La Nique bezorgt publiek een topavond La Nique bezorgt publiek een topavond

Ze zijn lekker bezig, songschrijver Laniek Reedijk en bassist Sem van Gennip. Als folkduo La Nique staan ze onder meer in de finale van Mooie Noten (2016) en de Amsterdamse Popprijs (2019). Maar dan gooit corona roet in het eten. De heren gebruiken de periode om te werken aan nieuwe muziek en een nieuw, meer volwassen geluid. Dat resulteert in de EP Summer In Amsterdam en vervolgens spelen ze onder meer op De Parade en op diverse plekken in Nederland en Frankrijk. Om hun huidige sound in volle glorie te laten horen, pakt La Nique vanavond groots uit, met maar liefst tien man op het podium.

De band start met de inzet van Indigo en als de twee heren hun entree op het podium maken, is dat onder luid gejoel van het publiek: de sfeer zit er meteen goed in. Het nummer heeft een fijne drive en een prima sax-solo. De stem van frontman Laniek komt op dit volume echter wat scherp over en de backing vocals zijn nauwelijks hoorbaar – uit het geconcentreerde gezicht van een van de backingvocalisten en de constante vinger in één oor valt wellicht op te maken dat zij ook zichzelf niet goed hoort. Dat verandert allemaal niet tijdens het rock ’n roll-achtige Lover I’ve Yet To Find en ook tijdens het overgrote deel van de rest van de show blijkt dit een gegeven, helaas. Het publiek lijkt het niet te deren, dat danst inmiddels lekker mee.

Na het vrolijke Oh So Long, waarin bassist Sem er heerlijke basloopjes uitgooit op zijn vintage Fender, is het tijd voor Closer To You, het nummer waaruit de EP-titel Laughing About The Rain’  afkomstig is. De band zet een mooi intiem sfeertje neer, waarin de stem van Laniek meteen ronder klinkt en prettiger overkomt. Het nummer kabbelt voort en wordt gevolgd door het eveneens subtiele Lost At Sea. Deze combinatie lijkt de mensen achterin de zaal niet echt te raken, want daar wordt volop door de muziek heen gepraat. Met Driving Too Fast wordt weer een tandje bijgeschakeld en Feeling Good Feeling Fine (met fijne walking bass) wordt luidkeels meegezongen door de fans, die uit hun dak gaan bij synchrone high kick van Laniek en Sem.

Als inleiding op On Our Way vertelt Laniek dat dit nummer is uitgewerkt in de huiskamer van zijn ouders in het Westfriese Obdam, wat direct een gejuich van de Westfriese fans teweeg brengt. Bij deze ingetogen song zijn eindelijk de backing vocals goed te horen in een prachtig akkoord, dat dan ook direct voor een kippenvelmomentje zorgt. Voor Whiskey kruipt bassist Sem achter de toetsen en verdwijnt de rest van de band even van het podium. Het gevoelige nummer boet jammer genoeg wat in aan kracht op het moment dat Laniek bewust verder van de microfoon af gaat staan en er een disbalans in geluidsniveau ontstaat tussen zang en toetsen. Ook bij Hand In Hand  zingt de zanger zonder microfoon, waardoor het nummer kracht verliest en pas weer diepte krijgt als de bas invalt. Het publiek zingt het refrein zachtjes mee.

Voor de ballade Summer In Amsterdam komt de voltallige band weer het podium op, met een mooie feature voor de blazerssectie en een prima gitaarsolo, die helaas achterin de zaal niet goed hoorbaar is. Op uitnodiging van Laniek deint het publiek volop mee van links naar rechts en wordt het ‘laaidiedaai’ gedeelte uit volle borst meegezongen. Het ziet eruit alsof de band nu pas echt lekker warmgedraaid is: zelfs die ene toetsenist en die ene backingvocalist die tot nu toe schijnbaar verveeld op het podium staan, komen los bij Show Don’t Tell. Dat La Nique zichzelf presenteert als vertolkers van met name folk, is hierna écht even ver te zoeken. Met het rock ’n roll deuntje Excusez-Moi, gevolgd door de dixieland van Nico Haaks Foxy Foxtrot lijkt het alsof de Melkweg het decor is geworden van een fout bruiloftsfeest met op het podium een tienkoppig showorkest. Het publiek vindt het echter prachtig en host en danst stevig mee.

Met eindsong Lovely keert La Nique gelukkig weer terug naar het eigen repertoire. Na een diepe buiging met de hele band, volgen nog twee toegiften. Bij het allerlaatste nummer Give Me Your Heart  richt Laniek zich alleen op de zang, komt er zelfs een extra gitarist het podium op en wordt nog één keer alles uit de kast gehaald. De XL-formatie van vanavond is La Niques gedroomde bezetting voor hun optreden in Carré. Voor de twee mannen is het niet de vraag óf dat er komt, maar wannéér dat komt – waarbij ze deelname aan Popronde als een mooie opstap zien. De heren zijn ambitieus: beiden zijn bijvoorbeeld een dag minder gaan werken om zich meer op de muziek te richten. Op dit moment nemen zij een nieuw album op bij de Hoornse Flagship Studio van Ernst van Dusseldorp, dat volgend jaar verschijnt. Wordt vervolgd dus.