Philine: wegdromen met de betoverende indiepop Philine: wegdromen met de betoverende indiepop

Dit optreden heeft Philine wellicht in haar stoutste fantasieën niet durven dromen. Een uitverkochte Paradiso gevuld met mensen die maar voor één ding komen. Genieten van geweldige teksten die tot harmonie aan elkaar geknoopt wordt door haar vierkoppige band.

Met Anne-Roos heeft ze een nog extra bijzonderdere relatie, ze zijn vriendin en vriendin.

Diepe brommende percussies en drillende bas luiden Talking To Myself In net na 19:30. Naast Jur Kuijper op de drums en Vincent Moest op de bas is daar Margi Sinniah die de liedjes voorziet van synthesizer en piano.

,,Hallo allemaal”, komt er vanuit de microfoon. Terwijl ze nadenkt over haar volgende zin wordt ze met trots onderbroken: ,,Je hele familie staat in de zaal!” gevolgd door een gigagroep handjes die in het midden van de zaal de lucht in gaan. Familie, trotse opa’s, vrienden en heel veel fans die meedeinzen op haar vlijmscherpe vocalen, melodische gitaarrifs en de denderende tikken op de drums. Op exact het juiste moment klinken diepe inhalen van de band als net-buiten-de-maat, maar dat is juist de bedoeling. We worden even op scherp gezet.

Door Confused wordt de toon gezet door een goeie dosis synthesizer met een jaren 70 (of 80) disco-effect vanaf komt. Geneurie in de zaal als Philine haar volgende nummer If I Had A Choice aankondigt. ,,Als je denkt dat er iets slechts gaat gebeuren trek je dat naar je toe. Als je iets goed doet, trek je dat ook naar je toe, vertelde iemand mij ooit.” Daar gaat het nummer over. De bassen lijkend een terugroterend geluid te maken en met krachtige zang slingert Philine haar verwarring door de zaal. Een verrassende sound die perfect in elkaar zit.

En zo hebben eigenlijk alle nummers een boodschap deze avond. ,,Soms kan ik doemdenken over een kinderwens. Al 3 jaar ben ik niet op een jongen verliefd gewest. Advies aan mezelf was dit liedje.” Een bijzondere sterke maar zachte a-ca-pella wordt er humoristisch doorheen geschoven. Maar ook Philine wordt het optreden soms even te veel, maar daarvoor last ze een klassikale meditatiesessie in. Eventjes diep inadememen en door. ,,Het is al bijna 3 jaar uit maar nog steeds is het niet uit mijn hoofd. Dus ik dacht, ik schrijf er een liedje voor.” Met een licht grinnikje start ze het volgende nummer Josie.

Maar dan, gaat er iets heel spannend gebeuren voor de zangeres. Ze doet haar oortjes uit, Anne-Roos ontkoppelt haar gitaar van de versterker en ze crowd-diven nog net niet het publiek in. Iedereen gaat zitten op de grond. Met grote ogen en een doodse stiltje aanschouwt het publiek in een klassikaal rondje het duo. Getting Used To is misschien nog wel intiemer als de vertaling van een gesprek dat ze had met haar relatie Roos. Zodra de Devils Advocate opgaat en de bassist maar met een hint van zijn handen boven het hoofd,  gaat de zaal als oempa loempa’s met hem mee.

Als echte popster pakt ze in een piroutje de microfoonstandaard en tovert deze in een hoekje van het podium. Met een lekkere hoogte in toon knalt ze met een heesheid de perfecte tonen eruit. De strakke blikken van de band veranderen in een ontspannende glimlach na dit nummer. Heeft het meditatie momentje door de leadzangeres toch geholpen. Akoustischer en intiemer dan dit zal het niet snel worden.

Deze avond is een geoliede machine waarvan elk aspect klopt. Philine heeft geen sterallures maar knalt met haar sound en geweldige ondersteuning een echte sterrensound op het podium. 20 december geeft ze ons een vroeg kerstcadeautje met haar nieuwe single
NYE.