Dancing with the Sound Hobbyist heet de avond die, volgens aankondiging, in het teken zal staan van oud werk in een nieuw jasje gestopt worden en nog eerder niet vertolkte nummers. Jong en oud is present en muisstil als het eerste teken van leven zich aandient op het podium van Haarlemse schouwburg Philharmonie.

Het optreden begint met een indrukwekkend uitbundige dansoefening van Simon Mayer van Rosas. Het publiek kijkt ademloos toe, hetgeen zorgt voor een mooi contrast. De band komt vervolgens oplopen om een opzwepend en dreigend intro in te zetten wat beweegt tussen Afrikaanse ritmes, surfgitaar- en filmmuziek. Het zou als de openingstune van de nieuwe James Bond-film absoluut niet misstaan hebben. Na deze knaller van een opening wordt er in eerste instantie nog wat plichtmatig geapplaudisseerd. Het overgrote deel van het publiek, dat waarschijnlijk nog wat moet wennen aan de gitaarerupties, afrobeats en synthloops, wordt naar mate het optreden vordert steeds enthousiaster.

Dit is niet opmerkelijk want de uitstekend op elkaar ingespeelde muzikanten en de danser zorgen op bepaalde momenten voor een waar spektakel. Dat de twee achtergrondzangeressen Eva en Kapinga Gysel ook niet onverdienstelijk kunnen dansen en regelmatig de percussies onde rhanden nemen, verhoogt het kijk-en luisterplezier. Ook Stef Kamil Carlens laat zien dat hij niet alleen een begaafd muzikant/componist is maar ook alleraardigst kan dansen, of  springen.

De hardere stukken worden gedurende het optreden gecombineerd met meer ingetogen werk, waarbij Stef zich minimaal laat begeleiden door de rest van de band. Het optreden kent zowel muzikaal als visueel een paar echte hoogtepunten, maar er zijn ook mindere kanten aan het optreden. Zo gaat het in elk uptempo nummer aanwezige getrommel wat vervelen. Waar het spannend begint, heb je op een gegeven moment het gevoel dat je met het gezin naar The Lion King zit te kijken.

Daar de band slechts sporadisch echt tot uitbarsting durft te komen, is het over de gehele linie toch wat braafjes. Het onconventioneel gebruik van instrumenten valt reuze mee en de nummers zijn minder experimenteel dan verwacht. Het format van het poplied wordt nauwelijks losgelaten, hetgeen wel onderdeel zou moeten zijn van het project.

Teveel structuur en meeklap momenten staan tegenover te weinig echte muzikale durf. Dieptepunt wat dit betreft is de van kilometers afstand te verwachten congasolo tijdens het naderende slot van het optreden. Zita Swoon zou een nieuw geluid komen presenteren en instinctief te werk gaan. Dat is iets wat maar gedeeltelijk gebeurde. Dit neemt niet weg dat de ruim twee uur durende voorstelling een  happening was. Het publiek kreeg waar het voor kwam.

Zita Swoon wordt na afloop overladen met een staande ovatie.
Een begrijpelijk reactie. Het was een onderhoudende avond voor jong en oud. Ongetwijfeld gaan nog veel bezoekers in andere steden genieten van Dancing With The Sound Hobbyist. Alleen niet die ene verstokte liefhebber hopend op meer.

Gezien: Zita Swoon
Philharmonie, Haarlem, 5 maart 2009