Een avondje Motörhead is in de Waerdse Tempel niet alléén een avondje Motörhead. De Heerhugowaardse popzaal had er een mooi uitgebreid programma van gemaakt, door Drive Like Maria voor en het Alkmaarse Del Toros na de legendarische Britse hardrockers te programmeren. Maar hoe doe je dat, zo’n grote naam in het genre supporten?

Drive Like Maria deed het met verve. Het Belgische trio heeft afgelopen zomer op talloze festivals een aardige livereputatie opgebouwd. Geen wonder ook met een multi-instrumentalist met zeer fijne stem, Bjorn Awouters, in de gelederen. Een fijne bassist, Robin van Saaze, en één van de stoerste rockchicks op gitaar, Nitzan Hoffmann. Hun stonerrock wist uiteindelijk zelfs bij verstokte metalheads de hoofden aan het knikken te brengen.

Pijngrens
Waar Drive By Maria al op een laat-die-wervelkolom-maar-meetrillen-volume speelde, daar ging Motörhead gewoon met verve over de pijngrens heen. Het trio kwam het podium op. Zanger/bassist Ian ‘Lemmy’ Kilmister sprak zijn openingszin: “Hello, we're Motörhead, we play rock ‘n’ roll” en de band trapte af met Iron Fist. Er werd vanaf dat moment veelvuldig gebaard naar de monitorman dat iets harder moest. Niet alleen door Lemmy, maar ook door gitarist Phil Campbell en drummer Mikkey Dee. Desondanks was met de hulp van oordoppen nog best te horen dat er prima gemusiceerd werd. Vermoedelijk vooral door de jarenlange ervaring die de heren hebben. Hoewel dat waarschijnlijk ook de reden is dat ze niet zo veel meer horen, hoe doof zullen ze zijn?

Meestal worden zulke problemen tijdens de eerste paar nummers opgelost. Deze avond niet, het werd alleen maar erger. Lemmy's schorre doorleefde stem klonk aan het eind alsof Lemmy van blik was gemaakt. Alsof de boel heel dicht tegen rondzingen aanzat. Af en toe kwam er dan ook een flinke piep van het podium. Hoewel de irritatie op het podium duidelijk steeg, bleef Motörhead een goed optreden neerzetten. Campbell en Mikkey Dee zweepten het publiek lekker op. En er was Lemmy’s gebruikelijke droge humor: “this song is from 1983, before you where born” als aankondiging van I Got Mine. Wat overigens niet helemaal waar was, want de leeftijd van het publiek liep van een jaar of zestien tot mensen van Lemmy’s leeftijd, een jaar of vijfenzestig.

Rookpluimen
Alle gebruikelijke elementen van een Motörhead-concert waren verder prima in orde. De gitaarsolo's, de drumsolo omlijst door rookpluimen tot het plafond. De vele metalshirts en patches in het publiek. De incidentele moshpit. De mix van oude hits, Stay Clean, en nieuwe nummers, Rock Out. De toegift begon met het akoestische Whorehouse Blues. Met drummer Mikkey Dee op een bassdrum, een hi-hat en ook op gitaar. Vervangen door een tweede gitaar die aan het eind kapot werd geslagen op de hi-hat. Wederom een monitorprobleem? Gevolgd door een Ace of Spades waarbij het klonk alsof Lemmy de tekst had veranderd naar Age of Change. Lemmy die het publiek uitgebreid bedankt; “You've been a fantastic audience, we have all these sound problems, but you didn't leave” om af te sluiten met het altijd lekkere Overkill.

De afterparty was tevens de opening van een serie concerten, onder de naam Redroom Live, in de kleine rode zaal van de Waerdse Tempel. Vanavond was dat de Alkmaarse Del Toros. Stevige rock met meer dan een beetje surf-invloeden. De Link Wray- en Turbo Negro-cover waren veelzeggend. Terwijl drummer Tony strak en geconcentreerd drumde, verzorgden bassist Sicco en gitarist GeeBee beurtelings de zang en het visuele spektakel. De heren bleken niet vies van een potje posen zeg maar. Gelukkig besteedden ze minstens zoveel tijd aan goed spelen. Hun set lokte een flink deel van het Motörhead-publiek richting kleine zaal en kreeg daar de handen op elkaar. De meeste handen althans, het is zo typisch Noord-Hollands om iemand te horen zeggen: “goh, lekker bandje” en diezelfde persoon vervolgens niet te zien applaudisseren.

Gezien: Motörhead, Drive Like Maria, Del Toros
Waerdse Tempel, Heerhugowaard, 6 november 2009