Ongetwijfeld de band waar het meest over geschreven en gesproken is tijdens de 2004-editie van de provinciale talentenjacht ‘Oogst van Overijssel’ is IQ69. Door hun net zo frisse als controversiële kijk op muziek lokten zij louter extreme reacties uit, variërend van ‘fantastisch, prachtig’ tot ‘bagger’. En niet zelden kon eenieder zich ook nog vinden in de onderbouwingen van beide standpunten. De jury’s zagen er de humor wel van in en beloonde ze met een finaleplaats. Tijd om een aantal tot nu toe onbeantwoorde vragen van overwegend verbaasde toehoorders en dito kijkers aan de band voor te leggen. Een kleine maand na de finale van de Oogst van Overijssel had ik een gesprek met zanger Peter, bassist Jos en gitariste Dominique. Wat waren nou precies de woorden die toetseniste Klaske aan de jury richtte na het winnen van de halve finale van de Oogst in Hedon? “Ze zei dat ze de jury een beetje dom vond, omdat IQ69 helemaal niet goed is. Dat was meer een eerste verbaasde reactie, niet zozeer een weloverwogen bandstandpunt, hoor. Nee, de grootste verrassing was wel dat we door de demoselectie kwamen. Toen we eenmaal in de eerste voorronde gespeeld hadden, begrepen wij ook wel dat we iets anders deden dan de rest van de deelnemende bands, waardoor we nog best ver zouden kunnen komen.” Om even de spreekbuis te zijn van de mensen die jullie echt waardeloos vonden: wat doen jullie dan eigenlijk wat jullie zo speciaal maakt? “Vooral het ongedwongene slaat erg aan, denken we. Wij nemen onszelf niet zo serieus als de meeste andere bands en dat laten we duidelijk merken. Dat resulteert in een show waarbij alles mag en niks moet; dat geldt voor het publiek ook en dat kunnen ze wel waarderen. En de jury van de Oogst blijkbaar ook, al hebben we wel mazzel gehad dat we tijdens de voorronde en de halve finale als laatste band mochten opdraven. Toen we op de finale-avond als eerste moesten spelen, merkten we wel goed dat dat niet zo makkelijk is met een band als de onze. Daarom doen we het liefst ook geen optredens op vroege tijdstippen of bij daglicht.” Verwacht je dat je navolging zult krijgen en dat er volgend jaar meer bands als jullie zich zullen inschrijven voor de Oogst? Want wees eerlijk: een goede instrumentbeheersing is blijkbaar niet zo belangrijk (meer); dan zijn er toch mogelijkheden te over voor mensen die andere aspecten dan de muziek hoog in het vaandel hebben? “Ja, dat is wel waar, maar verkijk je er niet te snel op hoor! Niet iedereen durft zich op het podium als een idioot te gedragen, zoals onze zanger dat doet. Ook het enthousiasme van de rest van de band is moeilijk na te doen. Het is niet een kunstje wat we doen, het is allemaal spontaan. Behalve de muziek natuurlijk, dat hebben we wel gerepeteerd.” Ja, laten we daar eens over beginnen. Hoe is IQ69 en haar repertoire eigenlijk tot stand gekomen? “Uit pure verveling eigenlijk. Een jaartje geleden zaten we met z’n allen gezellig op een Kamper terras, toen we ineens zaten te brainstormen over een nog te formeren band. Wel apart, want alleen Jos had bandervaring als gitarist en Dominique had net twee maanden gitaarles; de toetseniste had ooit hobo gespeeld en drummer Almar was (en is) lichtman van o.a. 16 Down. Als eerste hebben we van de bandnaam lekker opvallende stickers laten drukken en zijn die als een gek overal gaan opplakken. Toen we in de oefenruimte beland waren, zijn we helemaal bij af begonnen. We hadden geen bands als collectieve inspiratiebron, dus de band als geheel geen richtpunt. Misschien maar beter, want we moesten met onze beperkingen leren omgaan. De nummers zijn daarom eigenlijk allemaal op een kernachtige manier opgebouwd, zoals de Ramones dat deden. Zanger Peter voegt er vervolgens een tekst over liefde of sperma aan toe en dan is een nummer af.” Als zo’n nummer af is, ga je ‘m repeteren voor een optreden, lijkt me. Dan wordt je toch beter in je spel? Verliest de band dan z’n charme niet? “Dat valt wel mee, hoor. Bij ons duurt het nog wel even voordat we een acceptabel niveau bereiken, volgens de standaard van de meeste bands wel in ieder geval. Officieel repeteren we een keer in de week, maar eigenlijk komt het er op neer dat we dan samenkomen en af en toe een nummertje spelen. Meer een sociale bijeenkomst dus.” Maar als het doel dan niet is om beter te worden als band, wat dan wel? “Optreden.” Hoe krijg je dat voor elkaar met demo-opnames van een rammelende band? “We gaan een stukje videoregistratie van eerdere optredens aan de reeds bestaande demo toevoegen en die naar bladen en zalen sturen, een soort special edition dus. Op die manier krijgen recensenten en programmeurs tegelijk meteen een beeld van de show die we mensen voorschotelen.” Wat zijn de toekomstplannen? “De eerstvolgende opnames die we gaan maken, zijn voor een volledige CD. Op dit moment zijn we in onderhandeling met een potentiële (bekende) producer. Daarna gaan we nog meer optreden, het liefst in de groezeligste achterafzaaltjes met kippengaas voor het podium en barfights aan de lopende band. Een logische vervolgstap is dat we op de TMF-Awards spelen en Peter z’n Crib mag showen op MTV. Het liefst eindigen we als Billy Mack: de uitgerangeerde muzikant uit de film ‘Love Actually’ die op z’n oude dag met de verkrachting van Wet Wet Wet’s ‘Love is all around’ nog een wereldhit scoort.”