Harde noot om te kraken tijdens finale Rob Acda Award Harde noot om te kraken tijdens finale Rob Acda Award

Voor Coos komt het optreden in de finale goed uit. Naast haar bestaande songs zoals Alter Ego, laat ze op de avond ook haar nieuwe single Not That Deep horen. De single is het titelnummer van haar EP die verderop in het voorjaar nog moet gaan verschijnen. Wat Coos misschien wel bij veel mensen doet is dat ze in combinatie met haar stemgeluid en de inhoud van haar songs je behoorlijk wat weg moet slikken. Het is precies het moment van het ene woordje bij het ene akkoord wat ervoor zorgt dat het soms even lastig is om de waterlanders binnenboord te houden, maar daar is het de muzikant en in dit geval Coos om te doen. Songs maken die je raken. Als het optreden van Coos tijdens de finale van de Rob Acda Award net zo is als de EP, dan belooft dat best behoorlijk wat goeds. Coos is een muzikaal kompas en ook zoals wel eens vaker is gezegd: Een muzikaal dagboek. Herinneringen zijn om gemaakt te worden en daar hoort dit optreden weer bij. Betoverende indiefolk.

Net als Coos doet Rhodon Cerise min of meer het betoverende. Waar het dromerige van Coos overheerst met soms een viool erbij, is het bij Rhodon Cerise een rauw en rafelig randje aan de sprookjeswereld die ze soms met haar songs weet te schetsen. Eigenlijk hetzelfde gevoel maar dan even fantaseren dat je in een andere wereld zit. Dat is wat Rhodon Cerise met haar songs weet op te roepen. Om het publiek in haar wereld mee te nemen, gaat Rhodon Cerise bij het laatste nummer op de rand van het podium zitten om het publiek in de zaal met haar mee te gaan naar haar wereld. Bij Rhodon Cerise zit ook nog eens een vleugje pschydelie bij wat haar songs net dat beetje meer geeft.

Noraly Hendriks maakt meters. Dat heeft te maken met haar EP presentatie Accidentally Happy iets meer dan een jaar ervoor in hetzelfde Patronaat Haarlem. Waar de spanning best merkbaar, lijkt Noraly daar volkomen vrij van te zijn. Het is zelfs ontspannend en alsof Noraly niets anders doet. Singersongwriters zijn verhalen vertellers. Noraly Hendriks is dat pur sang. Hier is het meer de indiepop wat hoorbaar is. Het zijn de zielenroerselen van een songwriter die veel heeft meegemaakt. Zowel haar meest recente single No Man’s Land als ook het werk van haar debuut EP speelt Noraly met haar inmiddels vaste band vol met overtuiging. Gravity is van die EP weer de uitschieter. Juist met dat persoonlijke wat Noraly in haar eigen maakt, weet ze een gevoel van herkenning op te wekken bij het publiek.

Als laatste van alle deelnemers aan deze editie van de Rob Acda Award staat Waterfront op het podium. De meest luide band van de vier is dan niet eens echt hard en luid, maar maakt muziek waar verschillende bandstromingen van de jaren tachtig zijn verwerkt. Het valt het publiek al op tijdens de eerste voorronde en dat levert Waterfront aan het eind van alle voorrondes het ticket op voor de finale omdat zij als grote publiekslieveling uit de bus komen. De muzikale arrangementen vallen min of meer precies op de plaats voor frontvouw Cedi Kolf van Waterfront. Dat gebeurt eigenlijk ook op deze finale avond, want opnieuw wijst het publiek Waterfront als winnaar aan. De jury doet dat eveneens, waarmee Waterfront op 5 mei mag openen op het hoofdpodium van Bevrijdingspop.

Als er een tweetal dat zich afzet, dan is het POSLO wel. Dat hebben ze al tijdens de finale van de Night Editie mogen doen in de kleinste zaal en dat doen ze nu in de grote zaal doen. Dat podium pakt het tweetal ook en waar ze tijdens de finale van de Night Editie het met zijn tweeën hebben mogen doen, staat er nu een dj achter hen met de bijpassende beats. POSLO laat zich opnieuw horen met de vibe van Osdorp Posse, waar het toch tegen aan schuurt. Sirum en Macck Martin schoppen tegen heilige huisjes en hebben daar maling aan. In deze tijd lijkt wakker schudden wel de missie van POSLO. Ze weten de zaal op een goede manier mee te krijgen in hu optreden.