Orange Maplewood in nieuwe vorm Orange Maplewood in nieuwe vorm

Het is volle bak in Cinetol en nog voordat de band een noot heeft aangeslagen, wordt er uitbundig gejoeld. Orange Maplewood was al enige tijd een begrip in Amsterdam. In 2017 toerden ze onder meer met de Australische surfrock band Hockey Dad; de verwachtingen liggen dus hoog voor Maple. Waar de mannen bij Orange Maplewood een dosis grunge aan hun muziek toevoegden, is dit bij Maple niet meer het geval. De invloeden komen nu vanuit de Britpop en powerpop.

Niet lullen, maar spelen
Er heerst een goede sfeer. Veel mensen hebben het album al geluisterd en zingen vrolijk met de nummers mee. Er wordt uitgelaten gedanst, gezongen en genoten. Zanger/gitarist Jordy gooit er af en toe wat dankbare zinnetjes uit (‘wat leuk om zoveel bekende gezichten te zien!’), maar over het algemeen heerst er een ‘niet lullen, maar spelen’-mentaliteit. Dat is natuurlijk fijn, maar de opbouw van de show werkt daardoor soms lastig. Er wordt met een noodvaart gespeeld. Zo nu en dan worden er gekke overgangen gemaakt van snelle, opzwepende nummers naar de wat rustigere nummers. Misschien is dat nu juist precies wat Maple wil, maar het werkt wat verwarrend.


Hoge kwaliteit
Op de muzikaliteit van de heren is helemaal niks aan te merken. Ze brengen precies wat je verwacht van een goede conservatoriumband: superstrak spel, goed op elkaar ingespeeld, gelikte instrumentale breaks en technisch vernuft. De meerstemmige achtergrondkoortjes van Robbi (gitaar) en Darek (bas) zijn spatzuiver. Zodra de levendigheid er, naarmate de show vordert, goed in zit is het enthousiasme bij zowel de band als het publiek duidelijk te merken. De zaal verandert aan het eind van de show bijna volledig in een moshpit en gooit in korte tijd al haar energie eruit.
Hoe Maple zichzelf muzikaal op de kaart wilt gaan zetten lijkt nog niet helemaal duidelijk, maar de band heeft er zin in en is vastberaden om door te gaan. Aan hun support en talent ontbreekt het in elk geval niet.