Bløf koos de wereld als decor voor het opnemen van het veelomvattende nieuwe album Umoja. Dertien landen verspreid over heel de aardbol bezocht de Zeeuwse groep om zijn zevende plaat luister bij te zetten. Bløf werkte samen met muzikanten uit Turkije, Kenia, Cuba, Australië, Japan en de Verenigde Staten. En dan noemen we slechts enkele van de bezochte landen. Het resulteerde in een, voor Nederlandse begrippen, uniek product, waarop elk van de dertien nummers zijn typische eigen sfeer en aanpak heeft gekregen. Terug in het land waar het eeuwig winter lijkt te zijn is het viertal een clubtour gestart met in elke provincie één concert. ‘Kleine zalen, met een grote naam.’ En vanavond (15 maart) is het de beurt aan een tot de nok toe gevuld Hedon. De eerste vraag die opdoemt als je het gevarieerd gearrangeerde Umoja hebt beluistert en vervolgens een Bløf-concert gaat bezoeken: Hoe gaan ze dit in vredesnaam live ten uitvoer brengen? Kijkend naar het bescheiden podium in Hedon wordt duidelijk dat het viertal vooral van eigen kunnen uitgaat. Een groot scherm waarop sfeervolle bandfoto’s worden geprojecteerd siert de achtergrond. Naast instrumentarium en versterkers staat het podium volgepakt met meegebrachte belichtingsmasten. Zanger/gitarist Paskal Jakobsen vertelt vooraf dat ze vanavond een tiental nummers van het nieuwe album zullen spelen. Opener Binnenstebuiten maakt meteen duidelijk hoe ze het probleem van de ‘missende muzikanten’ oplossen. Een muziekband met daarop vocalen en overige instrumentpartijen loopt mee met het verder live spelende viertal. Op het scherm worden nu prachtige opnamen geprojecteerd van de Zeeuwen in samenwerking met buitenlandse muzikanten. Beelden (bijvoorbeeld van een meezingende Cristina Branco) en live-uitvoeringen lopen zonder uitzondering volledig synchroon met elkaar. Bløf heeft er zin in vanavond. Drummer Norman Bonink kan de glimlach gedurende de gehele show niet van zijn gelaat krijgen. Onderling is de interactie groot met guitige blikken over een weer. Het nieuwe werk wordt losjes afgewisseld met het bekendere oude werk. Dat het viertal een schijnbaar achteloze manier van muziek maken kan doen versmelten met een tot in de puntjes verzorgde show bewijst de in de jaren gegroeide professionaliteit. De acht man meegereisde crew zorgt bovendien voor een prima uitgebalanceerd zaalgeluid. Tot twee keer toe komen de Zeeuwen terug voor een toegift. Waarin afsluiter Holiday In Spain verrast doordat toetsenist Bas Kennis de vocalen van Counting Crows-zanger Adam Duritz voor zijn rekening neemt. Is er dan niets aan te merken op deze Bløf-show? Weinig. Zelfs enkele technische problemen aan het instrumentarium van Bas Kennis weet de groep met opmerkingen uit de losse pols op te lossen. En dat Jakobsen bij ouder werk soms niet op tijd zijn oorspronkelijke gitaarpartijen weet te herinneren valt door zijn inspannende, ietwat spastische gelaatsuitdrukkingen nauwelijks op. Een klein minpuntje is dat de échte Bløf-fan het oudere songmateriaal natuurlijk al honderd keer live heeft gehoord. Maar wat wil je als ons kleine regenland het centrum van je fanschare is. Bovenal laat Bløf vanavond zien dat het met kop en schouders boven andere Nederlandse popbands uitsteekt. Zowel live als op plaat.