. Veel nummers lijken op elkaar wat betreft klanken, ritme en het gebruik van de verschillende instrumenten. Jammer, want mij begon het daardoor na een uurtje toch een ietsepietsie te vervelen. Het publiek dacht daar duidelijk heel anders over, want aan het eind van het laatste nummer wilden ze allemaal meer. Het publiek kreeg zijn zin. Tijdens de toegift werd de band voorgesteld en werd er dan toch nog één keer gedanst, meegezongen en “ge-pit”. Hoewel Flogging Molly van het publiek waarschijnlijk snel nog eens terug mag keren naar Rijssen, weet ik nog niet of ik er dan ook weer bij zal zijn...