Trots zijn op Nederland bestaat in soorten en maten. Zover bekend heeft het Mijdrechtse platenlabel Volkoren (slagzin: “Voor de oren van het volk!”) in ieder geval niets met de politieke betekenis te maken. Wel met de muzikale: Volkoren heeft alleen Nederlandse bands onder contract, die allen teruggrijpen naar een bepaalde roots. Minco Eggermans, at the close of every day en medeoprichter van Volkoren, vond zo’n beetje het genre ‘Hollandica’ (naar Americana) uit. Afgelopen weekend vierde Hedon dat Volkoren al weer vijf jaar bestaat. Ter gelegenheid speelden Volkoren-bands at the close of every day, Brown Feather Sparrow, Ponoka, Anderson en Kim Janssen. Laatstgenoemde stond op de posters als ‘verrassingsact’ en bleek de nieuwste aanwinst van het label te zijn. Met akoestische gitaar en zang wist hij in het Hedon-café precies te ‘vertellen’ waar het bij Volkoren om gaat: bezinnende luistermuziek, oftewel: muziek om het dagelijkse leven even te vergeten en te verdwijnen in de treurige sprookjes van andermans leven. Ook Ponoka wist (hoewel je bij een zeskoppige band niet direct aan luistermuziek denkt) dit gevoel te creëren. Zanger Rick de Gier heeft een groot stembereik en in combinatie met tweede vocals van keyboardist Alice ten Brinke verveelde de band geen moment. Dat is knap wanneer je zulke uitgesponnen muziek maakt als Ponoka. Anderson is een beetje een buitenbeentje op het Volkoren-label. De zang en setting was weliswaar intiem, maar de muziek klonk bijzonder vrolijk en snel. De meeste niet-vocale geluiden had het duo al voorgeprogrammeerd in een laptop, waardoor de nummers zaterdag exact klonken als hun MySpace vandaag en gister deed. Alle reden dus om een goede live-show te verwachten. Maar het gedans van de twee heren was ook niet boeiend genoeg om de set op het niveau van de andere acts te brengen. Brown Feather Sparrow is de band rondom singer/songwriter Lydia van Maurik-Wever. Maar haar warme stem is maar een klein onderdeel tussen gitaar-, rhodes-, trompet-, harmonium- en drumgeluiden. De muziek was boeiend, maar gezien dit al de vierde luisteract was, vielen hier de eerste gaapjes. De avond eindigde met (toepasselijk) at the close of every day. Dé publiekstrekker van de avond, want na the silja symphony en de geluiden van weleer al lang geen onbekende meer. Ook live bleek waarom deze band de trots van Volkoren is. Met de helft minder leden dan een Ponoka of Brown Feather Sparrow maakte at the close of every day de meest intense muziek, met een Hollands randje. Ondergetekende voelde zich voor het eerst in tijden weer eens een beetje trots op Nederland.