Nick Oliveri (voorprogramma), Brant Bjork and the Bros (Hedon, Zwolle, 27 april 2004) Marketingtechnisch gezien was het een geweldig idee van Brant Bjork en zijn Bros. We nemen Nick Oliveri, die net uit de populaire stonerrockband Queens of the Stone Age is gedonderd, mee op tour en spelen vervolgens zelf voor dubbel zoveel bezoekers als anders. Wat betreft de muzikale meerwaarde van het toevoegen van Bjorks oud Kyuss-collega aan de billboards: die is er in het Zwolse Hedon geenszins. Als basgitarist van de QOTSA stond Oliveri al niet bekend als zijnde de meest subtiele speler. Subtiel is dan ook niet het woord waar bij stonerrock direct aan moet worden gedacht. Als akoestisch gitarist bij het spelen van je eigen geschreven nummers (en enkele QOTSA-krakers) is enige subtiliteit toch wel vereist. Daar denkt de kaalhoofdige, maar lang bebaarde rocker deze avond net iets anders over. Elk, ook maar enigszins op gitaartechnisch lijkend vernuft ontbreekt tijdens zijn set. Dit opgeteld bij de zwakke composities en het gebrek aan interactie met publiek (op de middelvinger en doodswens ´I wish you all to die´ bij het verlaten van het podium na) maakt het tot een matige start van de avond. Enig pluspuntje: Oliveri zingt (lees: schreeuwt) beter dan ooit. Met de podiumbestijging van Brant Bjork and the Bros maakt gebrek aan techniek en inspiratie plaats voor strak spel en een stoïcijns soort van enthousiasme. Bjork - voorheen drummer van Kyuss (de voorouder van de stonerrock) en Fu Manchu, vanavond zanger/gitarist – gebruikt zijn microfoon enkel om af en toe de nummers van een laidback vocaal te voorzien. Verder staat de bluesy stonerrock in het teken van de coole en relaxte jam. Die relaxte jam verzandt alleen zo nu en dan in een net iets te lang uitgesponnen gitaarrif of drumbreak, waardoor het geduld van de bezoeker danig op de proef wordt gesteld. Gevolg is dat de vierkoppige band af en toe de plank flink misslaat, zoals bij de twintig minuten durende toegift. Het hoogtepunt van de avond ontstaat als Oliveri andermaal achter de microfoon kruipt – dit keer gelukkig zonder akoestische gitaar. Oliveri’s krachtige vocalen begeleid door het geoliede spel van Brant en zijn broers creëren een band waarbij de minkanten van beide partijen volledig worden gecompenseerd. Waardoor het echte vuurwerk deze avond uiteindelijk toch niet uitblijft.