Saxton Sunday Sounds blijft boeiend om naar te kijken en te luisteren Saxton Sunday Sounds blijft boeiend om naar te kijken en te luisteren

Zoals te doen gebruikelijk opent gastvrouw Sam Saxton zelf de zondagmiddag samen met Bas Kors. Dit keer is het hen niet gelukt om een nieuw liedje te spelen, maar Sam stelt zich op deze middag in Slachthuis Haarlem wel heel kwetsbaar op. Dat doet ze met de song Fade Away wat is gebaseerd op de verhalen van mensen die ze te horen krijgt in haar dagelijks werk. Muziek is verbindend en dat gevoel wat Sam op het podium neer zet, komt ook in de zaal zelf. Met de song Love You So over haar pleegbroer, heeft Sam het zelf best lastig, maar daardoor weet Sam de emotie van het nummer precies op de goede manier over te brengen. Het gebeurt allemaal ademloos en ook nu weer…Een optreden van Sam en Bas is niet hetzelfde op een zondagmiddag die zij organiseren. Ook dit optreden niet, want hier zit een wel heel gevoelige kant aan het verhaal.

Op Spotify is Tjels nog te vinden onder Chels, maar dat gaat vernaderen. Samen met gitarist Simon  treedt de singersongwriter op die net als voorganger Iris Jean het best een beetje spannend vindt. Zo gauw ze de verhalen bij haar songs vertelt, valt dat helemaal weg en is Tjels in haar element. Het talent is inmiddels al herkend door Ilse de Lange die het werk van Tjels gaat uitbrengen op haar supportlabel. Tjels wil een EP gaan uitbrengen en gasten en tegelijkertijd de muziekliefhebbers van Saxton Sunday Sounds krijgen al een mooie voorproef van wat ze gaat brengen. De mimiek en expressie op het podium doen je denken aan een illustere chansonnière die Frankrijk ooit heeft voortgebracht. Meeslepend en folky is wat Tjels tijdens haar optreden laat horen en zien. Ademloos kijkt en luistert een ieder naar wat ze te vertellen heeft en dat is voor degene die op het podium staat een verademing. In dit geval is dat Tjels. Met het optreden bewijst Sam Saxton dat ze een neus heeft voor muzikaal talent en die op zondagmiddag een podium geeft in Slachthuis Haarlem. Tjels is ook te zien in de aankomende editie van Mooie Noten.

Als laatste mag Boaz als hoofdact deze editie van Saxton Sunday Sounds afsluiten. Hoewel Boaz nog maar drieëntwintig jaar is, lijkt het alsof hij een heel leven achter de rug heeft. Dat is eigenlijk ook zo. Bij de introductie vraagt Sam aan Boaz of hij een stukje van de Engelstalige versie van Engelbewaarder wil spelen. Hij voldoet aan het verzoek, want met dit, zijn er behoorlijk wat deuren opengegaan, zoals een optreden in Gelredome. Na het verzoek vertelt Boaz waar hij mee bezig is. ,,Ik ben veel aan het schrijven”, zegt hij. Het is de vrije geest die Boaz heeft en in een setting als deze zich volkomen op zijn gemak voelt. Kritisch op het schrijfproces is hij ook. ,,Het moet wel een rode draad hebben”, zegt hij.

Net als de andere optredens is het stil als Boaz zijn songs laat horen. Dat hij wat te vertellen heeft, blijkt wel want elk liedje heeft wel zijn eigen ontstaansgeschiedenis. Zoals Little More Peace waar hij beschrijft dat hij een relatiebreuk ziet aankomen. ,,Liefde is ook losalten”, zegt hij over dat liedje. Edge Of The Town gaat over de stad Harlingen waar hij woont en de mensen die Harlingen kennen, zien het beeld ook wat Boaz schetst in dat liedje. Als laatste speelt hij op de bar onversterkt de song Lighthouse wat is ontstaan op Schiermonnikoog. Boaz wil juist het gevoel van kampvuur en strand overbrengen. Iets wat hem lukt en ook tijdens zijn optreden weet hij regelmatig het publiek mee te krijgen. De bluesachtige stem geven juist dat doorleefde, dat terwijl Boaz nog een behoorlijk muzikaal leven voor zich heeft…