Beans & Fatback is er weer! Beans & Fatback is er weer!

Na drie succesvolle albums was het ineens stil rond Beans & Fatback. Voorafgaand aan het optreden vertelt zanger/gitarist Onno Smit: “Ik was het eigenlijk een beetje zat om alsmaar de frontman te zijn. Paul (Willemsen, red.) en ik spelen ook in Michelle David and the True-tones, daar ben ik veel meer op de achtergrond bezig en dat vind ik wel lekker.” Toch begint het twee jaar geleden weer te kriebelen en neemt het tweetal een nieuw album op, samen met de vaste drummer Bas Bouma. De plaat krijgt de titel Hold Fast, een term die in de nautische wereld wordt gehanteerd om je schrap te zetten bij zwaar weer. In overdrachtelijke zin kun je hem vertalen naar het vasthouden aan je dromen en principes als de wereld om je heen op instorten staat. En dat je dan na de storm, weliswaar verweerd, nog steeds overeind staat.

Net als bij het vorige album Heroine Lovestruck, vormen ook dit keer beelden de inspiratie voor nieuwe songs. ,,In The Guardian heb je zo’n bijlage met fototentoonstellingen”, zegt Onno. ,,Die volg ik altijd. Vier jaar geleden kwam ik daar taxichauffeur Joseph Rodriguez tegen. Er was een boek verschenen met foto’s die hij tussen 1977 tot 1987 vanuit zijn auto had gemaakt van het leven in New York. Dat had ik ergens opgeslagen, omdat ik er ooit nog wat mee wilde. Zijn foto’s zien er grimmig uit, de stad lijkt wel een soort oorlogsgebied. Het leek me mooi om te kijken of we die vibe te pakken konden krijgen voor dit album. Elk liedje is als daardoor een soort scene uit een film geworden. Een van zijn foto’s staat trouwens op de cover van het album. Gaaf hè?”, vertelt hij verder.

Het album ligt al twee jaar op de plank, als het in januari 2025 verschijnt. ,,We moesten nog een label vinden én een goede periode voor een tour bepalen”, legt Onno uit. ,,Met Michelle David and the True-tones treden we veel op in het buitenland en dat is lastig te combineren. Dit was eigenlijk de perfecte periode”, vervolgt hij verder. Hold Fast krijgt overal lovende kritieken. ,,Dat hadden we wel gehoopt, maar je weet het natuurlijk nooit”, reageert Onno. ,,Dit optreden vanavond vinden we ook wel een beetje spannend, na tien jaar. Misschien staat er wel helemaal niemand straks?”, vraagt hij zich af. Daar hoeft de frontman zich geen zorgen over te maken. Het Slachthuis blijkt uitverkocht en loopt inmiddels vol met publiek van zeer uiteenlopende pluimage.

Exact om 21.00 uur tikt de band af en slingert Black And Blue de zaal in, de eerste single van het nieuwe album. Tijdens deze rauwe, ongepolijst rock & roll song lijkt de band nog even wat onwennig, misschien ook doordat het geluid nog niet optimaal is. Maar na Tight Ripped Jeans, eveneens van het nieuwe album, is dat verholpen en verzucht iemand in het publiek na afloop luidkeels: “Lekker!”. Bij het opzwepende Bombshell zijn zowel band als publiek goed op stoom en wordt er voor het podium al volop meegedanst. Voor het volgende nummer, Sweet Unknown, is er even een korte wisseling waarbij bassist Jet Stevens achter de toetsen plaatsneemt en gitarist Sam Verbeek de bas om zijn nek hangt. Onno gebruikt de gelegenheid om het publiek even kort welkom te heten. Het blijkt een van de weinige ‘praatjes’ van die avond: de band raast door als een stoomtrein op volle snelheid.

Bij Heart Attack trakteert Jet Stevens het publiek op een meeslepende orgelpartij, waar de band steady overheen blijf doordenderen. Even heb je het gevoel alsof je terecht ben gekomen in een spannende cultfilm van Tarantino. Heel geniaal vloeit de song daarna over in het robuuste Turn Around, gevolgd door het uptempo Loaded Gun, dat mede door de syncopische beatring toch weer even aan de gospel van Michelle David doet denken. Via One Kiss komt de band bij het aanstekelijke Hips, waarop inmiddels steeds meer mensen staan mee te swingen en Sam zijn gitaar even heeft ingewisseld voor Sam-baballen.

Dan is het tijd voor Hold Fast, de surf-achtige titelsong van het nieuwe album. Daarbij wordt live flink uitgepakt met een extra lang, psychedelisch aandoend middengedeelte, dat op een perfecte manier de storm symboliseert waar je je staande moet zien te houden. Na het hypnotiserende Hooks In Me volgt het swingende Inside Looking Out, waarin Onno laat horen dat zijn stem ook in de hoogte krachtig en goed zuiver klinkt en Jet heerlijke basloopjes door het nummer slingert. Voor Feelin In My Bones neemt Sam plaats achter het orgel. Hij legt daar een heerlijke ‘saus’ neer waar Paul overheen kan soleren en duidelijk uit zijn dak gaat, terwijl Jet met ogen dicht heel steady en geconcentreerd door blijft bassen. Een genot om te zien!

In Sally The Shape krijgt gitarist Sam alle ruimte om solistisch uit te pakken. Dat doet hij zodanig, dat Paul en Onno daar zichtbaar van staan te genieten. Dat Bas Bouma – die ook bij Michelle David and the True-tones speelt – een te gekke drummer is, is eigenlijk al het hele concert duidelijk. Maar als opmaat naar het lome Use Me (bekend van de serie Suits) mag ook hij even laten zien wat hij in huis heeft. En dat is indrukwekkend. ,,We doen er nog eentje”, kondigt Onno aan en dat wordt het swingende Beggin’, dat eindingt met een serie retestrak getimede klappen. Op dat moment heeft Beans & Fatback er in een uur zestien nummers doorheen gejaagd en kun je eigenlijk niet geloven dat dit het eerste optreden in tien jaar is van deze band. Na de toegiften Point Of No Return en Gotta Keep On vertelt Onno bij de merchandise stand: ,,Geen idee of dit een eenmalige opleving is of dat er meer komt. Iedere keer als we met deze band plannen maken, loopt het anders. En als we denken: ‘We zien wel hoe het loopt’, dan gaat het geweldig’. Voor het moment staat er daarom niks vast”, zegt hij. Nederland zal het voorlopig dus moeten doen met deze mini-tour. En een album met misschien wel eeuwigheidswaarde.