De ondankbare opwarmtaak ligt bij het duo Anderson. De schone samenzang en lieflijke slaapkamerelectro doet een licht lentezonnetje schijnen. Bas van Nienes en Jeroen van der Werken vertolken met succes de rol van de elektronische updateversie van Simon & Garfunkel. Uiteraard liggen de vergelijkingen met Kings of Convenience er duimendik bovenop. Traditioneel vakmanschap gekoppeld aan een hip laptopje. Het debuut van het duo ‘We Radio Anderson’ is terecht goed ontvangen en dat deze kerels hun composities ook live op boeiende wijze weten te brengen is zeker een compliment waard. Hoewel er langzamerhand een overvloed aan trippelpopliedjes begint op te treden kan dit mij nog immer bekoren. De vraag aan het publiek: ‘Kunnen jullie nog één serieus liedje verdragen?’, heeft mij nog lang bezig gehouden, maar daarover later meer. Op naar het Groningse Audiotransparent. De vreemde eend in de bijt. Zij behoren contractueel gezien niet tot de Volkoren-familie, maar muzikaal gezien zijn de overeenkomsten overduidelijk aanwezig. De trots van het Noorden paste moeiteloos in het programma. Met de ideale soundtrack voor een Edgar Allen Poe-voorleesavondje maakt Audiotransparent vol zelfvertrouwen een enorme groei door, ingezet door het uitbrengen van ‘Nevland’, een parel van plaat. Koud terug van een succesvolle werkreis in Canada had Audiotransparent de eer het publiek weer een beetje wakker te schudden. En dat lukte behoorlijk. De spookachtige maar breekbare post-rock verwijst bij tijd en wijle naar het werk van Sixteen Horsepower, momenteel de grootste act in de Volkoren-catalogus, en maakte daarmee het cirkeltje rond. Van donker naar licht, van man naar vrouw, van Audiotransparent naar Brown Feather Sparrow. Arjen van Wijk en Lydia Wever hebben sinds de sabbatical van This Beautiful Mess alle tijd om hun bruine zwaluwtje de vleugels te doen laten uitslaan. Daaruit mag je opmaken dat dit meer dan zomaar een zijproject is. Gelukkig maar. De betoverende klanken van het vijftal zijn in mijn ogen één van de best bewaarde geheimen van de Nederlandse popmuziek. De breekbare stem van Lydia Wever (ook te horen op het laatste album van Solo) en de rake tonen van Arjen van Wijk vallen over de bezoekers als een warme deken. Het ‘moment van de avond’ is de publieksparticipatie tijdens een compleet onversterkte versie van een voor mij onbekend liefdesliedje. Silence is zeker wel sexy. Aan het slot van de avond ‘closing act’ At The Close Of Every Day. Kan het toepasselijker? Het trio rondom alleskunner Minco Eggersman (niet voor niets labeleigenaar van Volkoren) imponeert wederom met een stroom van welbespraakte teksten gevat in prachtig melancholieke muziekjes. Met de nummers van het laatste album ‘De Geluiden van Weleer’ steken zij overduidelijk Spinvis naar de kroon, wat waarschijnlijk ook de reden was voor Erik de Jong om de plaat te vereren met een vocaal bezoekje tijdens ‘Hellend Vlak’. Voor het trio overigens geen reden om dit nummer van de setlist te schrappen. De plaats van Erik de Jong werd vanavond even ingenomen door Bart Looman, de zanger van Audiotransparent. Met afwisselend intieme calvinistische fluisterpop van ‘De Geluiden van Weleer’ en ouder Engelstalig werk, zorgde At The Close Of Every Day voor de broodnodige variatie. Een noodzakelijk ingrediënt voor het slagen van de avond, want menig bezoeker had het op dit inmiddels late tijdstip zichtbaar moeilijk. De zaal was toch wat leger geworden. Jammer, want er viel veel te genieten. Uitschieters waren wederom de Doe Maar-cover ‘Bang’ en het prachtige stukje jeugdsentiment ‘Uffelte’. Het avondje Volkoren bewijst weer eens dat er in Nederland op dit moment op geheel eigenzinnige en volstrekt unieke wijze wordt samengewerkt. Dat de individuele ambities niet botsen met de verregaande samenwerkingsverbanden is op zich al een feestje waard. En dat veel van deze lijntjes weer samenkomen bij het Volkoren-label doet me verwoed peinzen over een goede naam voor deze nieuwe stroming.