Georgies Wundergarten: voor de laatste keer verdwalen in een betoverende muzikale wereld Georgies Wundergarten: voor de laatste keer verdwalen in een betoverende muzikale wereld

Ik ben Georgie, jij bent Georgie, we zijn allemaal Georgies. Vanaf 2013 (de eerste editie is ooit in een illegale loods gehuurd van ene Georgie) richt de alternatieve conceptensmid zich niet op grote headliners, maar op beleving met het festival. Ruigoord is daarvoor de perfecte plek. ,,Iets wat er al ís”, zegt organisator en zelfbenoemd ‘Director of Balloons’ Rob Simon. ,,We moeten ons nu ook richten op andere evenementen, nieuwe avonturen aangaan. Ik weet niet hoe we dat, met de huidige regelgeving rondom Ruigoord, nog goed zouden kunnen doen.”

,,Sinds corona is het festival eigenlijk al niet meer kostendekkend,” vertelt Rob. Een grafiek op de website laat duidelijk zien dat de kosten de baten de afgelopen jaren ruimschoots hebben overstegen. ,,Artiesten draaien voor een prikkie - alleen maar Nederlandse creatieven die werken voor weinig geld. Maar het komt alsnog financieel niet uit. Het is een kleine locatie waar maar 5.000 bezoekers per dag op mogen. Het hoeft niet per se rendabel te zijn, maar sinds corona moeten we er steeds meer geld bijleggen.”

Zodra je het terrein oploopt, bots je tegen plekken aan als de “Rafelrand”, “Luistertuin”, “Wilgenportaal”, “Kabouterbos”, “Theo’s Theetuin”, “De Lijvende Lijve”, “Area46” en “De Sisyphos” - de plattegrond van het festival met zijn vele stages. Pas dán kom je erachter wie er achter de draaitafels staan of live muziek maken. Een bewuste keuze van de organisatie: bezoekers moeten niet voor de namen komen, maar voor de ontdekking en om onbekend talent te ervaren.

Op de line-up staan artiesten als DJ Isis en DJ Tracksuit, maar ook bijvoorbeeld een massageworkshop of een live showcase van Warren, die een fiets omtovert in een bloemige ‘Flowerbike’. Rond een uur of 18.00 is het verdomd gezellig bij de Hutjemutje OG’s in Area46 - als we de bezoekers bij de entree mogen geloven. Maar de vraag is hoe kóm je daar komt vanaf het beginpunt in dit betoverende wonderland?

Overal zijn afleidingen en geitenpaadjes. Voor je het weet wandel je dwars een houten boshut-atelier in, rechtstreeks door de achtertuinen van de kunstzinnige bewoners van het dorp. In één van die tuinen staat een reusachtig stropdaskunstwerk. Een shot wodka - “die heb ik vanochtend nog opgehaald uit Duitsland!” - wordt aangeboden door de kunstenaar des huizes, en een artistieke tour door zijn paleisje is dan ook verplicht.

Zijn beste aanwijzing om de stage te vinden die je zoekt? “Gewoon het geluid volgen, dan kom je er vanzelf.” Zo belanden we bij de Sisyphos-stage. Norman en Casper draaien funky house, en onder de kleurrijke kimono’s, glittertopjes en wijde linnen broeken (met af en toe een vintage designer-shirtje ertussen) gaan de handjes steeds verder de lucht in. Twinkelende lichtjes weerkaatsen in een discobal die in een boom hangt, terwijl de zon langzaam ondergaat. Magie creëer je zelf, hè!

Een bakfiets met versterkt drumstel fietst rond, terwijl mensen aan het einde van de avond ronddwalen op zoek naar de kerk in het hart van Ruigoord. “De plek waar we elkaar jarenlang vonden, verloren, herkenden”, zoals de organisatie zelf schrijft op hun website. En daar, bij het haardvuur tegenover de heilige kleurrijke tempel, op oude fluwelen banken en houten stoeltjes, delen de bezoekers hun laatste herinneringen. “Ben je een trouwe Georgieganger?” wordt hier zonder oordeel beantwoord met: “Dit is mijn eerste keer”, “de derde editie”, of “mijn ziel ligt hier begraven.”

Het antwoord is unaniem. We zijn allemaal Georgies: voor deze aller-aller-allérlaatste keer.