Jongerencentrum ’t Ukien en de vereniging Popbelang zijn het kloppend hart van de Kamper popcultuur. De juiste manier om een cultureel seizoen af te sluiten is dus met een veelheid en veelzijdigheid aan muziek en activiteiten. En dat gebeurde dit jaar op twee elkaar opvolgende zaterdagen. 26 Juni: Eindfeest, plaats: JC ‘t Ukien . Traditioneel de inluiding van de zomervakantie voor de vaste krachten en vrijwilligers van het jongerencentrum met een middagprogramma, bestaande uit regionaal muzikaal talent, en een avondprogramma, verzorgd door een landelijk bekende act en afgesloten door de lokale DJ’s. De parkeerplaats van het jeugdhonk is ‘s middags omgedoopt tot een compact festivalterreintje: op een grote kar staan bands te spelen, terwijl het publiek tegelijkertijd kan genieten van zon, drank en barbecue. Rond twee uur begint Clueless; wellicht iets te vroeg, want publiek is nog niet in groten getale aanwezig en reageert tam. De Enschedese powerpoppers zetten toch een strakke en degelijke set neer. The Junes volgen en gaan in mijn oren steeds ruiger klinken. Het lijkt alsof een aantal voormalig cleane gitaarpartijtjes nu met lichte vervorming gespeeld worden. De Zwollenaren doen mij mede hierdoor steeds meer aan Kula Shaker denken. Hun akoestische gitaar wordt vervolgens doorgegeven aan Ysis, dit keer als all-girlband bij gebrek aan bassist. Het trio heeft duidelijk moeite om boven het luid kletsende publiek uit te komen; applaus is er dan ook nauwelijks, ondanks een erg mooie uitvoering, inclusief een versie van Heather Nova’s ‘Walk This World’. Dan is het de beurt aan de thrashers van Erebus: het contrast had niet groter kunnen zijn. Twee weken eerder waren ze nog opener voor Deadhead in Hedon, nu de afsluiter van de middag. Het publiek komt enigszins in beweging en Britney Spears wordt maar weer eens gecovered. Had van mij niet gehoeven. De avond bestaat hoofdzakelijk uit Nederland-Zweden en Luie Hond. Beide brengen een goede sfeer met zich mee, al was de uitslag van de shoot-out verrassender dan de band. Luie Hond zal immer een groot Doe Maar-stempel met zich blijven meedragen zolang het Nederlandstalig blijft; de instrumentale nummers gaan dan weer meer richting Madness. Maar in combinatie met de gemoedelijke attitude van de band is dit in ieder geval wel de garantie voor een lekker gezellig feest. 3 juli: Full Color Festival, plaats: stadspark Kampen. Het Full Color Festival is een bonte verzameling van (kinder)aktiviteiten, cultureel verantwoorde eetgelegenheden en muzikale programma’s. De muziek vindt plaats op twee verschillende podia: het Popbelang-podium (voor het lokale aanbod) en het Full Color-podium (voor de ‘duurdere’ bands). De programma’s van beide sluiten naadloos op elkaar aan (op een eetstilte na), zodat de muziekliefhebber geen kans krijgt zich te vervelen. Chronologisch zag het er als volgt uit: SOUL MOODS – De band probeert bij vlagen een Radiohead-achtige sfeer neer te zetten rond een singer-songwriter die met ondynamische en soms ronduit valse zangpartijen weinig vertier biedt. Zijn ongemakkelijke presentatie maakt het geheel nog eens extra pijnlijk. De band erachter maakt een hoop goed, met een gitarist als talent in de dop, maar een drummer die soms iets boven zijn kunnen wil spelen. ATREYA – Na een humorvolle aankondiging van de festivalpresentator wordt er een overdreven jingle ingestart, aansluitend worden de vrouwelijke singer-songwriter met begeleidende gitarist en percussionist nog eens aangekondigd door een eigen presentator die een preek houdt over het goede doel waarvoor zij ‘awareness’ willen kweken. Het geheel neemt zo’n tien minuten in beslag en dat is mij te veel van het goeie…dan mag de act wel heel goed zijn! Maar dat is het geval helaas niet. Een mooi en nobel streven om aandacht te vragen voor Project Aware, maar als je een valse, Kate Bush-achtige zangeres het veld vervolgens laat leegspelen, zal voor velen het horen van de projectnaam een merkwaardige bijsmaak met zich meebrengen. TTURNERS BBLUES – De nieuw aangetrokken bandleden hebben de oudgedienden er blijkbaar van overtuigd dat dit een onwerkbare bandnaam is, want de band heet sinds kort WILSUM. Met het aantreden van deze nieuwe bassist en zanger is ook de stijl een beetje veranderd in meer pure rock en roll, meer richting de Stones. Ná deze conclusie viel me trouwens pas de grote uitgestoken tong op het shirt van de zanger op. De spelvreugde is gelukkig nog steeds duidelijk aanwezig en het spel van de gitarist komt beter naar voren zonder zorgen om de leadzang. Goede veranderingen dus, wat mij betreft. A BALLADEER – Mooie klanken van een rustige, melodische band met toetsen en hoofdzakelijk cleane gitaar. Dit kwartet komt eigenlijk meer tot z’n recht met een sfeervolle lichtshow, maar daar was het helaas nog te vroeg voor. Desondanks weten ze toch het publiek te grijpen met goed uitgevoerde, gevoelige opbouwen en krachtige climaxen. Bij vlagen heeft de ex-Grote Prijs-finalist iets Belgisch, maar soms doet het me ook erg aan de Goo Goo Dolls denken. ANXIOUS – Na het prachtige A Balladeer komt de performance van Anxious als een ijskoude douche. Vanaf het begin is er een zwaar ontstemde gitaar die te duidelijk in de mix zit, ook klinkt het kwartet als een onstrak en onsamenhangend geheel, waardoor de meerwaarde van een zo nu en dan opdravende derde gitarist mij volledig ontgaat. Het optreden heeft iets weg van de reünie van een lang vergane rockband die de zin en tijd niet gevonden heeft om nog eens de repetitieruimte op te zoeken. De stemmen van de nieuwe en scheidende zanger klinken trouwens wel erg mooi samen. OPGEZWOLLE – Ik hou niet van nederhop. Het is me vaak te makkelijk en wordt me te veel gehyped, waardoor de bijbehorende karakters zich al snel te groot gaan wanen. Maar er is iets met Opgezwolle… iets anders. Op het moment dat de goed geproduceerde beats beginnen, komt er ineens overal publiek vandaan wat ik de hele dag nog niet gezien heb; blijkbaar alleen voor Opgezwolle. En ik kan ze geen ongelijk geven, want het is zeer zeker de moeite waard. Het veld komt weliswaar wat traag op gang, maar dankzij de zeer relaxte en geroutineerde MC’s die eraan blijven trekken, komt de sfeer er na verloop van tijd toch in en kan het eerste buitje de pret (nog) niet drukken. Door de assertieve interactie met het publiek creëert Opgezwolle een professionele afstand tussen MC’s en toehoorders, die niet tegen de borst stuit. Geen opgeklopte lucht, misschien dat dàt zo anders is. ELEPHANTUM – De omschakeling is weer groot. Elephantum speelt stonerrock, zoals dat een jaar of tien geleden populair was. Volgens mij was dat een tijdelijke opleving die net zo snel weer verdween als dat-ie gekomen was. Maar deze jongens zijn volhouders en ik moet ze nageven dat ze het goed doen, alleen kunnen de lang uitgesponnen muzikale stukken en matige zangpartijen mij niet lang boeien. NOU EN – Een paar uur voordat ze op het podium verwacht worden, besluit de geplande act Negus A Nagast doodleuk af te bellen. Niet getreurd, want van de camping van Dollypop worden de lokale Oogst van Overijssel-winnaars van Nou En geplukt, die met alle plezier willen invallen. Het publiek kan er ook niet om rouwen, want naast dat de bandleden een energieke en solide nederpopshow neerzetten inclusief TV-tunes-quiz, komen de poncho’s die ze uitdelen erg van pas, aangezien de buiigheid zich rond die tijd serieus begint aan te dienen. JEREMY’S – De goede aansluiting komt van Jeremy’s. Het kwintet gaat er onder aanvoering van de pittige zangeres meteen stevig tegenaan. Met repertoire variërend van collegerock tot punkrock en een erg goed geluid (de hele dag op beide podia trouwens) grijpen zij de gelegenheid om meteen hun nieuwe CD te presenteren. Helaas komt vanaf halverwege het optreden de regen met bakken uit de hemel. SKIK – De Drentenaren spelen niet alleen een tandje steviger dan verwacht, maar vanwege de aanhoudende en zwaarder wordende buien, ook korter. De opener is nog wel grappig door de betrekking van de tekst op het ‘klotenweer’, maar als na de volhoudende toeschouwers ook de band dankzij het noodweer helemaal doorweekt is, is zo ongeveer iedereen het festivalplezier wel vergaan. Zelfs de retestrakke hitshow van Skik kan daar geen verandering in brengen. De organisatie gaat gelukkig niet met het contract in de hand op hun strepen staan en laat de crew de apparatuur afdrogen en inpakken. (fotografie: Minjon van Maanen)