Een stampvolle zaal, voornamelijk met mensen die de dertig al een tijdje gepasseerd zijn, staat vrijdagavond 4 april te genieten van een knallende en gepassioneerde rockshow. De Prodigal Sons beëindigen op deze wijze succesvol een reünietour, welke begin 2007 van start ging. De band die in een ver verleden het zeer goed deed in gitaarrockland (ooit met een optreden op Pinkpop) besloot begin vorig jaar weer de bühne op te gaan en voornamelijk materiaal te gaan spelen uit de beginperiode. De band is in 2007 en 2008 heel Nederland doorgeweest. Met Gerrit Veldman op gitaar (van The Veldman Brothers), Rick Mensink op drums en Albert Bartelds op basgitaar, heeft Erwin Nyhoff een groep getalenteerde muzikanten om zich heen verzameld. Naast deze heren is er voor vanavond toetsenist Eelco Stalknecht bijgehaald om de band (maar vooral ook Nyhoff tijdens ballads) bij te staan. Vrij vroeg in de set komt het Radio 3 “hitje” van weleer voorbij, “You Still Think”. Ook “China” van de laatste studioplaat “In The Eye Of A Stranger” uit 1995 passeert de revue. Er worden verscheidene nummers van “Wine Of Life” superstrak gespeeld, die er bij het publiek stuk voor stuk ingaan als zoete koek. Als de band op Erwin en toetsenist Eelco na, het podium aflopen, wordt een ballad met piano ingezet. Na ongeveer een minuut wordt het liedje afgekapt door Erwin. Gefrustreerd maant hij het publiek tot stilte. “Dit is ook een beetje ons optreden”, vermeldt Erwin hierbij. Dit valt niet in goede aarde bij de menigte, welke direct sarcastisch “ssst!” begint te roepen. Erwin “dreigt” hierna om alle rustige nummers achterwege te laten in de rest van de show. Het nummer wordt opnieuw ingezet en wordt bloedstollend mooi gebracht. Toch heeft het publiek een stevige oppepper nodig om de anti-climax van een dreigende Erwin te vergeten. Gelukkig duurt deze niet al te lang. Als de band weer opkomt knallen met bluesdoorspekte gitaren op Hendrix-achtige wijze door de volle zaal. Gitarist Henk Bennen van één van de vele line-ups van de Prodigal Sons neemt de plek in van Gerrit Veldman. Deze speelt twee nummers braaf, maar naarmate het optreden vordert en Gerrit het podium naast hem weer inneemt, laat hij zien dat hij net als Gerrit heer en meester is op de gitaar. Als een heus duo knallen de riffs en smeuïge licks eruit. Door al dit virtuoze geweld zou Erwin Nyhoff - welke in feite de Prodigal Sons is – worden vergeten. Deze zingt het hele optreden op zijn welbekende hoge niveau. Hij is een zanger en liedjesschrijver van topniveau. Zo nu en dan wordt er ook door hem een prima gitaarsolo verzorgd, toch verbleekt deze bij het magistrale snaarwerk van de beide leadgitaristen. Het is een entertainende show. Als het einde nadert wordt er een lange geïmproviseerde versie van “That’s When I Love You” ten gehore gebracht. Hoewel het sfeerrijke intro erg lang is - met veel gitaarwerk door zowel Gerrit als Eelco – verveeld dit geen enkel moment. Erwin zingt met theatrale uithalen over dit solide stuk vakmanschap van de band en bezorgt kippenvelmomenten. Het nummer wordt uiteindelijk ingezet en rockt er ouderwets goed op los. Als het optreden ten einde is gekomen loopt de band af. Deze komt terug voor een toegift. Er wordt een drietal nummers gespeeld, waaronder een ballad. Dit haalt helaas de vaart eruit. Gelukkig wordt er alsnog met een stevige rocker afgesloten en wordt het publiek door Erwin bedankt en uitgenodigd om de vele projecten van de verschillende bandleden bij te komen wonen. Hoewel het net zoveel de “The Erwin Nyhoff Show” is, als een optreden van de Prodigal Sons, mag dit optreden als een waardige afsluiter voor de reünietour beschouwd worden. Het enige jammerlijke is de ietwat arrogante toon van Erwin naar het publiek toe (bij de ballad), wat ondankbaar overkomt. Dat terwijl een stampvol Hedon is komen opdraven voor hem en zijn band. De avond wordt geopend door de Dirtdawgs. Een bluesrock formatie uit Zwolle. De band bestaat uit doorgewinterde muzikanten en brengt een lekkere pot blues. Doodzonde dat deze band slechts dertig minuten speeltijd krijgt. Hoewel Hedon nog niet vol staat bij deze band, geniet het aanwezige publiek wel van deze “roots” muziek. De welbekende bluesrock elementen zijn aanwezig: twee elektrische gitaren, drum, bassist, mondharmonica en een zanger met een ouderwets lekkere bluesstem. De band lijkt geërgerd op het podium te staan vanwege de korte speeltijd. Dit heeft echter geen invloed op de nummers. Enkele eigen songs en wat bekende covers worden overtuigend gebracht (o.a. “Walk Me Out In The Morning” Dew en “Going Down”). Prima show van deze heren echter véél te kort.