Ga er maar aan staan, na een barre tocht door de sneeuw zit er 30 man publiek bijna op je schoot terwijl jij jouw mooiste liedjes ten gehore brengt. Dit is wat Anne Soldaat en Maurits Westerik al vijf keer overkwam en deze avond voor de zesde en laatste keer zouden beleven. Dat dit iets is wat voor beide heren bijzonder inspirerend werkt, zou duidelijk worden nadat Maurits de aanwezigen hartelijk welkom heette en Anne aftrapte met Born To Perform.

Daryll-Ann
Anne speelt en zingt en wordt daarin begeleid door Maurits, die op gitaar een prachtige aanvulling geeft en de tweede stem voor zijn rekening neemt. Het nummer is op plaat al erg mooi en komt in deze setting helemaal goed tot zijn recht. De twee Daryll-Ann-nummers die Anne vervolgens brengt worden niet door iedereen direct herkend. Daarom vertelt Anne maar even dat deze van een bandje zijn waarin hij gitaar speelde. "Maar ja, ik moest zo nodig ook zingen", grapt hij om na een slok van zijn bier Mr Randolph in te zetten. Maurits neemt halverwege de lead-gitaarpartijen over, waarna Anne een indrukwekkende solo inzet.

Vervolgens is het de beurt aan Maurits om de aangever van het stel te zijn. Hij vertelt met een innemende glimlach dat hij een aantal nummers zal doen die "niet echt GEM-materiaal zijn, maar ook wel een paar nummers van mijn bandje hoor". De aanwezigen zijn benieuwd en wachten geduldig op de eerste tonen van bijvoorbeeld Blisters, dat akoestisch een totaal ander nummer wordt. De 'niet-GEM-liedjes' zijn duidelijk kleiner en rustiger dan zijn normale werk en passen prima bij zijn stem. Het geheel heeft wat weg van Ryan Adams en Bod Dylan tegelijk en, samen met Anne op solo, klinkt het erg fijn.

Dromerig
Na een korte pauze heeft Anne weinig moeite om de zaal aan zijn voeten te krijgen met een geweldige uitvoering van Randy Newman's I Thinks It's Gonna Rain. Erg mooi ook om te zien hoe Maurits dromerig op zijn gitaar hangt en geniet van het spel van Anne. Beide heren geven elkaar de ruimte en vullen elkaar aan, soms door stil te zijn, maar gelukkig nog veel meer door samen te spelen. Dat samenspel blijkt ook uit Pilow Talk, waarin Maurits de rol van Christy Hindenlang met verve op zich neemt. Uiteraard passeert She Said Oh Oh Oh, I Said Yeah Yeah Yeah ook de revu waarbij Maurits het publiek aanspoort om vooral mee te doen en heel zachtjes is een Yeah Yeah Yeah waar te nemen. 

Dan nadert langzaam het einde van de avond. De setlist is leeggespeeld, Anne en Maurits vragen zich af wat ze nu nog kunnen spelen en de bezoekers willen eigenlijk nog lang niet naar huis. Op verzoek word door Anne nog Seven gespeeld, wat Anne zelf ook een erg mooi liedje vind. "Lekker kort ook", meldt Anne, en met een glimlach zet hij deze intieme versie in. Als allerlaatste brengen Maurits en Anne nog een nummer dat Maurits heeft geschreven naar aanleiding van de inspiratie die hij opdeed tijdens deze tour. Het heeft nog geen naam, de uitvoering is nog niet vlekkeloos en wanneer Maurits een verkeerd akkoord pakt verontschuldigd hij zich met een kort "Oh, sorry" en speelt lachend verder. Juist dit soort ontwapenende momenten maakte deze avond zo bijzonder intiem.

Gezien: Anne Soldaat, Maurits Westerik
Alkmaar, 19 december 2009