Wie wel eens wat verder in ATAK is geweest dan alleen de zaal en het cafe zal het niet ontgaan zijn dat het gebouw de nodige tekenen van ouderdom vertoont. De tijd heeft zoals dat bij oude panden nu eenmaal gewoon is zijn sporen achtergelaten in de vorm van scheuren en barsten. Maar af en toe onstaan die scheuren en barsten ook door een fenomeen dat “breakcore galore” heet, een avond met het beste en hardste uit de breakcore scene. Breakcore is eigenlijk nog het beste te vergelijken met een compilatie cd van noise, tekno, jungle, gabber en verder alles wat maar voor handen is (the carpenters, opera, slayer, bon jovi etc). Als deze cd daarna nog flink met een schaar wordt bekrast zodat het schijfje om de seconde van de ene naar de andere track skipt dan moge het duidelijk zijn waar ATAK op 22 april mee werd geconfronteerd. De line up voor alweer de derde breakcore galore bestond ditmaal uit niemand minder dan Sickboy, Bong Ra, Unyx en de headliner Venetian Snares. De uit Brussel afkomstige Sickboy opende de avond met een niet te zachtzinnige mix van iets wat nog het meeste leek op een bouwput waar een 10-tal pneumatische boren met variabel toerental aan het werk waren. Voeg daarbij de overstuurde radio van de bouwvakkers die de meest diverse hits & misses uit de uitverkoopbakken van de plaatselijke cd-boer speelt en de toon voor de rest van de avond is gezet. Na Sickboy's laptopset maakte de Belg plaats voor het uit Nederland afkomstige Unyx, die het hele scala van electronische muziek afwerkte. Subtiele broken beats en uitzichtsloze melodieen in het begin gingen geleidelijk over in techno, tekno (veel minimalere harde technodie met name in de kraakbeweging en underground scene wordt gemaakt), een remix van het uit 1978 afkomstige nummer "fisheads" van Barnes & Barnes, oldschool rave, Christina Aguillera bastardpop en uiteindelijk in pure breakcore met de impact van een boeing 747 die zich recht in het WTC boort. Vervolgens nam een wat verlaatte Bong Ra het roer over van Sickboy en draaide met name harde drum ‘n bass wars van alle regeltjes die het zojuist genoemde genre verpesten. Alles mag als het maar leuk is dus Ruffneck rules the hardcore scene in de mix met Leila K en Anthrax. Juist die variatie in stijlen maakt het genre breakcore zo aantrekkelijk omdat het steeds weer met nieuwe kruisbestuivingen weet te verassen. Daar komt nog bij dat humor een grote rol speelt (een operazangeres die “jungle is massive” zingt, een totaal naar de vaantjes geholpen “beat it” van Michael Jackson en zingende Umpa Lumpa’s uit de film “Charly and the chocolate factory” ) en in tegenstelling tot de digital hardcore van eind jaren 90 niet vervalt in belerend politiek geneuzel. En toen was het zover: the moment they’ve all been waiting for. Aaron Funk a.k.a Venetian Snares, de legende uit Winnipeg die als oncompromisloos hard en totaal gestoord bekend staat. De ondanks de jetlag zeer energiek ogende Canadees nam plaats achter 2 zeer geavanceerde cd-spelers en ging er vol overgave tegenaan. Het begon gelijk al goed met de stuiterende “einstein rosen bridge” van the chocolate weelchair gevolgd door de opera funk kitsch van “dance like your selling nails”. Niet veel later was er van vrolijkheid en grapjasserij weinig meer te merken toen het tempo en volume echt omhoog gingen voor tracks als “befriend a childkiller” en “all the children are dead” van het album doll doll doll. Op dat moment meldde iemand van Unyx dat alle harde nummers nog gespeeld gingen worden en niet veel later werd dit bevestigd met een remix van “kill bill” die alle tot nu toe gevestigde records achteloos overtrof. Daarna uitvoeringen van het met speedranch opgenomen making orange things die in de live uitvoering nog 2 keer zo snel en hard op het publiek afgevuurd werden met de doeltreffendheid van een clusterbom. Uiteindelijk een “cooling down” met michael jackson’s “beat it” die gruis uit het plafond op de vj-apparatuur liet vallen. En met dat vrolijke feit kan ATAK binnenkort een nieuw pand gebruiken na een zeer geslaagde Breakcore Galore.