Nieuwe Muziek ANNABELLE DOMTUIG The Dark Wave en Dean Presley Nieuwe Muziek ANNABELLE DOMTUIG The Dark Wave en Dean Presley

Aan het eind van 2024 brengt ANNABELLE nog een nieuwe single uit. Eerder dit jaar heeft ze al drie singles uitgebracht. De nieuwe single met als titel Is Ze Bang heeft een serieus thema.

In Is Ze Bang zingt ANNABELLE over de angst die zij ervaart om volledig in haar eigen kracht te geloven. Deze angst werkt haar tegen om haar hoogste potentieel te leven. Ze heeft gemerkt dat dit bij meerdere vrouwen om haar heen een ding is. Ook bij haar moeder ziet ze het soms. ,,De neiging om onszelf als vrouwen kleiner te maken dan we werkelijk zijn is destructief en volkomen onnodig”, zegt ANNABELLE hierover. Vrouwen zijn volgens haar juist zo krachtig en die kracht vormt voor haar een belangrijke bron van inspiratie te leven.

Het nummer opent met het beeld van een vrouw, in dit geval ANNABELLE zelf, die over straat loopt en straalt. Na een periode van bezinning en innerlijke strijd gaat het goed met haar. Ze heeft haar pijn verwerkt, achter zich gelaten en is tevreden met wie ze is. Maar ondanks deze groei, blijft er iets in haar bestaan dat haar tegenhoudt; haar innerlijke criticus. Die strenge stem fluistert dat het niet goed genoeg is, dat ze nog niet is waar ze zou moeten zijn, of dat ze het niet kan. Deze stem houdt haar klein. Niet omdat ze het niet kan, maar omdat ze bang is voor wat haar volledige kracht teweeg zou kunnen brengen als ze zich eraan overgeeft. Het is een innerlijke saboteur die haar belemmert om haar volledige potentieel te leven. Deze innerlijke strijd fascineert ANNABELLE en ze vermoedt dat het herkenbaar is voor velen. Vanuit dit gevoel ontstond Is Ze Bang.

Met DOMTUIG zijn Thor Kissing, Joris Anne en Mavah Dansrijk een nieuw muzikaal pad ingeslagen.  Al eerder heeft het drietal al van zich laten horen met singlemateriaal.

Maar na  hun debuutshow op 19 oktober tijdens het Zaandamse marathonmuziekfestival Nieuwe Nederlandse Naïviteit is het trio de studio ingedoken met als resultaat Terug Naar De Maan dat ze nu wereldkundig maken. Liefhebbers van Lucky Fonz III zal deze productie niet geheel onbekend in de oren klinken, want Thor Kissing heeft de track op verschillende samples van de Nederlandse cultzanger gebaseerd. Spelend met autotune en een vuistvol effecten weet de indieweirdo een lieflijke ninetiesbeat vol tempowisselingen en dynamiek perfect te pimpen voor de vocalen van Joris en Mavah.

De sprookjesachtig-naïeve lyrics van Mavah gaan een paradoxale symbiose aan met de schier onnavolgbare Joris Anne, die krachtig op dreef aantoont dat hij skitta heeft aan welke conventie dan ook. De afwisseling van stemmen en sferen geven inhoud aan de mysterieuze absurditeit van Terug Naar De Maan. Het vocale slotakkoord is voor Thor, die een met wiegeliedje uit zijn prille jeugd eer betuigt aanzijn grootmoeder.

Van DOMTUIG ben je niet snel af. Het drietal gaat nog een aantal optredens doen in onder meer OCCII Amsterdam.

Met The Dark Wave heeft Nederland er een nieuwe new wave-band bij. De Amsterdamse band laat zich sterk beïnvloeden door post-punk- en goth-bands uit de jaren '80, zoals The Cure en Bauhaus. De muziek van The Dark Wave laat zich omschrijven als een combinatie van upbeat drums, snerpende baslijnen, wavy gitaren en atmosferische synths. Oftewel energiek, maar duister.

The Dark Wave presenteert zich met hun debuutsingle Seventeen. En inderdaad het is een energiek en bijna drie minuten tellend nummer dat is gebouwd op staccato zang en snelle gitaren, met een upbeat, op jaren ‘70-punk geïnspireerd outro. Al klinkt het nummer levendig, tekstueel gaat het over het duistere thema van de dood. In de door koortjes ingekleurde refreinen, liet de band zich inspireren door jangle pop uit de late jaren ‘80, zoals die van The Primitives.

In The Dark Wave neemt Jelmer Luimstra die we kennen van April Afternoon de leading vocals voor zijn rekening. Hijzelf is één van de twee liedschrijvers van de band. De debuutsingle Seventeen komt van de hand van Jelmer.

Als er iets wat Dean Presley zorgvuldig heeft gedaan, is het met de komst van zijn gelijknamige debuutalbum. En ja die naam…Dat doet veel mensen triggeren. Iets waar de Alkmaarder zich behoorlijk van bewust is.

Voluit heet hij Dean Presley Molenkamp en is een prille twintiger, maar in hem schuilt een bijzonder talent. Op het album staan elf songs en daar toont hij uit welk muzikaal hout is gesneden. Hij laat horen dat hij de country-, folk- en popklassiekers kent, maar desondanks is het materiaal toch duidelijk de muziek 'van nu'.

Dean bezingt relaties op So Hard To Be In Love, geeft vrienden ruggensteun Dionne's Song, droomt vrijelijk over een bestaan als professioneel rondreizend muzikant Traveling Man, eert zijn oma op Count On Me en geeft zijn vader vaderlijk advies op Without Me in een boeket rijk gearrangeerde liedjes die een evenwichtig en gevarieerd debuut vormen. De jongeling heeft voor zijn album gewerkt met onder meer Oliver Pesch en Callan Foster. Het album heeft Dean opgenomen en laten mixen door Diederik Nomden die ook verder geen uitleg hoeft te hebben. Bovendien heeft Nomden ook enkele toetsen-, gitaar-, bas- en zangpartijen voor zijn rekening genomen. Op drums wordt Dean verder bijgestaan door Kees Schaper die met Tim Knol heeft gewerkt en Emanuel Wiemans. Sfeervolle viool- gitaar- en pedalsteel-partijen zijn er van respectievelijk Camilla van der Kooij, Rolf Verbaant en David Gram die de songs van hem hebben voorzien van nét dat beetje extra, wat het album een bepaalde waarde geeft.

Voor de jonge Dean begint het pas. Om het debuut kracht bij te zetten geeft hij vrij snel na de release een optreden in Podium Victorie.