Op 11 april vindt in Hedon een heus jazzspektakel plaats. Blaasharmonica, xylofoon, piano, percussie, contrabas, drums en gitaar zorgen voor de prachtige jazzklanken in Hedon deze avond met Wouter Hamel als kers op de taart. Als Wouter Hamel na het voorprogramma van Mia Silvas het podium betreedt, giert er een fluitconcert door de zaal. Het Hedon publiek, dat opvallend divers is deze avond (van zeer jong tot zeer oud), heeft er duidelijk zin in. De ADHD-pianist van Hamel draagt hierbij zijn steentje toe. Voorovergebogen zit de man te wiebelen op zijn kruk en trekt hij bij het uitpersen van zijn prachtige jazzcreaties een steeds vreemder gezicht. Zijn hoofd staat niet stil en wiebelt heen en weer, een levensechte Wobble Head, zogezegd. Een genot om naar te kijken hoe een pianist in lichaam en geest zijn piano doet zingen. Wouter Hamel, de daadwerkelijke zanger in deze setting, weet het publiek aardig te bespelen met zijn crooning-stem, a la Frank Sinatra die soms ook doet denken aan het uitstapje van Robbie Williams. Hamel bespeelt het publiek met zijn zoetgevooisde stem en weet zo nu en dan door zijn inleidende verhalen een ware glimlach op het gezicht te toveren van het publiek. De zanger is al vanaf maart 2007 bezig met touren door het gehele land en dit is opmerkelijk genoeg door het enthousiasme van Hamel en zijn bandleden niet te merken. De grappige verhalen die Hamel vertelt verschillen van het enkel kunnen kopen van goedkope wijn (Cheap Chardonnay) in een bijzonder duur restaurant, tot het uitmaken van de relatie via een Post-It (Not My Interpretation of Love). Hoewel er in sommige opmerkingen die Hamel plaatst wel eens opvalt dat zijn inleidende verhaaltjes vaker worden opgedreund. Fabchannel wist dit de recensent te laten zien. Toch blijft hij dit met opmerkelijke enthousiasme vertellen dat dan ook bij het publiek het gewenste resultaat oplevert: een glimlach of een halve traan. Funk, latin en zelfs de tango, Hamel heeft het allemaal. Soms doet Hamel denken aan een soulartiest, soms komt er door de contrabas weer wat funk om de hoek kijken en de gitarist en pianist zorgen zo nu en dan eveneens voor wat gepassioneerde Spaanse klanken. Hamel en zijn band zorgen er dan ook voor dat het concert zeer gevarieerd is. Enige minpuntje van deze avond is de ultieme professionaliteit van de muzikanten die Hamel om zich heen heeft verzameld. Dit klinkt natuurlijk raar, want waarom zou het fantastische spel van onder andere de pianist en de gitarist (die jazzsolo’s weggeven waarbij bij de recensent de ogen gaan twinkelen en de glimlach vastgeroest lijkt te zitten) een minpunt zijn? Het mindere hiervan voor Hamel is dat hij zo nu en dan verbleekt bij de kunsten die deze artiesten vertonen. Hamel heeft een prachtige stem, met een groot bereik en heeft duidelijk hoorbaar zijn stem uiterst onder controle. Zijn stem heeft een mooie klank en is haast net zo goed als die van bijvoorbeeld Robbie Williams. Echter, als de muzikanten van Hamel daadwerkelijk alles uit de kast trekken (wie weet houden ze zich hier nog in) is de stem van Hamel ineens minder bijzonder. De recensent doet niks af aan de kwaliteiten van de zanger, want zowaar, Nederland is zeker een zeer goede zanger rijker. Maar bij de uitschieters van deze rasartiesten is de stem van Hamel minder prikkelend. Pas op het eind in de toegift laat Hamel zien dat hij daadwerkelijk in staat is het publiek weg te blazen. Pas dan komt zijn allersterkste kant naar boven. Hamel stapt tijdens zijn toegift alleen het podium op en pakt zijn oekelele (een kleine gitaar). De zachte klanken die deze gitaar voortbrengt en het haast hypnotiserende gezang van Hamel weet op dit moment de gehele zaal in Hedon stil te krijgen. Een fantastisch resultaat, dat zeer moeilijk is en dat de recensent nog niet eerder heeft meegemaakt in het Zwolse poppodium. Als Hamel vervolgens haast eindigt met dit nummer doet hij een stap van zijn microfoon af en zingt hij op volle kracht, nog steeds zeer goed hoorbaar. Een prachtig effect dat ons even terug de tijd in neemt wanneer versterking van de stem nog niet plaatsvond. De kracht die hier vanuit gaat, doet haast de technologie verafschuwen, want wat een prachtig gebeuren is het zingen zonder microfoon. Hamel is hier op zijn best. Een verhalenverteller, in zijn eentje, kwetsbaar en fragiel maar o zo prachtig.