Wat doe je als band wanneer je aan het eind van de maand je derde album uitbrengt, nummers hebt die staan als een huis en je als artiesten prima op elkaar bent ingespeeld? En wat als je een publiek hebt dat bestaat uit 25 mensen waarvan het merendeel het belangrijker vindt om de afgelopen week te bespreken dan naar jou muziek te luisteren?

Dan speel je, dan rock je en dan maak je prachtige muziek, want dat is waar het om gaat volgens Mama Loo-zanger Edwin de Herder. En daar kunnen we hem toch alleen maar gelijk in geven. Mama Loo speelt overal, want 'spelen is het leukste wat er is'. En ja, dan sta je soms in een zaal met een minimum aan publiek, zoals dat op donderdagavond in Victorie het geval is.

“Dat geeft niks”, aldus De Herder, “deze avond leent zich prima voor een stukje extra creativiteit”. Deze creativiteit uitte zich in flitsend basspel afgewisseld met langgerekte gitaarsolo's op een manier waar je heel blij van wordt. De nominatie van De Herder voor een Duiveltje voor beste gitarist is zeker niet onverdiend. De techniek van hem houdt het midden tussen Mark Knopfler en Jeff Beck. Hij speelt zonder plectrum, wat bij veel nummers zorgt voor een vol en dromerig geluid. Drie gitaren worden gebruikt met een veelvoud aan effecten. Deze man weet waar Abraham de muziekmosterd haalt.

Dan het spel van bassist Xander Hoogendam. Wanneer hij naast het podium staat komt hij over als een druk en ietwat neurotisch mannetje met een tikkie ADHD. Op het podium is daarvan niks te merken, behalve in zijn vingers. Hoogendam geeft de nummers net dat beetje extra wat ze live verdienen. Een mooie samenwerking met een foutloos drummende Gerrie Spaansen zorgt voor diepgang, funk, stuwende baslijnen en een optreden dat staat als een huis.

En tsja, het publiek van die avond. Mama Loo verdient zo veel meer dan een bijna lege Victorie. Voor wie er donderdag 9 april niet bij was, zorg dat je ze te zien krijgt.

Gezien: Mama Loo
Victorie (bovencafé), Alkmaar, 9 april 2009