ZEP trommelt de Melkweg naar een ander stelsel ZEP trommelt de Melkweg naar een ander stelsel

No money, no music? Echt niet voor deze jonge muzikant. Als je geen geld hebt om sounds te kopen op de computer, dan maak je die natuurlijk gewoon lekker zelf! Een pingpongbal, een tuinslang , niks is de de twee meter lange Dordrechtse jonge muziekgod ZEP te min. Hij heeft nog net zijn koffer kunnen uitpakken na zijn Azië en Amerika tour om zijn show deze avond in de Melkweg te geven.

Franckysticks staat de boel met een DJ setje op te warmen zodra de deuren opengaan. Langzaam druppelt de zaal vol. Baf, ineens gaan de lichten uit. Om 20:10 springt er opeens vanuit het donker en de rook een 2 meter lange cape op. In een donker, lang gewaad en een capuchon komt hij het podium opgesprongen. Wat gaat hij pakken, de gifgroene gitaar die naast het ene drumstel staat? Of glipt ie meteen door naar de draaitafel? De capuchon gaat af een gigantische grimas komt onder de dreadlogs tevoorschijn. ZEP hupst naar de drums natuurlijk, waar het allemaal begon.

Maar ho is ff, zijn we nou binnen 10 minuten in een moshpit belandt? Voor wie denkt naar een rustige hiphopact te gaan, wordt toch vriendelijk de beukende mensenmassa ingezogen. Niks een beetje bouncen op de beat. De corna’s van pinkjes en wijsvingers in de lucht laten meteen zien dat lovers van heavy metal, rock en rap hier allemaal met elkaar in de zaal staan

“Ja, hij doet het, kijk dan!”, ZEP tovert een basketball en laat die tikkend op het slagvel van zijn drums bouncen. Een bloedserieuze blik zit onder de inmiddels bezwete dreadlogs. Glimlachen van oor tot oor in de zaal. En het kan niet op. Nog geen minuut later en er wordt gezongen op muziek zonder lyrics. Hoe kan dát nou weer dan? Door een beat te maken die zo populair wordt dat mensen er wel op mee moeten neuriëen. Van zijn eigen productie LOST.zip naar zijn trui. Trui? Ja, ZEP rent achter de microfoon om de rits van zijn bodywarmer feilloos op en neer te scheuren op de beat. Tja, een octopus hoef je dus helemaal niet te zijn als je ZEP bent. Met twee handen kan hij de klussen klaren voor acht.

Hup, de bodywarmer gaat uit, hij krijgt een band om zijn broeksprijp zodat ie niet valt tijdens het optreden en het publiek wordt heel hard bedankt dat ze er zijn. Niet alleen onbekende fans, maar ook zijn eigen vrienden en fans zijn er. “Gyatso, lets go!” Verbaasde blikken in de zaal. “Huh, is hij Nederlands? Hij had zo’n Amerikaanse vibe?”

“Wie is er klaar voor ADE?” zonder het antwoord af te wachten gaat het technonummer Renegade Master aan. Nou en of ze klaar zijn voor het elektronische dansfeest hier in de Melkweg. De blits steelt Pink Oculus als ze ergens daarna met haar snelle zonnebril komt rappen waarbij ZEP hofleverancier van haar beats is. Nog net niet hijgend staat ze op het toneel, ze was nog maar zo’n 5 minuutjes daarvoor aangekomen met de Uber vanaf Schiphol. Een gluiperige rust die ze lijkt te brengen verandert maar al te snel in keihard jammen. Ook Peter Somuah wordt daarna met zijn trompet ondersteund met een tikkend ritme. Zodra de zaal eindelijk adem kan halen tussen de moshpits door, komt Siimbiie (die “hij nog maar een paar weken kent” en toch al uitnodigt als act op zijn feest) de beukertjes in de zaal ook nog met zijn harde raps verblijden. Of verserieuzen, want elk bar die de rapper eruit knalt wordt door ZEP verdriedubbeltvoudigt de zaal ingeslingerd.

Een crowdsurve van ene Tobias wordt met open armen ontvangen door de zaal. ‘Tobias, tobias, tobias’, schalmt de zaal terwijl Zep verder drumt. Wie deze jonge blonde jongen is? Niemand in de zaal schijnt het echt te weten. Maar dat mysterie is iedereen allang weer vergeten als ZEP’s nieuwe nummer TRYING TO SAY SOMETHING, een nummer waar de piano en diepe bassen worden overrompeld door beginnende trompetten aan het nummer opdoemt. Het is het over en uit. ZEP heeft de Melkweg naar een ander stelsel getrommeld.