Zoals ieder jaar wordt het cultureel seizoen in Hengelo afgetrapt met een gratis concert op de markt. In voorgaande jaren konden bezoekers kostenloos genieten van namen als Guus Meeuwis, Racoon en het Belgische A Brand. Dit jaar staan er gedurende het hele weekend namen als Di-rect en L.I.N.E geprogrammeerd. Het feest wordt echter op vrijdag al afgetrapt door een bijzondere uitvoering van “The Wall”, het beroemde conceptalbum van Pink Floyd uit 1979. “The Wall” is een eigen productie van het Rabotheater onder leiding van de Berlijnse regisseuse Susanne Knapp. Muzikant Folkert Buis schiep voorafgaand aan het concert hoge verwachtingen. “Het moet het grootste concert worden dat Hengelo ooit heeft gekend!”, drukte hij de journalisten van De Twentse Courant Tubantia op het hart. Vanaf eind 2006 heeft Buis er al zijn vrije tijd in gestoken en op 22 augustus 2008 moest het gaan gebeuren: een groots muzikaal en visueel spektakel op het plein in Hengelo. Buis heeft er meer dan twee jaar aan gewerkt. Alles is vanavond tot in de perfectie gerepeteerd en alles is ontelbaar vaak herhaald om een geslaagd opening van het festival te garanderen. Echter heeft Buis één ding niet in de hand: het weer. In de twee uur dat het concert duurt, regent het onophoudelijk. Gelukkig weerhoudt dit het publiek er niet van om op te komen dagen. Vanavond is het plein goed gevuld met een, over het algemeen, wat ouder publiek. Het eerste deel van de rockopera is erg wisselend. De band speelt uitstekend, de partijen worden rustig gespeeld, maar het acteerwerk van hoofdrolspeler Nicholas Shannon valt wat weg. Hij is erg passief tijdens het eerste deel van de avond, hij zingt rustig zijn stukjes maar echt veel emotie krijgt hij niet los bij de toeschouwers. Hoogtepuntjes uit het eerste deel van de set zijn ‘Another Brick In The Wall’ inclusief kinderkoor en “Mother”, waarin Shannon gezelschap krijgt van Elke Rouwmaat die de rol van zijn moeder op haar heeft genomen. Een prachtig duet is het resultaat. Ondanks het matte begin heeft de toeschouwer zich niet verveeld. Vanaf een computer op het podium tekent één van de acteurs op een gigantisch achtergrondscherm. Een waar visueel hoogstandje. Mede door de duidelijke aanwezigheid van dit scherm valt het acteerwerk wat weg. Hoe anders is dat vanaf het eind van het eerste deel. Vanaf “Goodbye Cruel World” tot aan “Comfortably Numb” wordt het acteerwerk van Nicholas Shannon beter en beter. Het acteerwerk komt tot een hoogtepunt wanneer Shannon in de stromende regen op het rand van het podium gaat zitten zingen. Gedurende twee à drie nummers grijpt Pink het publiek naar de keel en is het niet langer de band, de visuele hoogstandjes of het orkest dat de onverdeelde aandacht krijgt, maar Pink, en daar draait het uiteindelijk om. “Comfortably Numb” wordt zoals verwacht een hoop gitaargeilerij van de twee gitaristen maar tegelijkertijd ook een flinke meezinger voor het inmiddels doorweekte publiek. Het acteerwerk kakt dan ook weer wat in, maar gelukkig duurt dit niet lang. De afsluiting van “The Wall” is groots. Tijdens “Waiting For The Worms” komen er tientallen verklede mensen het podium op die als een stel wormen achter Pink aan kruipen. Intussen is het bureau met daarachter de man van de visualisaties omhoog geschoven. Aan het bureau hangt een touwladder, via de touwladder ontsnapt Pink aan de “Worms” en dan is een memorabele rockopera voorbij. Na afloop kunnen alle mensen die meegewerkt hebben aan dit spektakel rekenen op een hartverwarmend applaus van een beleefd publiek dat niet direct richting de droge stationshal vertrekt. Daarop volgt nog een toegift waarvan ik denk: moet dat nou? “Comfortably Numb” wordt nog éénmaal ten gehore gebracht met opnieuw een overmaat aan gitaargeilerij. Totaal overbodig als je het mij vraagt, je gaat toch ook niet in een bioscoop de spannendste scène na afloop van de film herhalen? “Het grootste concert dat Hengelo ooit heeft gekend” werd het vanavond niet. Daar was het te gerepeteerd voor, en net iets te gemaakt. Spontaniteit ontbrak vanavond volledig, echter heeft het Rabotheater het publiek wel getrakteerd op een unieke ervaring die menigeen niet snel zal vergeten. “The Wall” was een waardig onderdeel van de opening van een nieuw theaterseizoen. Een beter idee dan het optrommelen van artiesten als Racoon of Guus Meeuwis, die kun je overal zien. Dit was een unieke ervaring!