Bandbreedte levert mooi drieluik op in Podium DeFlux Bandbreedte levert mooi drieluik op in Podium DeFlux

Molokai opent de avond alsof elke snaar, elke ademhaling zich spant voor hun eerste sprong op het podium. Het is hun debuut, maar dat zou je niet zeggen: volwassen, donker en licht, expressief én dromerig tegelijk. De oprichters, Niels en Marc, stralen zichtbaar: met elke woord en elke noot laten ze horen hoeveel het voor ze betekent dat ze hier staan. En het publiek is bijna honderd man sterk op het debuut afgekomen. Voor de band een heuse primeur! En wat voor één.

Het hoogtepunt: Emilia. De instrumentale derde track overweldigt - in stilte opgebouwd, dan plots -versterkt, een zwerm boze bijen van geluid. Daarna gaat alles omhoog: riffs die snijden als strijdpaarden, zessnarige bas die dondert, drums die razen als onweer. De sound van deze debutant is compleet: sferische klanken glijden moeiteloos over beukende riffs; een stilte gevolgd door storm. Vanuit het niets raast zij over het Zaanse Podium De Flux.

En je hoort en voelt het; dat de sfeer nieuw is en dat de band bouwt aan iets groots. Molokai is fris, fel en veelbelovend. De vraag is hoe wordt hun tweede show als de eerste al zo krachtig is geweest? Het antwoord geeft de band min of meer zelf tijdens hun optreden. En de naam? Die ontstaat al grappend, als de band honderd namen op papier weet te zetten. Uiteindelijk blijft de naam Molokai hangen. Een knipoog naar de Hawaiiaanse eilandnaam en zijn heilige ‘Damian’. Inderdaad dezelfde naam als de drummer. Een gelukkig "toeval" dat nu een identiteit draagt.

Molokai is een nieuwe band, nog volop in wording, die je gewoon even moet checken. Ze hebben zeven nummers opgenomen, voorlopig in demo-vorm, maar plannen om die verder af te maken en straks op Spotify te zetten. Tot die tijd kun je ze ontdekken via molokaiband.com. Spannend om een band zo aan het begin van hun reis mee te maken en voor Molokai betekent het optreden een vliegende start. De band die uit alle windstreken komt bestaat uit drummer Damian de Weerd (die een thuiswedstridj speelt), gitarist Niels van den Berg, backing vocaliste Ilah van der Haas, bassigitarist Sjoerd de Roij en ook Marc Jongma.

Molton Grove wil niks weten van een setlist. Ze spelen alles uit het hoofd, spiergeheugen en recht uit hun hart. Waar het buiten de zaal van DeFlux het koud en regenachtig is, stijgen binnen de temperaturen tot een wat grotere hoogte. Warme muziek om in te verdwijnen, maar ook om op te knallen. De rustige momenten laten zien hoeveel controle, hoeveel nuance er uit deze band rolt. De harde stukken tonen spierballen en is haast woest en grijpend te noemen. 

Het is al herfstig op de Hemkade en binnen speelt de band November (EP The Grove) en geeft daarmee ritme en uitdrukking aan de sfeer en het einde van de set een extra duw; het publiek dondert mee, beweegt en ademt The Grove. Molton Grove bewijst dat ze er echt klaar voor zijn om de grote podia op te gaan: Hier komt The Grove! Naast de eerder genoemde Nicolai Bijlsma, staan ook vocalist Guido Stor, gitarist Christiaan Venter en drummer Jacco Korstjens op het podium.

Verwacht in het nieuwe jaar hun nieuwe single in aanloop naar de release van hun nieuwe plaat die in het voorjaar van 2026 gepland staat, opgenomen in de bekende Wisseloordstudios in samenwerking met producer Danny Sykes.

De afsluiting is voor Desert Colossus. Vier mannen die hun stonerrock met volle overgave opvoeren. Frank Zoomer voorop met zijn hoge stem, fel en scherp, af en toe rauw en die je doet denken aan de wijlen Ozzy Ozbourne in zijn gloriedagen, maar toch is Frank tegelijkertijd eigen. De gitaren buzz'en, de bas beukt, de drums slepen en stuwen. Naast Frank zijn drummer en toetsenist Frank Fey, bassist Tom Collé en gitarist Leon van Wijk terug te vinden op het podium.

De klanken zijn soms stroperig, dan weer dreigend; classic stoner riffs. Nummers die bij de stoner liefhebber als zoete koek erin gaan en ook voor wie houdt van zwaar, fuzz-geladen geluid. Het is geen show, het is een beleving, alsof je in een warm, zwaar zacht bad wordt ondergedompeld, met de roestbruin gekleurde woestijn op je netvlies en in je oren. Het publiek beweegt waarbij hoofden knikken en lichamen meedeinen op de diepe klappen.

Ze spelen alsof het een thuiswedstrijd is en eigenlijk is dat ook zo. Zaans, vertrouwd, trots. Desert Colossus stijgt op, niet alleen met bombast, maar met groove, met kracht en emotie. En dan de afsluitende knallen. Dat worden nog lang nazinderende echo’s in je ribben. En deze band staat niet stil. Na hun derde album Eyes And Tongues werken ze alweer aan nieuwe materiaal, met shows in de regio én verder het land in. De vierde plaat ligt al bij de perser en Desert Colossus laat zien dat de Zaanstreek Groots en Groos (Zaans voor trots) kan klinken: zwaar, meeslepend en bovenal internationaal klaar, want de band gaat en moet door. Immers op de zaterdag die op dit optreden volgt mag Desert Colossus weer aan de bak voor een nieuw optreden, maar dan ergens in Noord-Brabant. Overigens zijn ze ook binnenkort weer bijna thuis als ze op 3 oktober spelen in de Roze Tanker in Amsterdam Noord.