"De gewone Nederlanders voelt de gevolgen van de financiële crisis niet in zijn portemonnee." In tijden zoals deze zijn mensen blij met dit soort berichten. Ik niet. Platzak als ik ben, vraag ik mij af waar dat op is gebaseerd. De laatste tijd heb ik namelijk heel wat concerten aan mij voorbij moeten laten gaan.

Dat komt inderdaad niet door foute bankiers; de rock ’n’ roll verkeert gewoon in zwaar weer. Tot voor kort ging ik naar alle gave concerten. Het lukte altijd wel om ergens geld vandaan te toveren. Tegenwoordig rijzen de prijzen echter de pan uit. Mijn eerste concert van Metallica kostte veertig euro. Nog geen vijf jaar later, wordt er zeventig euro voor gevraagd. Als je die kaarten dan ook nog via een ingewikkeld internetsysteem moet bestellen, haak ik af. Zaterdagochtend in de kou wachten voor het postkantoor was niet altijd fijn, maar wellicht rock ’n’ roll!

Maar de hele romantiek rondom popcultuur verdwijnt. Ook hier in de regio worden naar mijn idee te hoge entreeprijzen gevraagd. Ik ga graag naar een bandje kijken dat ik niet ken, maar dan moet het wel onder de acht euro blijven. Voor een student wordt het financiële risico anders te groot. En dan heb ik het nog niet eens over de podia zelf. De Waerdse Tempel mag een architectonisch hoogstandje zijn en ook Victorie ziet er hip uit met zijn plasmaschermen. Maar het heeft weinig meer te maken met de rebellie van de rock ’n' roll. Misschien ben ik wel een romanticus en bestaat die rock ’n' roll niet eens meer.

Voordat de lezer zich gaat afvragen waar mijn reddingsplan blijft en hoeveel miljarden daar voor nodig zijn, zal ik dan ook maar zeggen dat er wel degelijk hoop is. De programmering van Victorie is namelijk uitstekend begonnen. Als ik nuchter nadenk, snap ik de keuze voor een modern ogend pand. Een punkhol als Parkhof schrok immers ook mensen af. Als ik naar buiten kijk, zie ik bovendien dat de lente in aantocht is. Dat betekent een nieuw festivalseizoen! Dé gelegenheid om nieuwe bandjes te checken, en vaak nog gratis ook.