Traditiegetrouw wordt de start van het culturele seizoen in Haarlem gevierd met De Stad Als Podium. Een tweedaags festival dat op van verschillende plekken in de binnenstad voorziet in tentoonstellingen en optredens. Voor de popliefhebber valt er op de zaterdag genoeg te genieten.

In de Stadsschouwburg vindt aan het begin van de avond het optreden van de Haarlemse band The Sheer plaats. The Sheer speelt tegenwoordig americana, maar dan wel in de categorie Ilse de Lange blijkt al snel. Veilige radiovriendelijke luisterliedjes voor jong en oud. Niets mis mee, maar een scherpe rand of spontane uitbarsting zou zo nu en dan de gezondheid niet schaden.

De band speelt zo netjes binnen de lijntjes dat de schoonheidsfoutjes van Gitarist Jan Peter eerder afleiden dan dat ze iets toevoegen aan een eventueel rock ‘n roll-gehalte van de nummers. De pedalsteel bespeelt Jan Peter daarentegen wel geheel vlekkeloos, en daarvoor hulde. Het dunne geluid in de zaal werkt helaas niet mee. Het nummer Stay Awake geeft dan ook het dwingende startschot om voortijdig de zaal weer te verlaten, en met gierende banden richting Patronaat af te stevenen.

Het Patronaat is redelijk gevuld wanneer The Veils het podium betreden. Vanaf de eerste noot is duidelijk dat zanger Finn Andrews een talentvol muzikant is. Iemand die spreekt door middel van zijn muziek. The Veils spelen in principe ook mooie luisterliedjes, alleen deze worden rijker gearrangeerd en tikkelen onderhuids meer door.

De band is niet bang om zo nu en dan een goedgeplaatste muur van geluid op het publiek af te werpen, wat de urgentie en spanning van de muziek ten goede komt. Ontzettend pluspunt van the Veils is dat de band entertaint zonder dat ze er zich bewust van lijken te zijn. Het succes is de band ongetwijfeld voor het grootste gedeelte overkomen door ouderwetse passie.

Een band die op papier het meest interessant lijkt is Bonaparte uit Duitsland. Het gezelschap stond eerder dit jaar op Eurosonic en heeft zich behoorlijk in de kijker weten te spelen binnen Nederland. Niet gek. want wij nuchtere Nederlanders zijn dol op verkleedpartijen en aanstekelijke muziek. De schaal bitterballen en polonaise wordt bij Bonaparte gelukkig achterwege gelaten.

In ruil daarvoor krijg je een visueel spektakel van burlesque danseressen en als bavianen rond springende gitaristen in dierenoutfit. De muziek is een prikkelende mix van garagerock en dance met toeters en bellen. De show is knap opgebouwd en het liefst zou je met dit circus mee de wereld over willen trekken. Aan het eind van de set is het podium getransformeerd tot dierentuin Artis op bezoek in de rosse buurt en de zaal staat in vuur en vlam.

In de kleine zaal van het Patronaat speelt de eveneens Duitse band Dyse alsof hun leven ervan af hangt. De formatie werkt als bezeten door de duivel hun technisch perfecte set af. Snoeihard en medogenloos worden explosieve gitaarriffs gecombineerd met een virtuose ritmesectie. Waar de meeste bands minimaal vijf man nodig hebben om dit geluid te produceren doen deze heren dat met zn tweetjes. Het duo straalt een gezellige broederlijkheid uit en dat heeft een cabareteske uitwerking tijdens de praatjes tussen de nummers door. Een erg aangename ontdekking deze band.

Qua bands is de eer aan 1990’s om de avond af te sluiten. Dat doen zij met een matte set aan gedateerde Britse rock. Het trio doet zijn best, maar na bands als Dyse en Bonaparte is het moeilijk deze acts te overtreffen. Om in de juiste stemming te blijven snel met gierende banden terug naar de grote zaal waar deze geslaagde editie van De Stad Als Podium tot in de late uurtjes gevierd wordt.

Gezien: De Stad Als Podium (zaterdag)
Patronaat en Stadsshouwburg, 12 september 2009