Nieuwe Muziek Jack Juda HUNK en Christie Nieuwe Muziek Jack Juda HUNK en Christie

Om met de eerste EP release te beginnen. Die is van Jack Juda waarbij hij na een lange radiostilte weer van zich laten horen om je mee te nemen naar vrijheid, een zoektocht naar geluk en diep tussen de dennenbomen. 

Jack Juda heeft zijn stek in een Wijk aan Zee. Een plek waar zijn psychedelic- en indie pop/rock aan de oppervlakte komt. Immers de duinen en de zee zijn niet ver weg en de eerste echte grote plaats Beverwijk ligt op minder dan tien kilometer van de kleine plaats aan de zee. Die plek is altijd een grote inspiratie voor hem geweest. Jack Juda is bekend van zijn eerdere ‘bedroom-albums’ en daaropvolgende  albums vanuit zijn studio in de Broedmachine in Beverwijk. Dat heeft geresulteerd in nummers als Empty Mansion, Don’t Let Her Slip Away en Another Me die zijn uitgebracht door Enroute Records.

De apparatuur in de studio krijgt echter een laagje stof als Jack gaat trouwen, een huis koopt en een drukke baan krijgt. Deze baan geeft hem de nodige stress maar hij kan het niet opbrengen om erover te praten thuis. Dat begint vooral te knagen, omdat hij al die tijd niks opneemt of schrijft. Jack zelf zegt dat volgens hem niet bij het volwassen leven hoort. ,,Het was werken, thuiszitten en werken. Ik zag mijn vrienden nauwelijks. Best wel stom als ik er later over nadenk”, zegt Jack lachend. Hij haalt al zijn apparatuur op uit de studio en zet het thuis in de woonkamer neer. ,,Alles wat ik had opgespaard aan creativiteit en emotie moest eruit”, vertelt hij.

Jack begint te schrijven op zijn akoestische gitaar, al zijn gevoel van dat jaar zat in vier nieuwe nummers. Een nummer over de stress van het leven en de keuze tussen een hectisch en een saai bestaan, een nummer over een stel dat het dagelijks leven ontvlucht en een nummer over het verlangen naar kind zijn en stiekem nog steeds wel een beetje kind kunnen zijn. Tot slot, als laatst, een ode aan zijn vrouw. Een knipoog naar de line ‘mocha prinsesje op het bankje’ van Faberyayo. ,,Ze dwong me om even normaal te doen en te praten, in het echt en niet door muziek. We hebben best veel achter ons en dus verdient ze een nummer. Ik had al veel langer geleden een liedje voor haar moeten schrijven”, zegt Jack.

HUNK heeft in 2024 een bewogen jaar achter de rug. Zo heeft de band de Rob Acda Award weten te winnen en heeft het daardoor op het hoofdpodium van Bevrijdingpop mogen openen tijdens Bevrijdingspop 2024. Daarna is HUNK ook nog eens geselecteerd voor de Popronde van 2024.

Inmiddels heeft de band verschillende singles uitgebracht. Bijna kun je denken dat HUNK al een EP heeft uitgebracht, maar het tegendeel is waar. Paul, Blushing Over Nothing en Tommy zijn singles die niet op de debuut EP What Do You Call Frustration? voorkomen. De meest recente singles Upset en Blonde maar ook al de eerder uitgebrachte single Goldfish staat op de EP. Het enige nummer Still Red dat de band tijdens de Popronde van afgelopen jaar heeft gespeld is nu ook uitgebracht en staat als vierde nummer op What Do You Call Frustration?.

Overigens maakt HUNK niet alleen rafelige en best pittige en stevige muziek. Ze kunnen ook ingetogen zijn waar Goldfish en Still Red wel het bewijs zijn. In ieder geval zal de band de komende tijd van zich doen laten horen, onder meer met een optreden in Cinetol op zaterdag 4 oktober.

Het woord wat het beste bij Crossroads past van Christie is gewoon de Nederlandse vertaling van het album, namelijk ‘kruispunt’. Dat Christie in de Nederlandse taal een zuiver stemgeluid aan de dag kan leggen, weten de meesten al, maar nu doet Christie het in de Engelse taal.

Crossroads bevat een mix van jazz en soul en het is alsof Christie dit al jarenlang doet, terwijl het toch echt haar eerst Engelstalige album is. Het is een album wat je echt op een mooie zondagmorgen kunt afluisteren. Hoopvol klinkt het album ook, want volgens Christie mag je het leven best wel omarmen zoals op Embrace Life. Maar ook haar eigen overtuiging klinkt erin door. De warmte in de eigen omgeving zit dichtbij. Ook weet Christie op Crossroads haar eigen verhaal in te verwerken, zoals met My Guide. Reflecterend is Just Like You. Daar hoor je iets terug wat de wereld nodig heeft: medemenselijkheid. Daarmee is het album Crossroads direct universeel.

Christie overtuigt niet alleen in haar eigen taal en doet dat ook nog eens met een Engelstalig album en waarom mag Crossroads geen opvolger krijgen? Zeker met de zang van Christie die juist zich hier weet te onderscheiden.