Waarom een avond als The T Party urgenter is dan ooit Waarom een avond als The T Party urgenter is dan ooit

De avond wordt afgetrapt door de gezichten achter het Transpodium, dat inmiddels in augustus tijdens Amsterdam Pride voor de derde keer plaatsvindt. Logopedist en medeorganisator van het eerste uur Barbara, samen met Nicole van Logopedie Flevoland, vertelt hoe het initiatief ontstond vanuit hun gedeelde wens om transgender personen niet alleen te begeleiden in hun stemontwikkeling, maar hen ook daadwerkelijk een podium te bieden. Wat begint als een therapeutisch traject, groeit op deze avond uit tot een artistieke viering van identiteit en expressie. Voor veel deelnemers is het de eerste keer dat ze hun (vaak nieuwe) stem in een publieke context gebruiken en juist dat maakt deze avond zo bijzonder: een veilige ruimte waarin kwetsbaarheid, talent en trots samenkomen in performances die variëren van zang en spoken word tot rap en comedy.

Het muzikale startschot van de avond volgt kort na de opening. De eer is aan Amor, het soloproject van Amor van Rij, voor sommigen wellicht bekend als frontpersoon van The Visual en recentelijk nog te zien tijdens de Popronde. Inmiddels is Amor opgegroeid tot een zwoele, dansbare synthpop-act die zich moeiteloos beweegt door het nachtelijke spectrum van r&b, lo-fi house, trap en elektronische melancholie. Met een nieuwe naam, een nieuwe sound en een hernieuwde versie van zichzelf betreedt Amor het podium. Dat voel je ook in de muziek. In tracks als ‘Blue Velvet’ en het begin juni verschenen ‘Wishful Thinking’ weerklinkt verlangen, fluïde liefde en zelfontdekking. Het is muziek die weigert zich te laten vangen in hokjes, net als Amor zelf. Een laidback, clubby geluid dat de zaal meteen in beweging zet en waarin vrijheid niet alleen klinkt, maar ook wordt belichaamd.

Na het optreden van Amor neemt Transgender Netwerk Nederland het podium over met maar met woorden die snijden. In een krachtig spoken word verhaal wordt het publiek meegenomen naar een alledaags, maar schrijnend voorval: iemand draagt booty shorts, voelt zich onveilig, doet aangifte en wordt simpelweg genegeerd. Een situatie die op zichzelf al pijnlijk is, maar die symbool staat voor een bredere realiteit: een wereld waarin queer ervaringen structureel worden ontkend, verdraaid of uitgewist. Het is een herinnering dat queer en trans verhalen zelden neutraal worden ontvangen tenzij ze door anderen worden ingekaderd, verzacht of herschreven. Maar op dit podium geldt het tegenovergestelde. Hier nemen zij het narratief in eigen hand, claimen de ruimte, de taal en de woede. Want een verhaal krijgt pas echt betekenis wanneer het verteld wordt door degene die het leeft.

Sebastien Sutherland, mede-organisator van de avond, pakt diezelfde ruimte en vult haar met stilte, spanning en taal die recht uit het hart komt. Voor het eerst in lange tijd brengt hij spoken word naar het podium, in een tweeluik dat haast als een innerlijke tijdreis voelt. De eerste tekst voert terug naar een periode vóór zijn transitie, waarin het lichaam aanvoelde als een kooi en het dagelijks leven werd beleefd met een strakke bovenlip en een diep gevoel van vervreemding. De tweede tekst slaat open: hier spreekt iemand die ademt, voelt, en eindelijk zichzelf durft te zijn. De woorden blijven nog lang in de ruimte hangen.

Wanneer Andrea het podium opkomt, is het alsof de ruimte van sfeer verandert. In een performance die druipt van zelfverzekerdheid, sensualiteit en cunt energy, eert ze de legacy van ballroom op een manier die zowel fysiek als politiek voelbaar is. Haar uitvoering van Vogue Femme is geen choreografie, maar een ode aan vrouwelijkheid, veerkracht en queer overleving. Elke draai en blik ademt queer joy, in zijn meest onvervalste en krachtige vorm. Als Andrea de laatste pose aanneemt en het applaus losbarst, neemt Claw het stokje over. Ook mede-organisator van de avond, sluit hij af met een aanstekelijke DJ-set vol house, techno en hyperpop. Zijn tunnel van licht en geluid vormt het sluitstuk van een avond vol betekenis: een collectieve uitademing, een dans die niet alleen bevrijdt, maar ook verbindt. Hier, binnen deze muren, was het even veilig. En dat gevoel neem je mee naar buiten.