Sophie Straat maakt van Paradiso een punktempel voor de vrijheid Sophie Straat maakt van Paradiso een punktempel voor de vrijheid

Waar Sophie op 5 mei al streed voor vrijheid met een kritische toon op het podium van Bedrijdingfestival, trekt ze die strijd op 10 mei nog even door. Met de vraag: “waar staan we nou nog stééds voor?”, vormt ze het hart van een avond vol scherpe maatschappijkritiek, glitterpunk en ongefilterde emotie. Haar boodschap is helder: vrijheid is geen vanzelfsprekendheid, en dat wordt door alle artiesten keihard onderstreept in Paradiso dat voor één avond een activistisch punk-walhalla wordt.

Het begint al met het ‘voorprogramma’ - al voelt die term een beetje oneerbiedig. Straat heeft wat te vullen met een vijf uur durend festival. The House of Hopelezz, met Jennifer Hopelezz (oftewel de flamboyant, felle en vrij activistische dragqueen) zet direct de toon. Boven de protestteksten in de Grote zaal komen drie opkomende acts in de Bovenzaal met een sloot aan frisse wind en scherpe randjes ter gehore: Devon Rexi laat hun vervormde grooves, post-punk en dub samensmelten, Dishes, een jonge band uit Amsterdam en Leiden brengt rauwe energie en teksten die goed aansluiten bij het festival en LifeLoan, finalist van Mooie Noten 2024, bewijst dat ook de nieuwe generatie singer-songwriters niet voor maatschappelijke thema’s bang is.

Daarna volgt een indringende talk van Plant een Olijfboom, die de Palestijnse zaak tastbaar en bespreekbaar maakt en waar een deel van de opbrengst van de avond ook heen gaat. In het publiek zwaaien zwarte-witte sjaaltjes, banners lezen 'Free Palestine”, en onder blauw-geel licht barst het moment los: 'It’s on how you wear the scarf. How Israel is wearing a keffiyeh.” In de zaal schudden hoofden. Ze gaan verder: 'We love Judaism. We hate Zionism.' Eén sjaal gaat de lucht in - daarna allemaal.

Ploegendienst schudt niet lang daarna alles volledig los. Als een furieuze Ray Fuego “Rot toch op!” over het publiek uitspuugt, is het even oorlog op de dansvloer. Ray’s set is bruut, Rottekop!' krijst hij in een rockmonoloog waar menig bezoeker even stil van wordt. Hoogtepunt? Paranoia van het album DSM-5.

Tijd om af te koelen? Nauwelijks. In de kelder klinkt een ijzig geluid, je kunt er eten halen waarvan de opbrengst naar Plant een Olijfboom gaat en zélfs een tattoo laten zetten (aha, daar komt dat geluid vandaan) door Mattias Kris, bekend als Mvttys die kunst en activisme letterlijk vereeuwigd op je lichaam. Protest gaat immers door tot in je tenen.

De trap op en in de Grote Zaal springt er een konijn met hanenkam het podium op - dat kan er natuurlijk maar één zijn: TaliaBle. De Britse punkrapper (bekend van het vlijmscherpe Pandora’z Spit) gooit in dertig minuten alles open met trappy flows, electropunkbeats en een publiek dat de artiest op handen draagt. Internationaal, inclusief, wild.

Het is afgelaaien vol, maar muisstil als in de grote zaal Amsterdams gemeenteraadlid Nilab Ahmadi het woord pakt om in vijf minuten ons even heel bewust te maken van het verdriet over Gaza, maar ook de mooie dingen die daarbij komen kijken. ,,Het is zo mooi artiesten te hebben die zo rechtvaardig zijn. We kunnen er alleen maar van domen, dat iedereen die vrijheid heeft”, klinkt het. Een liefdevolle boodschap die tegelijkertijd pijn doet.

,,We’re not free until everyone is free. En dat betekent ook Kongo en Sudan, het is bijna niet goed te praten." 'SHAME!" schalt de zaal.

Alle koppen letterlijk en figuurlijk dezelfde kant op als een rapper bovenaan het toneel van Paradiso verschijnt. RapperS, want Sef heeft Dio meegenomen om de DJ te spelen. Kort maar krachtig in een kwartier. Trillend op zijn voegen staat de tempel als hiphop-housebanger met Wende door de zaal schalt: “Voor alles altijd bang.”

Rond half tien is het tijd voor Sophie Straat tijd om het toneel op te klimmen met band. Bij het nummer Vlinders lichten duizenden kleine lichttwinkels op een gigabanner met een joker erop afgebeeld. Sophie’s stem breekt zachtjes. Is dit een nummer over Gaza, of een metafoor voor alles wat niet vrij is?

Als De Stad Is Van Ons wordt ingezet, ontstaat er een moshpit die alles opslokt: woede, onmacht, verdriet. Ploegendienst keert terug voor een afsluiter vol vuur. Sophie, nu in een zwart-roze ballet rockjurk, klimt op iemands schouders en schreeuwt “21ste eeuw!” de zaal in, dat betekent Marie Antoinette uit de speakers natuurlijk. Op iemands schouders hopt ze, een moshpit die lijkt op een draaikolk, het gaat gek deze anderhalf uur. Als Milo van Goldband de boel ook nog even komt versterken is het plaatje wel compleet.

Het einde van show komt toch echt in zicht, maar loopt de audio nou vast op het allerlaatste moment? “Bewaker, bewaker, nee, nee, nee, nee die vlaggen vlggen vlaggen blijven,” peutert Sophie en de band een beetje stout op de synthesizer op het podium. “Herhaling, nee meneer nee, meneer nee, meneer,” schalt er uit de speakers. Grijns van oor tot oor pakt Sophie de mic: “Wij waren Sophie Straat, dankjulliewel Paradiso.”