Droom Dit: Elektronische-indiepop die volledig buiten de lijntjes kleurt Droom Dit: Elektronische-indiepop die volledig buiten de lijntjes kleurt

Het kleine intieme zaaltje heeft lekkere DIY artistieke looks: het decor van witte gordijnen hangt net ff scheef, de verlengsnoeren liggen wat rommelig hier en daar en het licht en geluid doet tijdens de show de spotlight net op de verkeerde persoon of de echo iets te lang op de microfoon aan. Maar hé, perfectie is ook maar zo saai.

Want zonder Sam hun falen, is deze band er hoogstwaarschijnlijk nooit geweest: voor een herexamen dat hen moet halen omdat anders de opleiding stopt, zijn het medestudenten van het conservatorium in Enschede die Sam helpen en uiteindelijk de bandleden worden voor deze killer van een af en toe pixelige, elektronische, indie-popband. Drie jaar terug voor het eerst in het TANKSTATION in Enschede een show waar ze ‘45 minuten nondeju gaan knallen’, een Popronde in 2023 en een support act bij Sophie Straat, plus Noorderslag in 2024 bewijzen dat ze goed uit hun droom zijn wakker geworden.

Een donkere brommende fluitachtige sound dromt onder de bijna poëzieachtige tekst van Mijn Liefde Lekt. Zodra het nummer voorbij is, is het tijd voor Sam om hun gedachten weer even te delen met het publiek dat niet luistert maar aanschouwt. Iedereen staat bijna stil tijdens de intrigerende nummers. “Het voelt alsof alles tot dit punt heeft geleid. Een album waar we zo fucking trots op zijn.”

Op onverwachtse momenten krijg je een cyborgversie van de stem van Sam: samen met een echo eroverheen komt er een zinnetje (de redacteur moest even de lyrics er online bij pakken) waar onder de echo en elektronische sound, “Mijn blikveld is…[?]” Precies, dat mogen wij aan onszelf overlaten tijdens het nummer Ik Voel Voor Jou.

“Ik ben geboren in het lichaam van het mens dat ik vroeger wilde zijn.” De kernboodschap van het nummer In Alles En In Niets waarbij de sound steeds iets verder wordt opgezweept. Hatsjik, hatsjik, hatsjik tot op drie vierde van het nummer vrijwel ieder bandlid meeschreeuwt. En eerlijk is eerlijk, drummer Joshua van Veldhoven steelt hierbij de show met de kracht van de tikken die het slagveld te verduren heeft. En hoeveel pijn de huid kan hebben weet Seth de Leeuw op de keys met back-up vocals tijdens Huidhonger vreselijk goed van zich af te zingen. En qua performance er ook nog eens een tegen-de-artistieke-dans aan hikkende aanraking van haar lichaam bij te gooien. De knaller waarmee Droom Dit door de Popronde vloog slaat intens goed aan bij het publiek. En een unicum, voor de eerste keer sinds het optreden wordt er een glimlach getoverd op het gezicht van Sam. En die duurt net zo lang als dat het publiek het meezingt. Zo’n minuutje of 1,5 dus.

“Het is me een eer om dit nummer te mogen uitvoeren voor jullie, het is namelijk het eerste nummer dat wij ooit hebben uitgebracht. Het gaat over seksualiteit, gender en identiteit, iets waar ik toen moeite mee had.” Het zingen ligt tegen de punkpoëzie aan. De rustige en steeds heftigere manier waarop Sam zich via het nummer Alleen Mijn Hart een inkijkje geeft in die driehoek van pijnlijke zaken, maakt het een krachtig moment.

Awh, is het feestje nu voorbij nu de bandleden van het toneel zijn? Tuurlijk niet, die toegift komt er maar wel onder één voorwaarde: “jullie gaan wel dansen.” Het aanschouwen van het toneel verandert in dansen op de vloer op het nummer Suis in mijn oren en de laatste mededeling van Sam? “Oja, maak wel even plek, we gaan mosje.” Het afgelopen uur is unieker dan het publiek waarschijnlijk heeft durven dromen. En uit enthousiasme denkt niet iedereen even goed na, bijvoorbeeld als Sam zich verontschuldigt voor ‘het vergeten van de tekst’ (wat zeker niet iedereen opvalt) komt er vanuit het publiek een liefbedoelde maar toch pijnlijke kreet: “Gozer (auw!), we zijn allemaal hartstikke fan van je!”

’T is atmosferisch als Radiohead, tikkeltje newwave (?) en emotioneel als Eefje de Visser (het lichtwerk doet denken aan haar laatste grote show). Maar het is vooral heel erg eigen Droom Dit. Maar wat is dat dan? Literaire indieverhalen die zich soms ontpoppen als een donkere wolk waar de bliksem uitschiet, en soms heel snel wegvaagt en het zonnetje weer op het toneel laat schijnen.