Gezellig, dat was het zeker afgelopen vrijdag in Haarlem. Livemuziek in de kroeg brengt immers altijd een bijzonder sfeertje met zich mee. Wie echter puur op zoek was naar muzikale verrassingen, kwam moeilijk aan zijn trekken bij de Popronde. De optredens dienden in menig café vooral als bloemetjesbehang, als aangename achtergrondmuziek om de afgelopen werkweek door te nemen.

In het Kantoortje in de Gierstraat had Florian Wolff zo’n vier, hoogstens vijf aandachtige toehoorders. Het overige publiek, veelal dertigplussers met sjaaltjes en streepjesoverhemden, keuvelde en keerde de singer-songwriter letterlijk de rug toe. Nu had Florian Wolff dat ook deels aan zichzelf te wijten. Zijn niets-aan-de-hand-klanken in de stijl van Jack Johnson zijn zó ongedwongen, dat het een mission impossible leek om een niet bij voorbaat geïnteresseerd publiek bij de kladden te grijpen.

Kaarten
Bij Tududuh, oftewel singer-songwriter Ronald Straetemans, was er een zelfde situatie. Vooraan was er aandacht van enkele jonge meisjes, maar daarachter stond men witte wijn te drinken en zich vooral niet bekommeren om de muziek. Om nog maar te zwijgen over de stamgasten van de Vijfhoek die luidruchtig kaarten speelden. Dat terwijl de aanstekelijke nummers van Tududuh toch wel die rauwe rand bevatten. Zeker op de momenten dat hij, heel creatief, zijn akoestische gitaarspel ondersteunt met de wat knisperende beats uit een ouderwetse cassettedeck.

Toch waren er ook de momenten waarop alles klopte. Zoals in Lugosi’s, waar BluefisH en bierdrinkers op dezelfde golflengte zaten. De rauwe, retro klanken vonden instemming bij de stamgasten, die hun goedkeuring lieten blijken door middel van enkele vreugdekreten. Geheel in westernstijl, zoals dat past bij de muziek van BluefisH, die beweegt van country naar doo-wop. Aanstekelijk, up-tempo, maar met een heel dikke vintage-laag. De vetkuif van zanger Maarten Teekens verraadde uit welk tijdperk het trio de inspiratie haalt.

Ook de combinatie rockcafé Crackers en The Mad Trist was een gelukkige. De Limburgse band schijnt banden te hebben met De Staats voorman Torre Florim, en dat was duidelijk hoorbaar. Vette grooves, die op knikkende koppen aan de bar konden rekenen, gingen vergezeld met aanstekelijke melodielijnen. Dat het optreden toch niet volledig uit de verf kwam, had voor een groot deel te maken met het geïmproviseerde podiumpje. Het viertal stond goeddeels in het donker te spelen, wat het contact met het publiek bepaald niet bevorderde.

Compromisloos
Naast veertien kroegen in de Haarlemse binnenstad was ook de plaatselijke poptempel Patronaat in het rondje van de Popronde opgenomen. Hooghwater, uit Tilburg, liet er zien hoe je een rockshow neerzet. Aftikken en spelen tot het zweet van je lichaam druipt. Compromisloze rock kreeg het bomvolle Patronaat-café voorgeschoteld, en dat was toch wel een fijne afwisseling tussen het op sommige punten wat vlakke en brave programma. Babbelaars hadden bij Hooghwater in ieder geval weinig in de melk te brokkelen.

Wie vervolgens vol adrenaline naar Pitcher toog voor de afterparty, kwam toch wat bedrogen uit. Bimbo Electrico was niet alleen vertraagd maar moest ook zijn optreden meerdere malen stilleggen wegens technische problemen. Dan verliep de voorstelling die Early Adopters enkele uren eerder in hetzelfde café verzorgde toch wat gesmeerder. Het Limburgse kwartet oogde en klonk hip, met boblijnen en elektronische beats, en zorgde bovendien voor de nodige muzikale variatie binnen de set. Het enige wat nog leek te ontbreken waren songs die beklijven en het publiek bij de strot grijpen. Wat het ongeïnteresseerde deel van het aanwezigen toch weer gespreksstof opleverde.

Gezien: Popronde
Haarlem, 6 november 2009