'Tijdloze songs, roze sokken in witte schoenen en puntige riffs: The Treets. Hip, catchy, dansbaar en rock 'n roll. Houd je van Mando Diao, Franz Ferdinand en The Hives dan vind je The Treets geweldig.'

Drie zinnen heeft de band nodig om zich voor te stellen aan het publiek, pers en podia en die drie zinnen zeggen genoeg. 3VOOR12/Noord-Holland maakt kennis met The Treets.

The Treets strijden op 22 september voor de Amsterdamse Popprijs in De Heeren van Aemstel. Het is het debuutoptreden van de band, maar de onderlinge leden hebben er samen al honderden op zitten. Drummer Misha van Toor en gitarist/zanger Michiel Seignette schopten het met Susans Garden tot in De Effenaar in Eindhoven en de Melkweg in Amsterdam.

Gitarist Joran Kok zat in Boilersuit. Zijn laatste optreden met deze band was in Paradiso en daarvoor deed hij zalen als Vera Groningen en 't Paard in Den Haag aan. Ervaring genoeg dus. Bassist Remko Drubbel is een relatieve nieuwkomer, maar ook hij maakte kilometers met eerdere bands. De oproep voor een bassist was nog korter dan de bovenstaande biografie en hij voegde zich al snel bij het drietal. Vanavond doen we het zonder Remko.

Verfrissend
Joran: “Mijn laatste Boilersuit-optreden was in januari 2007. Susans Garden was er een maand daarvoor mee gestopt. We hebben allemaal een paar maanden niks gedaan, maar met Koninginnedag liep ik Misha en Michiel tegen het lijf.”
“Michiel en ik waren samen alweer bezig met muziek maken”, vervolgt Misha. “Naast het drummen speel ik bas en Michiel natuurlijk gitaar. We zeiden gekscherend tegen elkaar dat we wel een band konden beginnen. Na een paar dagen belde Joran al.”
Michiel: “We waren alle drie klaar met veel optreden. We wilden het gevoel terug van een stel vrienden dat muziek maakt.”

“Als je als band lang bezig bent, dan worden veel dingen te vanzelfsprekend”, vindt Joran. “Je bent meer bezig met het voorbereiden van optredens dan met muziek maken. De lol was er een beetje vanaf en dan kan je beter stoppen. Met een nieuwe band begin je weer met niks en dat werkt verfrissend.”
Michiel knikt bevestigend: “Ik wil niet als klager overkomen, we hebben een geweldige tijd achter de rug met Susans Garden, maar op een gegeven moment werden optredens gewoon meegedeeld en daar ging je weer.”
Misha: “We werden aan het eind wel wat selectiever met optredens, maar de uitdaging was weg.”

Joran: “Af en toe zou je een half jaartje moeten stoppen om nummers te schrijven. Wij hadden alle drie dus een maand of vier niks gedaan, voordat we met The Treets begonnen, maar daarna kriebelde het weer. We hebben één keer met zijn drieën bij elkaar gezeten en toen hebben we de oproep voor een bassist bedacht. Het was iets als: 'Past jouw bas bij onze Telecaster en ES335? Heb je een paar Allstars in de kast staan? Mail ons!' Binnen een dag hadden we Remko!”

Complimentjes
Op een maandagavond spreken we The Treets in het appartement van drummer Misha, vol bassen, een versterker, wat meegebrachte gitaren en twee MacBooks met GarageBand om elkaar nieuwe ideeën te laten horen. Af en toe klinkt er een nieuwe lick uit de computerspeakers, waarna een van de heren meteen antwoordt met een riff op gitaar.

Michiel praat onverstoord verder: “Het begon allemaal heel spontaan. We voelden elkaar snel aan en er ontstond steeds meer een sound. In de oefenruimte staan altijd vier microfoons, maar er was nooit bepaald wie er zou gaan zingen. We dachten eerst aan iemand van buitenaf en tot die tijd zong ik. Dat kreeg steeds meer vorm, ik merkte dat het beter ging, er kwamen wat complimentjes van buitenaf en ik voel me steeds meer zanger.”
Joran is het daar mee eens: “We zijn wel echt een band met ons vieren en Michiel is wat dat betreft niet per se de frontman. De ideeën komen van ons allemaal en Michiel zingt toevallig.”

Michiel: “De ideeën komen inderdaad niet van één iemand, maar we maken alle nummers samen. Dat duurt wel langer, haha! Natuurlijk komt een iemand wel met een loopje, maar de rest vult het aan. Als een iemand niet kan oefenen, dan zit de rest bij elkaar om nummers te maken met de akoestische gitaar. We gooien veel weg, want we willen alleen de nummers spelen, waar we alle vier echt tevreden over zijn.”
Misha: “Als we alle nummers hadden gehouden, hadden we twee uur kunnen spelen, maar we gaan voor kwaliteit.”
Michiel: 'Ons doel is om pakkende liedjes maken.Mensen moeten kunnen dansen, een stukje tekst onthouden, een melodie... Dat willen we met The Treets!'

Eigen tempo
Of de mensen zullen dansen en of we publiek naar buiten horen gaan terwijl ze 'sha la la' neuriën weten we komende dinsdag, als de band zijn eerste optreden doet in Amsterdam.

Michiel: “We doen alles lekker op ons eigen tempo nu is het tijd om op te gaan treden. Dat is wel spannend. We vinden het zelf cool, vrienden zijn positief over onze eerste opnames, maar nu is de vuurdoop van de muziek, maar ook van mij als zanger.'
'We hebben allemaal genoeg ervaring,' meldt Misha. 'Maar nog niet met elkaar en met deze liedjes.”
Michiel: “We willen eerst dit optreden doen, dan weten we hoe alles gaat en daarna zien we verder. Optreden hoeft niet eens zo vaak, als het maar op een leuke plek is, met leuke andere bands, Wat er leuk is maakt me niet uit, als het maar leuk is!”
Misha: “We doen nu ons eerste optreden tijdens de Amsterdamse Popprijs, maar dat dat een wedstrijd is bijna bijzaak.”
“Er komen veel bekenden en we zijn vooral benieuwd naar hun mening”, aldus Joran.

Michiel: “Er spelen allemaal goede bands, maar ik denk wel dat we een kans maken. De basis is goed. We hebben er hard aan gewerkt de afgelopen jaren.”
Misha: “We zijn met 29 andere bands gekozen uit 140 bands en dat is al leuk.”
Michiel: “Als de jury uitsluitend op originaliteit beoordeelt, dan zijn we nergens. Ik hoop dat ze ons prijzen om onze liedjes. We willen niet origineel zijn, maar gewoon mooie liedjes maken. En volgens mij lukt dat goed!”