Ty Segall en zijn Patronaat residency Ty Segall en zijn Patronaat residency

Een uur voor aanvang staan er nog maar anderhalve man en een paardenkop in de grote zaal van Patronaat. Niets wijst op de komst van Ty Segall. Na het voorprogramma gaan de gordijnen voor het podium dicht en loopt de zaal vol. Het duurt niet lang of we horen wat gerommel en zien enkele schaduwen onder de gordijnen vandaan komen. De band zet in, de gordijnen vliegen open en ´First Taste´ pompt door de speakers. Helaas is er nog iets mis met het geluid, waardoor het verrassingseffect wordt gedempt. Gelukkig zijn de problemen snel opgelost en is het geluid de rest van de avond uitstekend te noemen.

De eerste helft van de set speelt Ty Segall zijn nieuwe album 'First Taste'. Een set waarbij hij vooral achter de drums zit en de klassieke zessnarige gitaar links laat liggen. Ty maakt gretig gebruik van de drumkit die voorop het podium staat. Naast zijn reputatie als een van de hardst werkende gitaristen en producers, kan hij ook nog een behoorlijk potje rammen op de trommels. Het is interessant dat Ty Segall en zijn drummer / multi-instrumentalist Charles Moothart niet exact hetzelfde spelen, maar door het samenspel één indrukwekkende drumbeat creëren. Het levert hele sterke drumsolo’s op, met ritmes die menig muzikantenhoofd doen tollen. De muzikanten van de haast buitenaards goede vijfkoppige Freedom Band wisselen, net als Ty Segall, bijna ieder nummer van instrument. Een indrukwekkend scala aan muziekinstrumenten komt voorbij. De bandleden zijn uitstekend op elkaar ingespeeld en werken zich moeiteloos door de meest complexe nummers van de nieuwe plaat heen.

Wanneer de band het nummer Finger inzet, wordt duidelijk waar de mensen echt voor komen: het album 'Melted'. Er breekt direct een moshpit uit en mensen vliegen al crowdsurfend over het publiek heen. De tot nu toe verlegen Ty Segall geniet van de chaos die er ontstaat. De band bestaat inmiddels uit twee bassisten, twee gitaristen, een toetsenist en een drummer. Het klinkt alsof het originele iconische power-trio-geluid een upgrade heeft gekregen en nu met een V8-motor door de speakers heen scheurt. Het publiek schreeuwt nummers als Caesar en Girlfriend mee. De moshpit gaat onvermoeibaar door en de energie knettert door de hele zaal. Ty Segall en de band zetten hier een ongelooflijke set neer die van begin tot eind, het schuimbekkende publiek in zijn greep houdt.

Wanneer Ty Segall en de Freedom Band het podium verlaten en de laatste noten van het nummer Alone door de zaal echoën, kan het publiek even op adem komen. Na een korte break komt de band terug voor een toegift, en wat voor een! Het toetje is de Groundhogs cover Cherry Red. Ty sluit de show uiteindelijk af met You’re the Docter van zijn album ‘Twins’.

Bijna twee uur, liters zweet en een tiental blauwe plekken later, verlaat het publiek tevreden de zaal. We kunnen niet wachten tot de volgende avond: dag 2 van de Ty Segall residency.

Vlak voor het begin van het voorprogramma, Charlie & The Lesbians, is de zaal al een stuk gevulder dan de dag ervoor. Het is duidelijk vrijdag en het publiek heeft er zin in. Er lopen veel bekende, maar ook nieuwe gezichten door de zaal. Na het voorprogramma gaan de gordijnen weer dicht en is het wachten op the man himself.

Net als de dag ervoor vliegt om 21:00 uur sharp het gordijn weer open terwijl de Freedom Band het eerste nummer van de nieuwe plaat inzet. Voor de tweede avond op rij horen we ze het nieuwe album spelen en opnieuw is er geen speld tussen te krijgen. Nu wordt pas echt duidelijk hoe strak de bandleden op elkaar zijn ingespeeld. De muzikanten lijken iets meer energie te hebben dan de dag ervoor. Het publiek is een stuk sneller opgewarmd en de moshpit laat niet op zich wachten. Tijdens de laatste drie nummers heeft een groot deel van het publiek het schuim alweer op de lippen staan.

En dan zet Ty Segall het bekende riffje van de titeltrack Manipulator in. Het is gelijk duidelijk dat we geen rustige uitvoering van het album hoeven te verwachten. De plaat is bijna twee keer zo lang als het album 'Melted', wat Ty de vorige dag speelde, maar moet in hetzelfde tijdsbestek worden uitgevoerd. Het eerste nummer geeft direct antwoord op de vraag hoe Ty Segall dit gaat realiseren: baksteen op het gaspedaal en gaan. Het tempo van ieder nummer van de set ligt ongeveer tien tot vijftien bpm’s hoger dan op de plaat, en het werkt. Zelfs de rustigste nummers van het album, zoals Green Belly en The Singer, veranderen in vervaarlijke rock ’n roll tracks die olie blijven gooien op het vuur van het uitzinnige crowdsurfende publiek. De band knettert als een doos met vuurwerk. Ze razen door de nummers heen, maar slaan geen stuk over. Als ze bij het laatste nummer Stick Around zijn aangekomen, voelt het alsof we een marathon hebben gelopen. Ty Segall verlaat het podium en komt wederom kort daarna weer terug. Dit keer speelt hij Fanny Dog van het album 'Freedom’s Goblin'. Daar blijft het vanavond bij, en terecht. 

Met twee ongelooflijke optredens in Patronaat bevestigt Ty Segall wederom dat hij de koning van de garagerock is. De two day residency was vijf jaar wachten zeker waard, maar laat het alsjeblieft niet weer vijf jaar duren voordat hij naar Nederland komt.