Met zijn onlangs uitgebrachte EP [ni:’o] is het nu tijd om zijn eigen sound rond te maken en door te breken. Of zoals hij zelf zegt om zijn ‘eigen geproduceerde muziek en dat live nog vetter maken’ waarmee hij zich ik onderscheiden. Een kijkje in de platencollectie van Neo Festen en je zult nooit verwachten dat er 2003 in zijn paspoort zou staan. Progressieve house-held Dave Seaman uit de jaren 90, deep house en Detroit techno-professor Vince Watson, moeten we doorgaan? De 21-jarige wordt vanaf zijn jeugd uit bed geblaft door house-bangers als papa en mama terugkomen uit de RoXy. Gooi daar een schep talent bij en je hebt het succesrecept voor een muzikaal zaadje dat zich anno 2024 ontpopt heeft tot afgestudeerd musicus aan het Conservatorium.

“Mijn muziek is enigszins euforisch, driving, pushing en heeft iets trein-achtigs”

Fonetisch [ni:’o] wordt op gebiedende wijs geprojecteerd op de cover van zijn plaat. Hij is er helemaal klaar mee dat mensen zijn naam verkeerd uitspreken, jullie zullen het leren! Volgestopt met duwende tracks presenteert hij onder zijn eigen naam tevens artiestennaam 5 tracks. Hoe is de afgelopen tijd eigenlijk voor hem geweest? “Goed, ik was op vakantie. Was nodig, ik zat er even doorheen met muziek maken. Nu vloeit het er weer uit.” Maar wacht is even, is het dus mogelijk dat deze overgetalenteerde jonge artiest even geen inspiratie heeft? Ja, van het gevoel te hebben steeds hetzelfde te maken en daar ook op zoek naar te zijn”, komt de muziek volgens Neo nu een stuk organischer. “Ik laat mijn sound die kant op gaan. Maar waar luisteren we dan naar als hij zijn creativiteit de vrije loop laat gaan? “We zoeken naar het licht. Waar die 90’s guys naar de tering aan het zoeken waren, duw ik ze die kant op, helemaal naar de trance. Niet overdreven en gemaakt. Mijn muziek is enigzins euforisch, driving, pushend en iets trein-achtigs-iets heeft ‘t. Oja, ook moet er wel iets zweverigs in zitten.”

“Het idee van platen draaien is echt DJ’en”

De deksels vliegen van de synthesizers af als er gevraagd wordt waar de muzikant heen wil later. “Er zit moeite in om vinyl te vinden dus dat is veel meer craft. Ik vind draaien heel leuk, maar ik ben eerder muzikant dan DJ. Je hebt losse elementen als je hele tracks gaat draaien van jezelf maar dan live. Je kan on the spot nieuwe shit maken, zelfs als het je eigen tracks zijn. Zo wil ik mij ook onderscheiden en de droom is dat in een kleine club en dan heel intiem met fokking leipe vinyl te doen. Of nou ja, als het nog bestond het Muzieklokaal bijvoorbeeld.”

Zijn slaapkamer is ook zijn hangout-spot (als echte DJ dus zijn studio) en daar maakt bekend en onbekende graag gebruik van. “M’n studio zit nu nog hier in mn slaapkamer, ik vind het heel leuk om met mensen een theetje te drinken. Mensen die ik niet ken nodig ik heel makkelijk uit om muziek te maken, daar krijg ik nieuwe prikkels van. En naast dat het muzikaal interessant is, is het ook sociaal interessant als ik bijvoorbeeld de muis van iemand afpak.” En niet met de minste neemt hij nu al een muzikale duik, zo is daar DJ Moody Mehran. Die studiosessie had een wat langer aanloopje: “Voor Moody heb ik al vaker gechauft, mijn afstudeerplaat knalde ik natuurlijk aan. Ik ben wel die hond die pusht weetje.”

Onderdompelen bij Underworld

Voor wie deze jonge Amsterdammer nog niet kent, is de plaat die hij heeft uitgebracht de perfecte muzikale ontmoeting. Alleen op vinyl te beluisteren, want zijn muziek moet natuurlijk zijn baasje eer aan doen, uniek zijn. “Dat intensiteits gevoel op de laatste twee tracks is geinspireerd op Underworld. Ik was ze tijdens hun live-act aan het luisteren en tegelijkertijd ook nog bezig met dansen. Die muziek wordt dan best duwend: ze blijven er maar overheen gaan, en nog een keer, en nog een keer. Dat er geen einde aan dat maken is, dat vind ik vet.”

Over naar de tracks. De lekker artistiek klinkende namen als Protocol 1.625 hebben een hartstikke technische uitleg. “Normaal gebruik je qua timing in platen 4x4 (1.2.3.4) en nu had ik uitgetest of een gedeelte uit die track met 13 over 8 kan. Als je dat deelt is dat 1.625, vandaar de naam. Bij Time Dilation, gaat het over een noot die zich steeds verder herhaalt en uit het tempo wordt gezet.” En, nee, de laatste track op de plaat is niet om dat hij vaak aan zichzelf denkt. “Let Me Think, die laatste, ik wist gewoon even niet meer wat ik moest maken. Ik wil dat mensen ook gewoon weten hoe ze mijn naam moesten uitspreken. Vandaar [ni:’o].”

Zo vader, zo zoon, zo broertje

Alleen onder Neo uitsluitend op vinyl, met zijn broertje draait hij onder de naam Festen op de CDJ. Zijn jongere wederhelft speelt onder de naam Bix. Maar als solo uitsluitend met platen draaien, is geen vrije keus, dat is de precaire erfenis van zijn vader geweest. “Zolang ik me kan herinneren luister ik al naar goeie house. Mijn pa en ma gingen vroeger naar de RoXy en dan werd ik zondagochtend mijn bed uitgeblaft door trillende platen. Dat is nu eigenlijk nog steeds zo. ”

Hij heeft de lijn goed doorgezet: “Met de opleiding aan de Amsterdam Electronic Music Academy (AEMA) doe ik nu in 2 jaar wat ik zonder in 10 had gedaan.” In die korte periode wordt hij bijgestaan door professionals uit de muziekwereld. Om maar ff wat te noemen, de producer van Tiësto, Dennis Waakop Reijers, heeft hem geholpen als docent op zijn studie. “Wist je dat hij de productie heeft gedaan voor bijvoorbeeld de Pirates of the Caribbean mix of Menuet in G? En Hans Weekhout heeft mij ook geholpen met deze plaat.” Maar het echte konijn wordt uit de hoed getoverd als hij zijn mentor leert kennen op school. “Vince Watson, ik heb gewoon een plaat uit 1999 van hem uit mijn pa’s collectie. Bizar toch?”