Een speciale akoestische show van rockveteranen Mark Lanegan en Greg Dulli was de eerste in een reeks bijzondere concerten waarmee het Patronaat haar vijfentwintigjarig bestaan viert. Een uitverkochte grote zaal keek en luisterde al meteen naar het voorprogramma. Dat werd verzorgd door Duke Garwood. Met alleen een hollow body-gitaar en een interessante fingerpicking techniek legde hij een soundscape-achtige, bluesy geluidstapijt neer. Daarover zong hij met een beetje gruizige stem zijn blues. Helaas leken al zijn nummers erg veel op elkaar en was een halfuur al bijna te lang. Waarschijnlijk zou hij 's nachts bij een kampvuur, met een fles whisky, wel tot zijn recht komen.
Ook de set van Mark Lanegan en Greg Dulli zou het goed hebben gedaan bij een kampvuur. Met enkel Dave Rosser op de semiakoestische gitaar, en Greg Dulli op akoestische gitaar of piano kan dat natuurlijk al snel. Dit was een concert van rustige intieme nummers gezongen door twee oude rockers. Mark Lanegan heeft zijn sporen verdiend met the Screaming Trees, Queens of the Stone Age, the Soulsavers, Isobel Campbell, zijn soloalbums en nog tientallen andere projecten waar hij zijn stem aan leende. Greg Dulli werd bekend met Afghan Whigs en later the Twilight Singers. Gezamenlijk hebben ze een album en EP uitgebracht onder de naam The Gutter Twins.
De heren zijn al jaren bevriend met elkaar. Ze hebben elkaar uit een heroïneverslaving (Lanegan) en cocaïneverslaving (Dulli) getrokken. Het gevolg was dat de extroverte Dulli de zeer introverte Lanegan bijna op zijn praatstoel kreeg: Lanegan zei wel drie volzinnen en er kon af en toe een halve grijns van af. Terwijl de man meestal volstrekt stoïcijns, vastgeklampt aan zijn microfoonstandaard zijn ding doet.
De met whisky doordrenkte en doorrookte bariton van Mark Lanegan werkte goed in deze intieme setting. Het viel op dat, ondanks het schuurpapier op zijn stembanden, de man een verrassend groot bereik heeft en zeer toonvast is. De stem van Greg Dulli was toch opeens wel erg gewoontjes en zijn uithalen werkten niet in een akoestische set. Het waren de nummers van Lanegan's soloalbums (waaronder Creeping Coastline of Lights, One Hundred Days en Sunrise) die de kippenvelmomentjes veroorzaakten. Dat Dulli tijdens Cole Porters I Get a Kick out of You zong “some get a kick from cocaine” was wel weer grappig gevonden.
Er kwamen ook nog een paar Gutter Twins en Twilight Singers nummers langs, maar minder dan je zou verwachten tijdens een optreden van deze twee mannen. Ook die werden hier en daar vermengd met covers. God's Children eindigde met Dylans All Along the Watchtower en King Only met Led Zeppelins Babe, I'm Gonna Leave You. Grappig, maar niet heel bijzonder.
De uitverkochte zaal kreeg toch niet helemaal wat was verwacht van deze avond. Dulli doet het qua stem beter met een hele band achter zich. Niet alle nummers bleven overeind met zo een spaarzame begeleiding. Lanegan moet eigenlijk gewoon weer eens lekker een soloalbum gaan maken en daarmee gaan toeren. Dan mag Dulli mee om ervoor te zorgen dat Lanegan af en toe iets zegt tegen het publiek en niet alleen maar met zijn ogen dicht staat te zingen.
Gezien: The Gutter Twins,
Patronaat, Haarlem, 22 januari 2009