Als je hoort dat een band een album heeft opgenomen met Danny Diablo en leden van onder andere Agnostic Front, Carnivore en Son Of Skam. Dat er een cover van de Beastie Boys op staat. Dan verwacht je die band niet in een voorprogramma. Verwacht je ook geen Italianen. Verwacht je wel een randje hiphop.

Toch speelde The Vendetta in het voorprogramma van The Real McKenzies, komen ze uit Italië, en was er geen vleugje hiphop te bekennen. Wel een snoeiharde mix tussen hardcore punk en metal. Met als zanger een klein mannetje die zichzelf flink had opgefokt om met de juiste attitude al schreeuwend over het podium te stuiteren. Ook al paste het niet echt bij de agressie van de muziek, hij kon toch niet verbergen dat hij heel blij werd van de drie jongens in kilt die begonnen te pogoën in de lege halve maan voor het podium.

De rest van The Vendetta was vooral geconcentreerd aan het spelen. Niet dat ze er als zoutzakken bij stonden, bepaald niet, maar ze hadden vooral oog voor elkaar. Een feestband als The Real McKenzies is The Vendetta bepaald niet, maar ze kregen de handen van het publiek op elkaar. Na een stevig half uur eindigden ze met de Fear-cover: I Love Livin' In The City.

The Real McKenzies is een Schotse folk/punkband uit Canada. Een feestband die al vijftien jaar aan het toeren is. Ze begonnen hun set rustig aan, namelijk akoestisch. Beide gitaristen en zanger Paul McKenzie die meteen begon te proosten met het publiek. Daarbij werd opgemerkt dat de man niet een wereldzanger is, maar toch weer beduidend beter zong dan een aantal jaar terug in Parkhof. Matthew McNasty stond ondertussen op zijn doedelzak te blazen ergens midden tussen het publiek.

Daarna gingen ze over op elektrisch, drummer en bassist erbij en gaan met die handel. Het nadeel van de meeste van dit soort bands is dat de nummers veel op elkaar lijken. Wel vaak lekker meezingbaar en, zeker met genoeg drank erbij, een garantie voor een feestje. Diverse solo's zorgden voor de afwisseling en lieten horen dat de heren best kunnen spelen.

Zeker in het geval van bassist Joe Raposo. Niet alleen klonken zijn solo's erg lekker, het feit dat hij ze speelde terwijl hij in een bed thuishoorde was bewonderenswaardig. De man was doodziek: astma hebben en tegen een longontsteking aanzitten is niet fijn. Dat verklaarde meteen de wat paniekerige reactie van één van de gitaristen toen per ongeluk de rookmachine werd aangezet. Die dacht meteen aan brand. Paul McKenzie had snel door wat er aan de hand was en ging verder met het feestje. De heupflacons uit het publiek gingen ook het podium rond.

Met nog een rondje solo's, waarbij het publiek een versterker voorgehouden kreeg, kwam er een einde aan de set van The Real McKenzies. Paul kondigde aan dat ze een “special guest” hadden, voordat hij zich naar de bar begaf. De Alkmaarse Schot Zeek the Freak mocht namelijk een Schots lied aanheffen, daarbij spontaan begeleid op de doedelzak door Matthew McNasty. Een drinkgelag, op een saaie woensdagavond, voor zo’n tachtig mensen, waarvan een flink gedeelte ondanks de kou in een kilt. Een prima gelukt feestje met een zestal sympathieke muzikanten is de samenvatting van dit optreden.

Gezien: The Real McKenzies, The Vendetta
Victorie, Alkmaar, 4 februari 2009