Op dinsdagavond 18 augustus, in de vakantie voor de opening van het nieuwe culturele seizoen, besluit het Burgerweeshuis de deuren voor één avondje open te gooien voor Clutch. Vergezeld door drie support acts en veel fans uit alle hoeken en gaten in binnen- en buitenland, spelen de heren hun enige concert in Nederland. Een gouden combi, Clutch en het Burger, dat bleek al eerder. Vrij kort voor de show wordt Taint toegevoegd aan de line-up. De oplossing qua schema is simpel: de zaal een half uurtje eerder opengooien en Repoman om 20.00 uur laten openen. De wijziging is duidelijk overgekomen bij het publiek, want tijdens de korte set van Repomen is menig bezoeker al aanwezig. Dat de band Peter van Elderen, zanger/gitarist van Peter Pan Speedrock, in de gelederen heeft, maakt natuurlijk ook wel nieuwsgierig. Ook bij Repomen brult hij erop los, maar hanteert hij voor de verandering de basgitaar. De stonerrock die de band speelt is super overtuigend en lood en loodzwaar. De doffe dreunen van drumster Miriam worden vergezeld door een massieve en lage gitaarsound. De spraak- en racesamples tussendoor vullen de muziek leuk aan. Het half uurtje vliegt werkelijk om. Hopelijk komen ze gauw op herhaling. Wat daarna bij Taint opvalt, is dat in de muur aan geluid gedetailleerd gitaarwerk te horen is. Bas en gitaar vullen elkaar perfect aan. In de eerste nummers klinkt de band als een eeuwige support act, maar kort daarna ontpopt ze zich tot een bijzondere, opzichzelfstaande band. Fel gitaarwerk wordt afgewisseld met logge grooves en hier en daar komen wat tegendraadse maatvoeringen langs. De drummer mept ook opvallend lekker rollende tomfills, die door het goede zaalgeluid perfect klinken. Met de witte belichting ontstaat er een spannend sfeertje. Net als Repomen een aangename kennismaking. Dan de beurt aan Year Long Disaster uit Los Angeles. In vergelijking met Repomen en Taint een wat lichtere band, hoewel de bassist dat met zijn extreme hoge volume wel probeert te verdoezelen. Het zijn de hogere vocalen en de catchy riffjes die de band wat meer in een pophoekje drukken. Denk aan de wat heftigere Queens Of The Stone Age of Wolfmother. Zanger/gitarist Daniel Davies gaat flink op in zijn gitaarspel, ongetwijfeld een handje geholpen door wat Hollandse geneugten. Het publiek kijkt geboeid. Dat de band binnenkort met Motörhead en daarna The Foo Fighters het podium deelt, geeft wel aan wat de bandbreedte van hun rock is. Vanuit de twee eerdere bands een aardige overgang naar Clutch. Na een opzwepend rapnummer begint Clutch rustig aan haar set. De tegenstelling met de lawaaimakers eerder op de avond, is in het begin groot. Enkele bezoekers die de band nog niet kenden, kijken dan ook verbaasd. De aftrap van het optreden wordt gedaan zonder toetsen, maar na enkele nummers meldt toetsenist Per Wiberg van metalband Opeth zich. Als je bedenkt dat Wiberg onder de naam King Hobo onlangs een fijne rockplaat uitbracht met Clutch drummer Jean-Paul Gaster, is het geen vreemde match. Gedurende het optreden eist zanger/gitarist Neil Fallon de meeste aandacht op. Hij zingt en speelt met zoveel toenemende passie, dat de muziek met elk nummer heftiger lijkt te worden. Bijzonder genoeg doet het nieuwere werk zelfs wat aan de oude Red Hot Chili Peppers denken. Clutch blijkt meester in soulvolle, heavy rock. Het laatste nummer van de intense set wordt opgedragen aan de overleden oud-directeur van het Burger, Pascal Bouma. Het enige juiste einde van een sterk optreden. Daar gooi je de deur wel even voor open.