Once In A Blue Moon Festival 2019 Once In A Blue Moon Festival 2019

Vervolgens is het uitkijken naar de Brits-Ierse band 'The Waterboys'. The Waterboys, een van de meest ondergewaardeerde bands van de afgelopen 30 jaar, is een van de headliners op deze warme zaterdag bij de nu volgestroomde Once in a Blue Moon stage. Frontzanger Mike Scott kondigt de band aan als klein Waterboys tributebandje uit Alabama, en slaat vervolgens de eerste noten van countryklassieker ‘Honkie Tonkin’’ van Hank Williams aan. Kenners weten allang af van de grote affiniteit die de band heeft voor de folk- en countrymuziek. The Waterboys begonnen de jaren tachtig steunend op de elektrische gitaren maar veranderde onder leiding van Mike Scott van koers: een nieuwe inspiratiebron werd gevonden in de traditionele Ierse muziek. Mandoline, viool en orgel kregen de hoofdrol in een reeks albums waarvan Fisherman’s Blues het meest gevierde album werd.

De sfeer is direct gezet en hierop volgend passeren grote én kleine pure folk hits de revue. Met name het album Modern Blues uit 2015 wordt uitgebreid belicht. Tussen de vele hoogtepunten is er ook een grote uitschieter in het nummer van het gelijknamige album: ‘Fisherman’s Blues’, waarbij het publiek tevreden en vol overgave meezingt. De Ierse violinist Steve Wickham neemt het voortouw, en het karakteristieke vioolakkoord zal nog lang in de hoofden van het publiek blijven rondzweven. Er mocht eigenlijk wel gedanst worden, maar het internationale publiek knikt liever tevreden met het hoofd op de maat van de muziek. Het overgrote deel van de band komt uit Dublin, maar Scott vertelt dat organist Brother Paul Brown uit Memphis komt. Het daaropvolgende nummer ‘Nashville Tennessee’ is geïnspireerd op Brown. Een muzikant uit Memphis die op zoek naar bekendheid uitkomt in Nashville. Zijn favoriete gezegde : "My soul is in Memphis, but my ass is in Nashville, Tennessee" is de meest bekende zin in de songtekst, en wordt door de organist beantwoord met een weergaloze solo.