Een avondje hardcore met een anticlimax. AllunderAge en All For Nothing hebben de wat ondankbare taak het publiek in het Patronaat op te warmen voor Death by Stereo. De hoofdact weet de verwachtingen vervolgens echter geenszins waar te maken.

De avond in het Patronaat begint nog verrassend goed met het reünieoptreden van de band AllunderAge. Hoewel de nummers stuk voor stuk inwisselbaar zijn, zorgt een verrassend detail in elk nummer er toch voor dat de songs spannend blijven. De lichtelijk puberale opmerkingen van zanger Damir worden hem vergeven, want gelukkig volgt het merendeel van de nummers elkaar vlot op. De zanger heeft een goede stem, de nummers zijn lekker herkenbaar en worden vakkundig gespeeld. De band oogt alsof deze eigenlijk nooit uit elkaar is geweest. De jongens zelf zijn trouwens allesbehalve punk, maar de muziek is dit wel en daar gaat het om! Geslaagd en met een sticker op het rapport mogen ze weer naar huis.

Anders is het bij de tweede band van vanavond: All For Nothing. Dit ziet er op het eerste gezicht namelijk wél erg punk uit. Zangeres Cindy vliegt vanaf de start met haar zwart geverfde haren over het podium alsof ze wordt achterna gezeten door een krolse leeuw en de rest van de band springt op en neer alsof ze een bak met brandende kolen onder hun voeten hebben staan. Op het moment dat Cindy haar mond opendoet zakt het geheel echter als een kaartenhuis in elkaar. De zangeres en de rest van de band lopen elkaar muzikaal gezien geregeld achterna en daarbij doet de manier van de band om het publiek verder op te zwepen alleen maar aandoenlijk aan. Bij het al bij aanvang gekozen “yeah motherfuckers” gaat de eerste lachstuip als vanzelf door de onderbuik. De band oogt en klinkt zo nu en dan als een geheel, maar echt overtuigen doet het niet. Je ziet dat ze graag willen, wellicht te graag. Voorbeelden te over van female-fronted bands die wel overtuigen, maar All for Nothing doet dat vanavond niet.

Death by Stereo zorgt unaniem voor de grote anticlimax van de avond. Zanger Efrem Schulz doet er vanaf begin af aan werkelijk alles aan om niet serieus genomen te worden. Alle voor de spiegel geoefende grimassen en bewegingen worden op het podium tevoorschijn getoverd. Waar de overige bandleden nog redelijk serieus in de ronduit gedateerde muziek opgaan, ontkracht de band haar eigen spel door op een gegeven moment midden in een nummer bij elkaar te gaan staan om een soort bandwave te doen. De eerder opgewekte plaatsvervangende schaamte zorgt voor een niet te onderdrukken lachsalvo. Dit heeft niets meer met hardcore punk te maken. De echte hardcore punkfan heeft de zaal als het goed is al lang en breed verlaten.

De rest blijft geëntertaind staan. Aan het lachsalvo komt namelijk geen einde. De band blijft zichzelf systematisch voor schut zetten, met buikpijn van het lachen tot gevolg. “Het lijkt wel een boyband”, wordt er geroepen in de zaal. De band is ronduit lachwekkend, maar of dat ook daadwerkelijk de bedoeling is valt te betwisten. Het is stiekem hopen op iemand die deze band uit zijn lijden komt verlossen. “Fuck the system!”, roept zanger Efrem Schulz. Je vraagt je op hetzelfde moment af op welke theateropleiding hij gezeten heeft.

Hardcore punk is een van de meest onvervalste muziekstromingen. Als je dit genre speelt omdat je dat stoer lijkt wordt het blijkbaar lachwekkend.

Gezien: Death by Stereo, All For Nothing, AllunderAge
Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 3 april 2009