Wendy Moore bespeelt publiek bij releaseshow in Cinetol Wendy Moore bespeelt publiek bij releaseshow in Cinetol

Als er iets mag worden vergeleken, is het wel de sfeer. In een zweterige zaal optreden en de liefhebbers van jouw muziek de avond van hun leven geven, zoals de illustere Amsterdamse band Marathon met Kay Koopmans dat al eerder heeft gedaan. Dan gaat het meer om de overeenkomst van de wijze van optreden en bewust de verbinding aan te gaan. Dat doet Wendy met haar muziek al jaren en daar vormt Tangled Wiring geen uitzondering. Tijdens het optreden van Wendy blijkt later wel hoe die verbinding tot stand komt.

Wendy zet direct de toon door het openingsnummer en de titelsong Tangled Wiring te laten horen, om daarmee al een stempel op haar optreden te drukken. Er is geen twijfel, want Wendy overtuigt direct. Overigens begint Tangled Wirng nogal zwierig om vervolgens te ontbranden in een stevig rock nummer en dan weer de mysterie in te duiken. Precies wat Wendy ook wil zijn. Er moet immers wat te raden overblijven. Direct daarna volgen Beast en Ribs Are Cages waarmee de sfeer er goed in zit. Ze laat dat blijken in haar eerste woorden die ze richt tot het publiek die deze avond bezoeken om met haar de releaseshow te vieren. ,,Het is mijn releasehow maar tegelijkertijd ook mijn eerste headlineshow”, zegt ze. Bij de eerste nummers bespeelt Wendy nog even niet een gitaar, maar dat verandert als ze Start Fresh laat horen. Cinetol kijkt in de ziel van Wendy mee, die voor haar muzikale leven ook nog een ander leven heeft gekend en wel in de paardensport. Deels zit daar haar leven in verwerkt en die komen in Cinetol tot leven.

Een hilarisch moment volgt, als ze vraagt of iemand de microfoon vast wil houden bij het volgende nummer en dat bijna letterlijk vraagt. ,,Wie wil even ‘mic’ spelen?”. Een aantal mensen kijken in de richting vader Mike Moore die zich ook in het publiek bevind. Zeker als iemand zegt: ,,Hij staat daar!”.  Een aantal mensen moeten hierom gniffelen en dat is merkbaar. De uitvoering van Running is niet minder als ze op de rand van het podium en zittend dat laat horen met haar akoestische gitaar. Overigens zit het merendeel van het publiek in de kleine zaal van Cinetol. Later komt Wendy opnieuw de zaal in met de gitarist van haar vaste band om Elixer te laten horen. Het nummer heeft veel betekenis omdat als je niet vrolijk bent dat eigenlijk moet zijn. Het is zoiets van: 'Joh, til er niet al te zwaar als je dat niet bent', maar dat is het juist nu net. Laat dan even iemand gaan. De remedie is de ‘elixer’ te gebruiken zodat je het niet meer over dit onderwerp hoeft te hebben. Het persoonlijke element komt trouwens nog een keer terug met That’s Not You waar Wendy bijna met de muziek wil kappen tijdens de pandemie, maar dan eigenlijk beseft dat het voor niks is geweest met wat haar hart ingeeft.

Het zijn juist die persoonlijke elementen die Wendy deelt en dat ook op een manier doet dat het publiek met haar meedoet. Er staat een zelfverzekerde muziekmaker ‘do it yourself’ songwriter die eveneens het publiek bespeelt en zelfs om de vinger heen weet te winden. De afsluiting met I’m Alive is er dan ook één die past in het hele beeld. Daarna is het tijd om met de bewonderaars te gaan praten en vooral ook naar de tafel van de merchandise te gaan. Ook daar heeft Wendy over nagedacht. Iets wat ze zelfs in het optreden doet door een jas aan te houden tijdens haar releaseshow  ondanks een warm Cinetol. ,,Hij is door een goede vriend ontworpen, dus ik houd hem lekker aan”, zegt ze. Het is een kleine weddenschap die ze met haar partner heeft en die tegen haar heeft gezegd dat ze het kledingstuk na één nummer al uit gaat trekken. Niet dus en dat is Wendy ten voeten uit.