Never a dull moment Never a dull moment

Misschien is Glock ’45 op dit moment wel de meest succesvolle band uit Westfriesland. Sinds ongeveer een jaar hebben ze een boeker, waardoor ze vrijwel wekelijks door het hele land spelen en met hun energieke show overal de tent op z’n kop zetten. Een aantal jaar geleden start de band als countryband met knipoog, maar frontman/zanger/bassist Pieter Tensen beseft dat er meer nodig is om de groep echt in the picture te krijgen. Met zijn achtergrond in mediavormgeving ontwikkelt hij het concept van een stelletje randfiguren dat op een trailerpark in Kentucky USA woont. Ieder bandlid krijgt een nickname met bijbehorend uitvergroot personage, de teksten worden schunniger en de show verandert tot één grote satirische experience.

Onder die facade zitten echter ook gewoon stuk voor stuk goede muzikanten. Tensen zelf speelt ooit in het eerste bandje van Tim Knol en daarna in diverse lokale bands. Gitarist Jesper Huisman – recentelijk uitgeroepen tot beste gitarist van Westfriesland - is recentelijk nog met Engel op tour. Violiste Jade Welling speelt jarenlang bij Elsa Birgitta Bekman en gitarist Eg de Jong, die sinds kort Mike van Harskamp vervangt, kennen we van de Shavers en als frontman van Jacob’s Ladder & The Hellbenders. Benjamin van de band is multitalent Huub Sijm. Bij Glock ’45 zit hij vooral achter de drums, maar ook hij is een begenadigd gitarist en speelt zeker niet onverdienstelijk bas.

Nadat coverband De Neukteugels de tot dan toe halfvolle zaal een beetje heeft opgewarmd, klikt zo’n twintig minuten te laat een voice over die de band aankondigt en waarschuwt: ‘They are here to give you a heart attack’. Dan stroomt de zaal vol en barst de show los. Direct bij het eerste nummer Rootin ’n Tootin zit de sfeer er goed in. Als zijn dragqueenpersonage Pricklebush Pete weet Tensen het publiek stevig op te zwepen en ook de andere leden zitten meteen helemaal in hun rol. Bij Guitar Techs wordt het tempo opgeschroefd, drumt Sijm (Angus Young Hughie) met zijn tong tussen zijn lippen alsof zijn leven er vanaf hangt en laat De Jong (The Unknown) een vette solo horen. De toon is gezet! De show gaat door met ‘Gaylord’ dat weer iets trager van tempo is, waardoor je ook de teksten iets beter kunt verstaan. Met een regel als ‘You can suck my dick and I’ll eat your pussy’ besef je dat het inmiddels meeklappende publiek vandaag behoorlijk schuine teksten om de oren gaat krijgen.

Na een enthousiaste yihaa van het publiek is het tijd voor de titelsong van de nieuwe EP, Sex Tape, met een sterke solo van Welling (White Trash Welling). Dat nummer wordt gevolgd door de rock ’n roll song Nymphomaniac, eveneens van de nieuwe EP, met een lekker stuwende bas van Tensen. Die roept voor de volgende song Bunny Ranch het publiek op om vooral van alles uit te trekken. Een groepje jongeren vooraan bij het podium voldoet onmiddellijk aan dat verzoek. Dat roept onwillekeurig de vraag op of zij vandaag misschien bij het gevolg van de band horen, temeer omdat zij even later ook uitbundig staan te tongzoenen. Dan maakt Auntie Daphne haar entree, de actrice die vorig jaar ‘schitterde’ in de pornovideo die is opgenomen in de Hoornse kroeg Vièra: iets dat in die tijd viral gaat in de stad. Tijdens het nummer laat ze uitdagend haar flinke boezem rollen, die aan het eind van het nummer ook wordt ontbloot. Hilariteit alom!

Na Tattoo Of Us kondigt Tensen aan dat er een blokje gaat volgen met Bluegrass, als eerbetoon aan de staat Kentucky waar Glock ’45 zogenaamd vandaan komt. De Jong pakt de mandoline, Baltus verwisselt de toetsen voor het wasbord en Sijm komt achter de drums vandaan met een akoestische gitaar. Dat changement verloopt verre van soepel: er lijkt iets met de DI aan de hand en bovendien blijken de batterijen van Tensens in-ear leeg (opvallende beginnersfout voor een geroutineerde band als deze, maar dit terzijde). Gelukkig is Tensen niet op zijn mondje gevallen, to say the least, en dus slingert hij er een vakkundige promo uit voor de EP. Als de boel gefixt is, wordt de show weer opgepakt en bij Paco Bell stampt de hele zaal mee, waardoor Huis Verloren staat te trillen op zijn grondvesten. Het daarna volgende Jizzy Jules (met Huisman op banjo) is een lofzang op de dame die de financiën voor de band regelt. Dat is iets dat Glock ’45 overigens vaker doet: een liedje maken voor mensen die voor de band van belang zijn. De Glock family is dierbaar.

Na John Deere is het Bluegrassblokje afgerond en schakelt de band door voor de slotronde. Met Freight Train gaat het tempo weer flink omhoog, host het publiek uitgelaten mee, wordt de vloer steeds natter van het bier en lijkt ook de kroonluchter eraan te moeten geloven – maar gelukkig blijft hij hangen. Bij Glock ’45 heeft ieder lid zijn eigen liedje en voor White Trash zet Welling een stampende viool in op een noodtempo. Sijm drumt met een woest hoofd dat steeds roder wordt, de stem van Tensen raakt duidelijk vermoeid en is daardoor wat minder zuiver, terwijl de schminck langzaam van zijn gezicht drupt. Voor het nummer Hillbilly Rider komt een oude bekende de zaal binnenlopen: Mike van Harskamp, alias Moonshine Mike, de vorige gitarist van de band - compleet in outfit en met draadloos ingeplugde gitaar. Het wordt lekker druk zo, op het podium.

Tijd voor de commercial break! Als een volleerde rondemiss showt Welling alle merchandise items die Tensen vakkundig aanprijst. Tien fans hebben de mazzel een t-shirt te vangen die Tensen de zaal in gooit en dat lijkt een prima moment voor het inzetten van ‘Glock ‘45’, de naamsong van de band. Ergens halverwege het nummer mag Sijm de gitaar van Huisman overnemen, die achter de drums kruipt en zo Sijm de gelegenheid geeft allerlei geniale gitaarrifjes uit bekende rocksongs uit te spugen. Hollar is een eerder uitgebrachte single die de fans in het publiek goed kennen, want dat weet precies wanneer ze na de Hollar van Tensen ‘Dollar’ moeten terugschreeuwen. Op het hoogtepunt van het nummer knallen twee pijpen aan de zijkanten van podium open en dwarrelen allemaal nepdollarbiljetten door de zaal heen.

Voor het laatste nummer Gospel komt ook Baltus weer het podium op (want geen gospel zonder orgel natuurlijk) en gaat het tempo voor de allerlaatste keer omhoog. De Jong pakt tegen het einde de bas over van Tensen en speelt als een bezetene terwijl hij door het publiek op de schouders wordt genomen. Dit terwijl Tensen als een doorgedraaide tv-dominee compleet uit zijn dak gaat en daarna ineens achterin de zaal bovenop de bar opduikt. Bij het podium staan dan nog steeds twee mannen met Glock ’45 vlaggen te zwaaien. Na een luid yihaa-applaus en een korte break komt Glock ’45 terug voor de toegift Moonshine waarin ze nog één keer alles geven wat ze hebben. Dan is het voorbij en vraag je je verpletterd af waar je vandaag in godsnaam naar hebt staan kijken. Is het in het huidige politieke klimaat slim om zo’n Amerikaans getinte show neer te zetten? Misschien niet. Is het verstandig om zulke expliciete teksten te verbeelden op het podium? Ook dat misschien niet – je kunt je afvragen hoever een band kan gaan om nog geboekt te kunnen worden. Maar Glock ’45 schopt graag tegen grenzen aan en dat heeft deze hardwerkende groep tot nu toe veel gebracht. Ook als zo’n over the top show je ding niet helemaal is, blijft overeind dat er nog altijd vijf geweldige muzikanten op het podium staan. Yihaa!

Dit verslag is opgedragen aan Henk Visser, vriend van de auteur en fan van de band. Hij overleed de ochtend na het concert.