Zonneprijs finale 2025: Paradiso als laboratorium voor nieuw talent Zonneprijs finale 2025: Paradiso als laboratorium voor nieuw talent

Band Klezmagic mag de avond aftrappen. Een grote groep komt het podium op, het begint met een lange beat en een zwoele gitaar. De violisten springen in, wanneer de zangeres van het stel in het Nederlands begint te zingen. De bonte stoet muzikanten weet Balkan-klanken te mengen met hun eigen Nederlandse draai. “Circles, circles, circles” op een vrolijke beat breekt het ijs, iedereen springt en zingt mee. Achteraf geven ze een diepe buiging en leggen ze de lat hoog voor de volgende acts.

De tweede act is SAMIRA. Na een paar soundchecks dimmen de lichten weer, en introduceert de presentator deze driekoppige band: “De nieuwe Tina Turner”, dat compliment mag de frontvrouw in haar broekzak steken. Simpel gekleed in een zwarte rok en top, weet ze toch te imponeren. Ze staat als een dijk en met haar krachtige stem weet ze het publiek bij de eerste klank al in te pakken. Het eerdere geroezemoes verdwijnt zowat direct, en alle aandacht gaat naar het headbangen van Samira, haar dikke bos krullen bijna hypnotiserend. “The next song is for all women who’ve been oppressed”, schreeuwt ze. Nog een laatste keer gaat het publiek helemaal los voor de band.

Honey I’m Home brengt de zaal terug naar de jaren negentig, maar met een frisse twist. De band laat zich inspireren door My Bloody Valentine en Smashing Pumpkins. De eerste melodieën klinken; melodische, dramatische rock wordt vergezeld door grote witte lichten die als mist door de bandleden heen trekken. Ze hoeven niet veel te doen om de aandacht te trekken, er wordt aandachtig geluisterd. De band gaat op in hun muziek en lijkt het publiek bijna te vergeten, ze bewegen allemaal mee met hun instrumenten.

Sam Vano start ingetogen met een ballad. De frontman vraagt het publiek vriendelijk om gesprekken te pauzeren; “er komt straks nog rock aan, beloofd”. Hij vraagt of er nog Hannah’s in de zaal zijn, meerdere gillen klinken vanuit de zaal. Het nummer gaat over een meisje dat Hannah heet, een gevoelig nummer. Het is een rustige set vol indiefolk, het is eerlijk en ontwapenend.

De volgende act is de band Send Me Flowers. Om twaalf uur die nacht komt hun nieuwe single In My Head Today uit, die gaan ze nu spelen. De zangeres heeft een prachtige lange blauwe jurk aan, ze lijkt net een prinses. Ook zij beginnen met een ballad, maar wanneer zangeres Iris een grote uithaal feilloos uitvoert, is het publiek in één keer weer helemaal wakker geschud. Ze stopt even en wordt opnieuw hard toegejuicht. Ze gaat zitten en neemt het headbangend helemaal in zich op. Ze sluiten hun set af met een nummer die over de liefde en Jezus gaat. Achteraf doen ze met z’n allen een buiging en dragen ze het podium over naar de één na laatste band van de avond.

De avond is behoorlijk uitgelopen. Inmiddels is het al bijna elf uur ‘s avonds, maar het publiek heeft er nog altijd zin in. Band The Soakers zijn de volgende deelnemers aan deze editie van de Zonneprijs. Bij het zien van deze band is het alsof je teruggaat in de tijd, een portaal naar de jaren zeventig. De gitarist bespeelt het instrument alsof het niks is. Het is duidelijk waarom The Soakers hun uitverkiezing hebben gekregen voor deze finale, het is pure rock ‘n roll. Bij de laatste klank schoppen ze in de lucht en verdwijnt de tijdcapsule van een band het podium weer.

En dan is daar BUG, de laatste act van de avond. Bijna vijf uur later hebben zij de lastige taak om de aandacht te behouden, maar bij de verschijning van de band wordt het snel duidelijk dat dat geen probleem is. Drie halve mannequins worden op stoelen gezet, de bandleden rood geschminkt en met stekels in het haar. “Jullie zijn sexy man”, zegt de frontman tegen het publiek. Ze beginnen gelijk met hun set, het heeft wat weg van de iconische Britse band The Prodigy. Een moshpit barst gelijk los, BUG heeft het publiek in hun handpalm. “Deze is voor alle tuig in de zaal”, ze zijn brutaal en uitbundig. Er loopt een vrouw in spookachtige kleding en enorme hakken rond op het podium, ze danst zweverig en weet zelfs te springen op de hakken. Rechts achterin op het podium danst er een jongen in een gewaad mee op de muziek. Maskers worden het publiek in geslingerd: “Doe je masker op, vanavond zijn we allemaal hetzelfde, ongeacht waar je vandaan komt”. Een nog grotere moshpit wordt opgeroepen, iedereen springt op elkaar in. Voor het afsluitende nummer springt de frontman de zaal in, hij wordt aan een ijzeren koord om zijn nek gehouden door de vrouw in hakken. Het is een bizar gezicht, maar BUG voert het perfect uit. Eenmaal weer terug op het podium, houdt hij een handstand voor meerdere seconden vast. Het publiek is werkelijk in de ban van deze bijzondere band, en wanneer mensen uit de zaal het podium op mogen is de set voorbij. Het daverende applaus dat volgt doet bijna tekort aan de show die BUG heeft neergezet.

Bij het aankondigen van de winnaar houdt de presentator het nog even spannend, maar het voorgevoel van wie er gaat winnen komt voor het overgebleven publiek overeen: BUG mag met de €10.000 naar huis, een terechte winnaar. Het niveau is ontzettend hoog geweest, maar hoe BUG een publiek voor zich weet te winnen is zeldzaam. Hier en daar klinkt er afkeurend gejoel van mensen uit de zaal, maar daar hebben de winnaars maling aan. Een fles champagne wordt richting het publiek opengetrokken, waarbij de presentator lachend toekijkt. BUG is een band waar Nederland nog veel van gaat horen.