Voor het podium was de vloer leeg. De bassist van At The Close Of Every Day, de eerste band die optrad, vroeg aan het publiek om dichterbij te komen. Niemand kwam. Misschien waren de aanwezige mensen huiverig om in de buurt te komen van de zanger, die zijn teksten enigszins onverstaanbaar uitsprak. Het is toch jammer dat je bij muziek die voor een groot deel om teksten draait, de woorden niet kan verstaan. Voor de rest klonk At The Close Of Every Day goed. Ze hadden zichtbaar plezier in het spelen. Na At The Close Of Every Day was het de beurt aan Spinvis, de act waarvoor waarschijnlijk de meeste mensen naar Atak waren gekomen. Gelukkig was zanger Erik de Jong wel verstaanbaar. Zijn woorden rolden de zaal in, en waren voedsel voor onze verbeeldingskracht. Ondertussen werd het voor het podium ietsje drukker. Soms klonk er in de zaal een opmerking als: “Die vent kan niet zingen.” De Jong is misschien geen grote zanger, maar dat probeert hij ook niet te zijn. Hij brengt zijn liedjes met een aanstekelijke charme, en dat zal veel grote zangers nooit lukken. Uiteraard werd het nummer Ik wil alleen maar zwemmen gespeeld. De begeleidende muzikanten zorgden er voor dat er volwaardige muziek werd gemaakt. Vooral de xylofonist dient genoemd te worden; zijn energieke solo’s waren bij vlagen demonisch. En af en toe voegde de dwarsfluit een vleugje Focus toe. Na enkele up-tempo nummers werd het nummer Aan de oevers van de tijd ingezet. Er volgden heel wat maten waarin steeds dezelfde, introducerende noten werd gespeeld. Meester De Jong tuurde de zaal in en vroeg met zijn ogen om stilte, en hij had gelijk, want bij sommige muziek moet je gewoon je mond houden. Helaas volgde er geen serene stilte, maar toch bracht Spinvis het nummer sfeervol ten gehore. Meindert Talma & The Negroes betraden het podium na Spinvis. Talma leeft misschien nog wel meer dan De Jong in zijn eigen wereldje. Zijn liedjes gaan over alles en over niets. Hij vertelde ons hoe hij tijdens een busritje ineens een hele dikke passagier opmerkte. Over die passagier heeft hij een liedje gemaakt. Voor Talma kan inspiratie overal vandaan komen. Een mooie toevoeging aan de muziek waren de sfeerverhogende beelden, die tijdens de verschillende nummers op de muur werden geprojecteerd. We zagen een dansende vrouw, voetballende mannetjes en zelfs een verlaten kerkhof. De statische, droogkomische houding van Talma werd aangenaam gecompenseerd door de bassiste, die haar lichaam sensueel liet kronkelen achter haar grote gitaar. Een minpuntje: de klanken die ze voortbracht waren te hard. Het bier trilde uit de glazen. Alle artiesten van deze avond hadden in ieder geval één ding gemeen: ze lieten ons zien hoe mooi en wonderlijk het alledaagse eigenlijk kan zijn.